Ένδοξη ιστορία με μια ντροπιαστική ανακοίνωση τέλους

Στη «γραμμή» που ακολουθούσε το τελευταίο διάστημα  το συγκρότημα ήταν το τελευταίο editorial του «Βήματος» για την αναστολή έκδοσης. Μετριάστηκε κάπως η επιθετικότητα και εξέλειπαν οι συγκαλυμμένες ή ευθείες απειλές, αλλά και πάλι, διαβάζοντάς το, τα συμπεράσματα κυμαίνονταν από το «Τι κρίμα», έως το «Τι ντροπή».

Ξεκαθαρίζουμε ότι δεν μιλάμε για τους εργαζόμενους της εφημερίδας ή του συγκροτήματος ΔΟΛ, άλλωστε δεν χρειάζονται κανέναν να μιλάει για αυτούς.

Μιλάμε για την ανακοίνωση της διεύθυνσης. Ήδη από τον τίτλο (Ποιοι στραγγαλίζουν τον Τύπο) ο συντάκτης του κειμένου αποκαλύπτει ότι άλλοι, και όχι τα χρέη του ιδιοκτήτη, ευθύνονται για την αναστολή έκδοσης, οι οποίοι μάλιστα φαίνεται να στοχεύουν στο σύνολο του Τύπου και όχι μόνο στο συγκρότημα του ΔΟΛ.

Ακολουθούν 407 λέξεις καταλογισμού ευθυνών στις τράπεζες (ναι το ζήσαμε και αυτό: ο ΔΟΛ κατηγορεί τις τράπεζες. Αξίζει να αναζητήσετε την ανάρτηση της συντάκτριας του Βήματος Λώρης Κέζα), την κυβέρνηση (προφανώς), την αξιωματική αντιπολίτευση (εξ αντανακλάσεως και χλιαρά).

Ο Οργανισμός διαπιστώνει τελευταίος όχι μόνο από τις άλλες επιχειρήσεις του Τύπου, όχι μόνο από τις άλλες επιχειρήσεις γενικώς, αλλά και από τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας ότι οι τράπεζες στις μέρες μας (και ενώ έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί με δημόσιο χρήμα που βαρύνει το χρέος της χώρας) έχουν αναγκαστεί να λειτουργούν με τραπεζικά και απολύτως συγκεκριμένα κριτήρια. Θα μπορούσε να το είχε διαπιστώσει πολύ νωρίτερα και αυτό δεν οφείλεται βέβαια στην ανεπάρκεια του ρεπορτάζ του, αλλά στην έπαρση του ανέγγιχτου.

Κατηγορεί τις τράπεζες ότι αδιαφόρησαν για την τύχη των απλήρωτων επί μήνες εργαζομένων του. Ποια τράπεζα, ποιας χώρας (πόσο μάλλον χώρας υπό επιτροπεία) αντιμετωπίζει ευνοϊκότερα μια επιχείρηση εάν έχει απλήρωτους επί μήνες τους εργαζόμενούς της; Ακόμα και οι 500 και πλέον εργαζόμενοι του Οργανισμού που επικαλείται ο συντάκτης, αποδεικνύονται πολύ λίγοι για να κρυφτεί πίσω τους η διεύθυνση του ΔΟΛ.

Και φτάνουμε στην ουσία των κατηγοριών:

«Οι διοικούντες τις τέσσερις τράπεζες, χωρίς καμία αίσθηση ιστορικότητας και δημοκρατικής ευθύνης, αγνοούν επίσης ότι µε τις σαράφικες επιλογές τους στραγγαλίζουν τις καταξιωμένες στη συνείδηση του ελληνικού λαού φωνές της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης και επιχειρούν να σβήσουν από τον εκδοτικό χάρτη τις σοβαρότερες εκφράσεις ορθολογισμού και εθνικού συμφέροντος».

Προσέξτε τον υποβιβασμό των τραπεζικών αποφάσεων σε «σαράφικες επιλογές», σε επιλογές αργυραμοιβού, εκείνου που πουλά και αγοράζει νομίσματα βγάζοντας κέρδος, του πρόδρομου, δηλαδή, του τραπεζικού συστήματος.  Προσέξτε την προσπάθεια ταύτισης του Οργανισμού με το εθνικό συμφέρον. Προσέξτε την επίκληση της καταξίωσης στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Προσέξτε το συγκαλυμμένο αίτημα να λαμβάνονται οι αποφάσεις των τραπεζιτών με τα -κάθε άλλο παρά οικονομικά- κριτήρια της «ιστορικότητας» και «δημοκρατικής ευθύνης».

Οι τραπεζίτες λοιπόν θα έπρεπε να ζυγίσουν στις αποφάσεις τους την «υποβάθμιση των αξιών του μεταπολεμικού συστήματος» και την «κατάρρευση βασικών εστιών των Γραμμάτων, των Τεχνών και του Πολιτισμού».

Όπως συνάγεται από τα παραπάνω ο ρόλος των τραπεζιτών, σύμφωνα με την διεύθυνση του ΔΟΛ, είναι να διασώζουν ή να στραγγαλίζουν επιχειρήσεις με κριτήριο το «όνομα», την ιστορία, την πολιτιστική προσφορά και πάντως όχι με οικονομικά κριτήρια και ρυθμιστικά πλαίσια λειτουργίας γιατί έτσι υποβιβάζονται σε κοινούς αργυραμοιβούς.

Προχωρώντας όμως στον καταλογισμό ευθυνών καταλαβαίνουμε ότι δεν υποστηρίζει ακριβώς αυτό, καθώς κατηγορεί κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση ότι δεν συναινούν στην κατάθεση μιας τροπολογίας «που θα μπορούσε να λύσει προσωρινά το χρηματοδοτικό πρόβλημα». Προσέξτε φωτογραφικής τροπολογίας, όχι τροπολογίας για τις επιχειρήσεις του Τύπου (που εκτός από επιχειρήσεις κέρδους επιτελούν και το λειτούργημα της ενημέρωσης) αλλά τροπολογίας για τον ΔΟΛ (που προφανώς πρέπει να εξαιρεθεί από τις υπόλοιπες).

Άρα, σύμφωνα με τον ΔΟΛ, τραπεζίτες και πολιτικοί θα έπρεπε να επιφυλάσσουν ιδιαίτερη μεταχείριση στον Οργανισμό, λόγω της ιστορίας και της προσφοράς του. Υπό αυτά τα δεδομένα η λέξη «Τύπος» στον τίτλο δεν αφορά τον Τύπο στο σύνολό του αλλά το συγκρότημα, με υπονοούμενη αλλά σαφή την  προσπάθεια να εξισωθεί ο Τύπος με ένα συγκρότημα, με μία επιχείρηση.     

Κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει τη μακρά ιστορία του Οργανισμού και την προσφορά του. Ταυτόχρονα όμως, κανείς δεν θα μπορούσε να την απαξιώσει περισσότερο από τον συντάκτη αυτού του τελευταίου editorial.