Η δημοσιογραφία στον βούρκο

Από το βιτριόλι στο πρόσωπο της άτυχης Ιωάννας στα όσα υπέφερε η απαχθείσα 10χρονη Μαρκέλλα στη Θεσσαλονίκη, μια δημοσιογραφία δρόμος.

Ορισμός της δημοσιογραφίας της κλειδαρότρυπας και της αφύπνισης των πιο αρχέγονων και χαμηλών ενστίκτων του ανθρώπινου γένους, είναι τα όσα παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την Ιωάννα και την Μαρκέλλα.

Για να μην πω, ότι τα δύο αυτά άτομα, αφού τραυματίσθηκαν βάναυσα η Ιωάννα από την 35χρονη με το βιτριόλι και η μικρή Μαρκέλλα από τους απαγωγείς της, τώρα υφίστανται ένα πρωτοφανή βιασμό της προσωπικότητας και της ανθρώπινης υπόστασής τους.

Τι ενδιαφέρει και τι όφελος προκύπτει για τον μέσο πολίτη αυτής της χώρας από τα καθημερινά αφηγήματα στα ΜΜΕ για την Ιωάννα; Σε τι, δηλαδή, προάγει τον Έλληνα πολίτη να πληροφορείται από τον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο για το πώς προμηθεύτηκε η θύτης το βιτριόλι για να το ρίξει στο πρόσωπο της Ιωάννας; Τι ενδιαφέρουν το κοινό τα sms ή οι αναρτήσεις της Ιωάννας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;

Μία από τα ίδια ισχύουν και για την μικρή Μαρκέλλα.

Γράφονται και λέγονται.

Σε πρωινάδικα, μεσημεριανάδικα αλλά και στα βραδινά δελτία ειδήσεων, είναι τα θέματα που κυριαρχούν.

Έστω κι αν δεν υπάρχουν καινούργια στοιχεία.

Αλλά αυτό είναι ένα μικρό πρόβλημα που ξεπερνιέται εύκολα. Αφού δεν έχουν κάτι καινούργιο να πουν, το δημιουργούν, για να συντηρήσουν τα θέματα.

Βεβαίως, τα φαινόμενα αυτά, μόνο καινούργια δεν είναι. Για να λέμε του στραβού το δίκιο.

Θυμάμαι, κάπου στην 10ετία του 1980, νέος ακόμη στο επάγγελμα, το σλόγκαν των εφημεριδάδων ήταν,

–          Αίμα και σπέρμα.

Αυτά ήταν τα δύο απαραίτητα συστατικά για να διαβαστεί μια είδηση στην (όποια) εφημερίδα και αυτή να ξεπουλήσει στα περίπτερα.

Αντί επιλόγου, παραθέτω μία ανάρτηση του Κυριάκου Βελόπουλου –με τον οποίο διαφωνώ κάθετα και οριζόντια- για την… τιμή της δημοσιογραφίας των ανθρώπων που την υπηρετούν, στην οποία (ανάρτηση) ίσως κρύβεται και το μυστικό για τους λόγους που οι ταγοί της ενημέρωσης επιλέγουν τέτοια θέματα και αποσιωπούν άλλα.

Γράφει, λοιπόν, ο Κ. Βελόπουλος:

«869.000 εκδότης
400.000 εκδότης
323.000 εκδότης!

Με βάση τα όσα γράφουν και δεν γράφουν, αυτοί δεν είναι εκδότες αλλά “εκδιδόμενες”!

Εμείς ως @ellinikilisi ζητάμε να δημοσιοποιηθούν όλα τα χρήματα και τα ΜΜΕ που τα πήραν για να “εκδίδονται”!

Να πάρουν αλλά να ξέρουμε ποιοι και πόσα!».