Η Ελλάδα που λατρεύουμε να μισούμε

Ένα από τα… σπορ που στην Ελλάδα λατρεύουμε διαχρονικά να εξασκούμε, είναι η πτώση από τα σύννεφα. Το ίδιο συνέβη με την τραγωδία στην Αίγινα, το ίδιο επαναλήφθηκε πριν ένα μήνα (όπου από θαύμα δεν είχαμε νεκρό) με το ταχύπλοο στη Ζάκυνθο και πριν δυο χρόνια στη Μύκονο, κι ακόμα στις αρχές Αυγούστου με τον νεαρό που σκότωσε με το αυτοκίνητό του 25χρονη σε στάση λεωφορείου στον Αγ. Δημήτριο.

Το πιο τραγικό απ’ όλα, με κάθε σεβασμό στα θύματα καθενός από αυτά τα περιστατικά, είναι πως κάθε φορά, οι αντιδράσεις είναι οι ίδιες.

Ανακαλύπτουμε συνεχώς κι απ’ την αρχή πόσο χαλαροί είναι οι κανόνες και οι νόμοι που οφείλουμε να σεβόμαστε για να μας προστατεύουν, αγανακτούμε με την ολιγωρία αρχών και ελεγκτών, θυμώνουμε με την αδιαφορία που τις περισσότερες φορές έχουν δείξει οι θύτες. Όπως στην Αίγινα, που μετά το συμβάν, οι μαρτυρίες περιγράφουν πως κανένας από το ταχύπλοο δεν τους προσέφερε βοήθεια.

Όλοι μας, όταν συζητάμε θεωρητικά και κατ’ ιδίαν, συμφωνούμε στα αυτονόητα και με απόλυτο τρόπο. «Ναι» στη ζώνη ασφαλείας, «ναι» στο κράνος, «ναι» στους αυστηρούς ελέγχους σε θάλασσες και δρόμους, «όχι» στην οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ και κάθε τι «παράνομο», και ούτω καθ’ εξής.

Όμως μετά, κατά το δοκούν, έχουμε πάντα εύκολη στο στόμα μας  την δικαιολογία για τον κόκκινο σηματοδότη ή την οδήγηση «για δυο τετράγωνα» χωρίς ζώνη. Για το παιδικό καρεκλάκι που δεν βολεύει στο αυτοκίνητο, για μια βόλτα μετά από τα μεσημεριανά ούζα με το σκάφος στη θάλασσα, για κάθε… παρασπονδία που «δεν βαριέσαι».

Για όλα αυτά που αποτελούν το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος ο σκληρός πυρήνας μιας κοινωνίας που, σαν προπατορική της υποχρέωση, μοιάζει να έχει αναλάβει να επιβεβαιώνει συνεχώς τα λόγια του ποιητή για τον υπέροχο λαό μας.

«Στο ένα πόδι του σκαρπίνι, στ’ άλλο τσαρούχι» έλεγε ο Γιώργος Σουρής, περισσότερα από εκατό χρόνια πριν από εμάς.

Πριν λίγες ημέρες, η είδηση της Σουηδέζας υπουργού Παιδείας που παραιτήθηκε από το αξίωμά της, αφού πιάστηκε να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ, σόκαρε. Όχι επειδή προκάλεσε κάποιο ατύχημα, αλλά επειδή μετά τον έλεγχο, η γυναίκα αποφάσισε να παραιτηθεί, παρά το γεγονός πως ο έλεγχος έδειξε κατανάλωση λίγο επάνω από το επιτρεπόμενο όριο. Που ήταν όμως αρκετό για να την οδηγήσει σε παραίτηση.

Πίσω στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, μόλις και μετά βίας έχουμε μάθει πόσο απαραίτητη είναι η ζώνη ασφαλείας κατά την οδήγηση. Ενώ ακόμα δεν είναι αποδεκτή η σημασία του κράνους κατά την οδήγηση μηχανής, μικρού ή μεγάλου κυβισμού.

Τα στατιστικά στοιχεία στους ελληνικούς δρόμους μοιάζουν αρκετά για να περιγράψουν τον ζόφο. Μόνο τον Ιούλιο και μόνο στην περιφέρεια της Αττικής, στους ελληνικούς δρόμους έχασαν την ζωή τους 21 άνθρωποι, ενώ τα ατυχήματα ξεπέρασαν τα 500.

Το παζλ συμπληρώνεται από μία σειρά από καθημερινές συνήθειες. Από το που θα πετάξουμε τα σκουπίδια μας και τον σεβασμό μας στην διαφορετικότητα ανθρώπων που συναντάμε στην καθημερινότητα μας, έως τον «γνωστό» που όταν υπάρχει τον χρησιμοποιούμε για να εξυπηρετηθούμε σε βάρος των υπολοίπων. Όταν δεν υπάρχει ανακαλύπτουμε ξανά τις ανισότητες στην κοινωνία μας.

Είναι και αυτή Ελλάδα. Μια Ελλάδα που αντέχει κάθε τραγωδία και κάθε μνημόνιο. Κι εκεί που, κάθε φορά, νομίζουμε πως ήταν το κύκνειο άσμα της, κάθε φορά εκείνη μας εκπλήσσει, δυσάρεστα δυστυχώς, αποδεικνύοντας πως συνεχίζει να αντέχει.

Το ερώτημα είναι πόσο ακόμα θα αντέξουν οι  άνθρωποι που ζουν στη χώρα με αυτή την ιδιότυπη σχιζοφρένεια, που την ώρα που μας σκοτώνει γλυκά καμώνεται πως μας αγαπάει και δακρύζει…