Η Ευρώπη της ισότητας: Το άλλο με τον Τοτό, το ξέρετε;

Η Ευρώπη του βορρά και του νότου, η Ευρώπη των πλούσιων και των φτωχών συγγενών, η Ευρώπη της Σένγκεν και όσων την έχουν πρακτικά καταργήσει, η Ευρώπη των οικονομιών της πρώτης και της δεύτερης ταχύτητας, και πλέον με τη… γερμανική βούλα, η Ευρώπη των πολιτών της πρώτης και της δεύτερης κατηγορίας, με τους τελευταίους να συνιστούν τους… απόβλητους της οικογένειας, που είναι καλοί και χρήσιμοι μόνο για εργατικά χέρια και αυτό μόνο κατά παραγγελία.

Τι άλλο να υποθέσει κανείς, όταν διαβάζει το νέο σχέδιο νόμου που κατέθεσε η γερμανική κυβέρνηση για το κράτος πρόνοιας με σκοπό να βεβαιωθεί ότι δεν πρόκειται να ταίζει, να στεγάζει και να παρέχει υγειονομική ασφάλεια στους «περιττούς» οικονομικούς μετανάστες που φτάνουν στο έδαφος της, ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή.

Και δεν μιλάμε για… Σύρους, Αφγανούς ή Πακιστανούς, αλλά για πολίτες από τα υπόλοιπα κράτη μέλη της Ε.Ε, Βούλγαρους, Πολωνούς, Ισπανούς, Έλληνες, οι οποίοι, με το «φτωχό» μυαλό τους, έχουν λανθασμένα την εντύπωση ότι αποτελούν ισότιμα μέλη ενός συνόλου. Γελιούνται, ωστόσο, οικτρά!

Για το γεγονός ότι η ισοτιμία και η ισονομία ανάμεσα στα κράτη μέλη έχει πάει… περίπατο με την οικονομική κρίση, δεν είχαμε μεγάλη αμφιβολία. Το ζούμε και το βλέπουμε καθημερινά. Ωστόσο, είναι θλιβερή η… κατρακύλα στην οποία έχει παρασυρθεί το πάλαι ποτέ λαμπερό ευρωπαϊκό οικοδόμημα, με τις περίφημες αρχές και αξίες του να ισχύουν μόνο στα χαρτιά. Και σιγά-σιγά, ούτε στα χαρτιά!

Στη προκειμένη περίπτωση, αναφερόμαστε στο νομοσχέδιο που κατατέθηκε προς ψήφιση στη γερμανική Βουλή και το οποίο ορίζει ότι οι έτεροι πολίτες της Ε.Ε. που ζουν στη Γερμανία, εφόσον δεν έχουν βρει δουλειά, θα πρέπει να έχουν συμπληρώσει έως και πέντε χρόνια νόμιμης παραμονής, ώστε να έχουν δικαίωμα να ενταχθούν στο κράτος πρόνοιας και να έχουν πρόσβαση σε ασφάλιση, υγειονομική κάλυψη και βέβαια κοινωνικά επιδόματα.

Και μόνο σε μια «γενναιόδωρη» παραχώρηση, ο νόμος δίνει ένα παράθυρο ενός μήνα σε όσους πρωτοφτάνουν στη χώρα, κατά τη διάρκεια του οποίου θα έχουν κάποιες μίνιμουμ παροχές, ώστε να μην κινδυνεύουν να… πεθάνουν στο δρόμο, πριν βρουν δουλειά. Μετά το πρώτο μήνα, ωστόσο, αφήνεσαι στη τύχη σου, εκτός βέβαια κι αν έχεις προλάβει να προσβληθείς νόμιμα σε μια θέση εργασίας.

Αυτό όλο γίνεται διότι στη Γερμανία, όπου και λεφτά στα ταμεία υπάρχουν και πλεονάσματα, οι υπερσυντηρητικές και ξενοφοβικές δυνάμεις, τύπου AfD, που καλπάζει στις δημοσκοπήσεις πιέζοντας τη Μέρκελ, έπεισαν τον κόσμο ότι δεν πρέπει να δουλεύει και να πληρώνει τα ασφαλιστικά ταμεία για να επωφελούνται οι… ξένοι. Μάλιστα, βάφτισαν το φαινόμενο ως «κοινωνικό τουρισμό», εκτιμώντας ότι οι δεκάδες χιλιάδες Ευρωπαίοι αρέσκονται να παρατάνε τις ζωές τους και να εγκαταλείπουν το τόπο τους. για να πάνε στη Γερμανία, όχι για να δουλέψουν και να ζήσουν καλύτερα, αλλά για να τους θρέφει αιωνίως το κράτος με τα επιδόματα.

Έτσι με τα νέα μέτρα, και θα αποτρέπονται οι ξένοι να επιχειρούν να εγκατασταθούν στη Γερμανία, και δη, θα πιέζονται να φύγουν γρήγορα, αν δεν έχουν καταφέρει να απορροφηθούν στο εργατικό δυναμικό. Διότι, τα νούμερα δείχνουν ότι η Γερμανία εξακολουθεί μεν να έχει κενά, και σημαντικές ανάγκες σε εργατικό δυναμικό, αλλά θέλει την «αφρόκρεμα» κάθε χώρας, τους εξειδικευμένους επαγγελματίες και τους επιστήμονες, και όχι την… πλέμπα.

Βέβαια, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η κατηγοριοποίηση των Ευρωπαίων πολιτών, σε πρώτη και δεύτερη κατηγορία δεν είναι γερμανική ιδέα. Αυτοί που το έθεσαν πρώτοι στο τραπέζι ήταν οι Βρετανοί. Και μάλιστα το θέμα ήταν ψηλά στην ατζέντα της εκστρατείας του brexit, βρίσκοντας πολλούς οπαδούς κυρίως μεταξύ των πιο ηλικιωμένων βρετανών που πείστηκαν ότι οι «ξυπόλυτοι» Βούλγαροι, Ρουμάνοι και Έλληνες ζουν από το δικό τους κράτος πρόνοιας και «ξεζουμίζουν» τα ασφαλιστικά ταμεία. Εξού και οι περισσότεροι ψήφισαν «δαγκωτό» brexit.

Όμως, παρά το γεγονός ότι οι Βρυξέλλες κατηγόρησαν τους Βρετανούς για παραβίαση(!) των ευρωπαίων αρχών, η ιδέα μάλλον… καλάρεσε σε πολλούς. Και το γεγονός ότι στη Γερμανία το δρομολογούν σε σχέδιο νόμου δημιουργεί ένα προηγούμενο που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα βρει γρήγορα μιμητές, προφανώς, μεταξύ των πλουσιότερων κρατών μελών, οπότε κάποια στιγμή θα βρει τη θέση του και στις επόμενες συνθήκες της ενωμένης (μην τυχόν και μπερδευτούμε!) Ευρώπης.