Η γλυκιά εκδίκηση των περιστεριών!

Με την ευρωπαϊκή επικαιρότητα να μονοπωλείται σχεδόν από τις καταιγιστικές εξελίξεις στη Βρετανία, μια πολύ σημαντική οικονομική είδηση πέρασε χθες σχεδόν στα… ψιλά και η οποία φανερώνει πολλά, όχι μόνο για το πώς οι πάλαι ποτέ ευάλωτες οικονομίες της Ιβηρικής «γύρισαν» το παιχνίδι, αλλά το πώς ακριβώς το κατάφεραν από τη στιγμή που εγκατέλειψαν τη νεοφιλελεύθερη συνταγή των γερακιών του… αξέχαστου Σόιμπλε και της παρέας του.

Για την Πορτογαλία δεν έχουμε να πούμε πολλά, που δεν έχουμε ήδη γράψει για το success story της αριστερής κυβέρνησης του Αντόνιο Κόστα. Ο τότε Γερμανός υπουργός Οικονομικών ήταν ακόμη στα πράγματα, όταν η Πορτογαλία θέλησε να γυρίσει σελίδα και μείγμα οικονομικής πολιτικής και η Λισαβόνα δέχτηκε αυστηρές προειδοποιήσεις και απειλές για την πρόθεση της να εγκαταλείψει τις πρακτικές της λιτότητας και να επενδύσει στην πραγματική ανάπτυξη, με τονωτικά μέτρα και αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις.

Δεν πέρασε πολύς καιρός που οι θεσμοί αναγκάστηκαν να… καταπιούν τη γλώσσα τους και να υμνούν την πορτογαλική επιτυχία: σταθερή αύξηση σε όλους τους οικονομικούς δείκτες -πλην της ανεργίας που έχει υποχωρήσει στο 6,7%!- και με τρόπο που η βελτίωση να είναι αισθητή και στην καθημερινότητα των πολιτών. Ο ίδιος δε, ο υπουργός Οικονομικών Μάριο Σεντένο πριμοδοτήθηκε πέρυσι με την εκλογή του στην προεδρία του Eurogroup.

Η πορεία σταθεροποίησης και ανάπτυξης συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, με τους διεθνείς οίκους να αναβαθμίζουν την πορτογαλική οικονομία –πιο πρόσφατα η Moody’s, τον περασμένο μήνα- και τους έγκριτους Financial Times σε πρόσφατο αφιέρωμά τους να μιλούν για το «πώς οι φωτεινές προοπτικές της χώρας προσφέρουν μια αχτίνα ελπίδας στην κατά τα άλλα κλυδωνιζόμενη Ευρώπη». Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι την ίδια ώρα η ατμομηχανή της Ευρώπης, η Γερμανία είναι άσχημα στριμωγμένη και οδεύει ολοταχώς προς τον γκρεμό της ύφεσης.

«Καπάκι» στην ανατροπή αυτή, η οποία θα πρέπει κανονικά να προβληματίσει τους καλοπληρωμένους… φωστήρες των Βρυξελλών (και ίσως και του ΔΝΤ) για το πώς η λιτότητα και το σφίξιμο στο ζωνάρι δεν μπορεί ποτέ να ανατάξει οικονομικά μια οικονομία και ένα λαό, είναι και η θεαματική βελτίωση που παρουσιάζει η ισπανική οικονομία. Αυτό βέβαια αφότου η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Πέδρο Σάντσεθ ανέλαβε από πέρυσι την σκυτάλη της εξουσίας από το αγαπημένο νεοφιλελεύθερο παιδί των Γερμανών, τον Μαριάνο Ραχόι, και δρομολόγησε ένα πραγματικά αναπτυξιακό πρόγραμμα με ενίσχυση των δαπανών και παροχές προς τους ταλαιπωρημένους πολίτες, όπως με την αύξηση του κατώτερου μισθού.

Το τι… άκουσε ο Πέδρο Σάντσεθ για την απόφαση του από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και όχι μόνο, μπορείτε να το φανταστείτε. Ευτυχώς ο ίδιος ο Σόιμπλε μας είχε… αδειάσει τη γωνιά, όμως όχι οι ιδέες του ή οι ιδεολογικοί διάδοχοι του. Και αν η Κομισιόν δεν φοβόταν μην πυροδοτήσει διαμάχη με μια ακόμη σημαντική χώρα-μέλος –ενώ βρισκόταν ήδη σε ανοιχτή κόντρα με την Ιταλία- θα ήταν πολύ πιο αυστηρή με τη Μαδρίτη. Σε κάθε περίπτωση ο Σάντσεθ επέμεινε και τελικά δικαιώθηκε.

Η οικονομία της Ισπανίας τρέχει σήμερα με ανάπτυξη τέσσερις φορές πάνω από τη Γερμανία και πολύ πάνω από τον κοινοτικό μέσο όρο. Και η πλήρης εμπιστοσύνη των διεθνών θεσμικών επιβεβαιώθηκε χθες με τον πλέον τρανταχτό τρόπο.

Επτά χρόνια αφότου οι ξένοι θεσμικοί σχεδόν αρνήθηκαν να δανείσουν την ισπανική κυβέρνηση στην ανοιχτή αγορά, σπρώχνοντας τις αποδόσεις του 10ετους ομολόγου πάνω από το 7% και την ισπανική οικονομία στο κατώφλι ενός Μνημονίου, στη χθεσινή δημοπρασία ισπανικών ομολόγων… κονταροχτυπήθηκαν για το ποιος θα πρωτο-έχει το τιμητικό δικαίωμα να την δανείσει. Έτσι η απόδοση του 50ετούς ομολόγου υποχώρησε στο ιστορικό 1,5%, ενώ οι αποδόσεις του 10ετούς -όπως και τα 10ετή στη γειτονική Πορτογαλία- άγγιξαν σχεδόν μηδενικά επίπεδα.

Ποιος θα το περίμενε!