Η μαύρη σκιά που απλώνεται πάνω από την Ευρώπη

Οι δημοσκοπήσεις είχαν προειδοποιήσει κυβερνώντες και θεσμούς για την επέλαση της ακροδεξιάς. Αυτό, ωστόσο, δεν υποβαθμίζει την ευθύνη τους για την επιβεβαίωση των προγνωστικών. Αντιθέτως καθιστά ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη να λάβουν μέτρα και να αντιμετωπίσουν το «μαύρο» φαινόμενο και πιο ειδικά τις αιτίες που επιτρέπουν στα ακροδεξιά μορφώματα να έχουν απήχηση στο ευρωπαϊκό κοινό.

Δεν υπάρχουν πια περιθώρια για ευχολόγια. Δεν υπάρχουν περιθώρια για τις δημοκρατικές δυνάμεις να βάζουν το κεφάλι τους κάτω από το έδαφος προκειμένου να μην βλέπουν και να μην ακούνε τα μηνύματα των πολιτών.

Από αναμέτρηση σε αναμέτρηση οι ευρωφοβικές φράξιες στα περισσότερα κράτη μέλη ενδυναμώνονται και το αποτέλεσμα αφορά τόσο το εγχώριο πολιτικό σκηνικό όσο πλέον και την Ευρώπη συνολικά. Μπορεί στο σύνολο του νέου Σώματος οι ακροδεξιές δυνάμεις να παραμένουν μειοψηφία απέναντι στις δημοκρατικές φιλοευρωπαϊκές πολιτικές ομάδες. Όμως, η ενδυνάμωση τους δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποτιμάται, διότι -όπως αποδείχτηκε- όποιος την υποτιμά, πληρώνει το τίμημα.

Ο Εμανουέλ Μακρόν είναι το χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα, διότι ήταν σαφές ότι δεν πίστευε ότι θα χάσει την κούρσα ή καλύτερα πως η ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν θα κρατήσει την πρωτιά. Οι δημοσκοπήσεις βέβαια επέμεναν επί μήνες δείχνοντας σταθερά πρώτο τον Εθνικό Συναγερμό. Όμως, το Ελιζέ ήταν πεπεισμένο ότι στο δίλημμα ακροδεξιά ή δημοκρατία, οι γάλλοι πολίτες θα επέλεγαν το… σωστό. Το αποτέλεσμα προφανώς δεν τον δικαίωσε, με την κοινωνία να του γυρίζει την πλάτη. Και μπορεί η γαλλική κυβέρνηση να προσπαθεί σήμερα να υποβαθμίσει το αποτέλεσμα στεκόμενη στη μικρή διαφορά μεταξύ τους, όμως το ποιος έκοψε πρώτος το νήμα δεν αλλάζει.

Ανάλογη είναι η περίπτωση της Ιταλίας, όπου ο Ματέο Σαλβίνι έκανε επίδειξη δύναμης, επιβεβαιώνοντας ότι… ήρθε για να μείνει. Μάλιστα, με την κυριαρχία του να έχει παγιωθεί είναι σαφές ότι ακόμη κι αν ο κυβερνητικός συνασπισμός του με τους Πεντάστερους διαλυθεί και η Ιταλία οδεύσει προς πρόωρες εκλογές, η ακροδεξιά Λέγκα θα παραμείνει πρώτη.

Αντιστοίχως, στη Βρετανία το Κόμμα του Brexit έκανε, κυριολεκτικά, περίπατο εκμεταλλευόμενη στο έπακρο την τραγική διαχείριση του Brexit από την κυβέρνηση των συντηρητικών, αλλά και την αντίστοιχη αδυναμία των Εργατικών να δώσουν λύσεις. Είναι άλλωστε σαφές ότι στην περίπτωση της Βρετανίας οι επιπτώσεις θα είναι πιο άμεσες, δεδομένου ότι η οργή των πολιτών δεν μπορεί να αγνοηθεί από τους επίδοξους δελφίνους της Τερέζα Μέι, πολλοί από τους οποίους ήδη διακηρύσσουν ότι το διαζύγιο θα προχωρήσει μέχρι τον Οκτώβριο, είτε υπάρχει συμφωνία είτε όχι.   

Ακόμη και στην Ισπανία, όπου η κεντροαριστερά πανηγύρισε μια ακόμη νίκη, λίγες εβδομάδες μετά τις εθνικές εκλογές, ουδείς μπορεί να παραγνωρίσει το «αγκάθι» του νεοφασιστικού Vox, που μετά την επιτυχία του να μπει στην εθνική βουλή, κατόρθωσε να μπει και στην Ευρωβουλή.

Τέλος δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε βέβαια στον διαβόητο Βίκτορ Όρμπαν, που έκανε επίδειξη δύναμης στην ουγγρική κάλπη επιβεβαιώνοντας το γιατί έχει χάσει κάθε αίσθηση μέτρου θεωρώντας ότι χαίρει της πλήρους στήριξης του λαού του. «Η εκλογική μας νίκη σημαίνει ότι Ούγγροι μας ανέθεσαν το καθήκον να σταματήσουμε τη μετανάστευση σε όλη την Ευρώπη» δήλωσε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας δε, οι ψηφοφόροι θέλουν από το Φιντέζ «να προστατεύσει τη χριστιανική κουλτούρα στην Ευρώπη».

Βέβαια ο κύριος Όρμπαν δεν έκρυψε ποτέ τις ακραίες απόψεις του. Με αυτές εξελέγη στην πρωθυπουργία και με αυτές κέρδισε και τις ευρωεκλογές. Το ερώτημα είναι τι κάνει η Ευρώπη για να αντιμετωπίσει τους… διάφορους Όρμπαν. Όπως βέβαια και τι θα κάνει το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, δεδομένου πως μετά και τη χθεσινή αποδυνάμωση του είναι σαφές ότι χρειάζεται τις έδρες του Φιντέζ.

Θυμίζουμε ότι το ΕΛΚ του Μάνφρεντ Βέμπερ σε μια απόφαση που προκάλεσε σάλο ανέστειλε τη συμμετοχή του Φιντέζ από την πολιτική ομάδα, αντί να το αποβάλλει, όπως κανονικά θα έπρεπε, δεδομένου ότι οι ακραίες απόψεις του δεν συμβαδίζουν με το δημοκρατικό και φιλοευρωπαϊκό προφίλ της κορυφαίας πολιτικής ομάδας. Η αναστολή ήταν μια μεσοβέζικη λύση, καθώς ο Βέμπερ, που ελπίζει να κερδίσει την προεδρία της Κομισιόν, δεν ήθελε να χάσει την ψήφο του Όρμπαν από το ευρωπαϊκό συμβούλιο. Και η ενδυνάμωση του Φιντέζ κάνει το δίλημμα του ακόμη πιο δύσκολο…