Η ρητορική του μίσους σπέρνει το μίσος και το διχασμό

Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες, λέει ο σοφός λαός. Και το βλέπουμε στην πράξη με όσα λαμβάνουν χώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες τις τελευταίες ημέρες, με τα τραγικά αποτελέσματα της παρατεταμένης ρητορικής του διχασμού, του μίσους και των άκρων που υιοθέτησε από την πρώτη της ημέρα η υπερσυντηρητική κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ.

Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που η αμερικανική κοινωνία παίρνει φωτιά σαν αποτέλεσμα ενός σοβαρού περιστατικού ρατσισμού και υπέρμετρης βίας από τις αστυνομικές αρχές και όχι μόνο. Για όποιον ξένο έχει ζήσει στις ΗΠΑ και δη, στον αμερικανικό νότο είναι σοκαριστικό το μέγεθος των διαχωρισμών που εξακολουθούν να ταλανίζουν την αμερικανική κοινωνία.

Ο Τζορτζ Φλόιντ δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε πιθανότατα το τελευταίο θύμα ρατσιστικής βίας που θα μετρήσει η αμερικανική κοινωνία. Όμως, από το μέγεθος της αντίδρασης που πυροδοτήθηκε είναι σαφές ότι ήταν το σπίρτο που άναψε τη φωτιά σε μια ατμόσφαιρα ήδη έντονα ηλεκτρισμένη, καθώς οι ιδεολογικές, ταξικές και φυλετικές διαχωριστικές γραμμές είχαν γίνει και πάλι ιδιαίτερα έντονες σαν αποτέλεσμα της εξτρεμιστικής ρητορικής του ίδιου του Λευκού Οίκου. Και βέβαια το τελευταίο διάστημα ειδικά, η πανδημία και οι συνέπειες της είχαν εντείνει τον εκνευρισμό και το φόβο στον απλό κόσμο.

Η Αμερική της κυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ δεν ήταν μια Αμερική ενωμένη. Άλλωστε, ο ίδιος δεν θέλησε ποτέ να γίνει ο πρόεδρος όλων των Αμερικανών, ούτε καν προσπάθησε, αλλά μόνο μιας Αμερικής που θα ήταν και πάλι ισχυρή, προτάσσοντας τα συμφέροντα της οικονομικής λευκής ελίτ στην οποία και ο ίδιος ανήκει. Η περιφρόνηση του δε, για αυτούς που δεν ενστερνίζονταν τις ιδέες του και δεν ταίριαζαν με τα δικά του πρότυπα ήταν προφανής, διευρύνοντας όχι μόνο το δικό του χάσμα με την… άλλη Αμερική αλλά και τα επίπεδα διχασμού στον πυρήνα της ίδιας της αμερικανικής κοινωνίας.

Η αλαζονεία του Αμερικανού προέδρου, η περιφρόνηση του προς την ανθρώπινη ζωή με τη δολοφονία να βαφτίζεται… τραγικό περιστατικό και τους διαδηλωτές να στιγματίζονται ως τραμπούκοι και αλήτες έριξε απλά κι άλλο λάδι στη φωτιά.

Προφανώς ανάμεσα στις τεράστιες μάζες των ανθρώπων που έχουν κατέβει στους δρόμους σε όλες τις γωνιές της Αμερικής μπορεί να υπάρχουν κακοποιά στοιχεία και άνθρωποι του περιθωρίου που απλά θέλουν να… σπάσουν, να εκτονωθούν, να λεηλατήσουν, δίδοντας δυστυχώς αφορμή σε όσους βρίσκονται απέναντι στους διαδηλωτές να απαιτούν την αποκατάσταση της τάξης με κάθε τίμημα.

Όμως, ένα μεγάλο μέρος του απλού κόσμου θέλει απλά να εκδηλώσει και να διατυμπανίσει την αγανάκτηση του για τον Τζορτζ Φλόιντ και τον κάθε Τζορτζ Φλόιντ και για την θλιβερή διαιώνιση ακραίων και ρατσιστικών ιδεών σε μια χώρα που αρέσκεται να θεωρεί ότι αποτελεί φάρο της δημοκρατίας και συχνά-πυκνά… κουνάει δεικτικά το δάχτυλο σε άλλες χώρες διεθνώς, όταν κρίνει πως παραβιάζουν τις θεμελιώδεις αρχές της ελευθερίας, της ελευθεροτυπίας, της δημοκρατίας. 

Αρκεί να θυμηθούμε πως την ώρα που ο Τζορτζ Φλόιντ έχανε τη ζωή του με το γόνατο ενός λευκού αστυνομικού να πιέζει το λαιμό του και να του κόβει την ανάσα, η αμερικανική κυβέρνηση ασχολιόταν με την καταδίκη των… αντιδημοκρατικών αποφάσεων του Πεκίνου για το νέο καθεστώς ασφαλείας του Χονγκ Κονγκ. 

Σε κάθε περίπτωση τα πράγματα για την ώρα δεν δείχνουν να ηρεμούν και πιθανότατα δύσκολα θα ηρεμήσουν τελείως, δεδομένου πως με φόντο και τις εκλογές του Νοεμβρίου στην εξίσωση έρχονται να προστεθούν και πολιτικά και κομματικά συμφέροντα.

Η διαφορετική άλλωστε στάση του κάθε κόμματος απέναντι στα γεγονότα, όπως και των δύο προεδρικών μονομάχων, ήτοι του Ντόναλντ Τραμπ και του Τζο Μπάιντεν, δείχνει πως δυστυχώς ο καθένας θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση προς όφελος του. Ο πρώτος προτάσσοντας το δόγμα του «νόμου και τάξη», ο δεύτερος προβάλλοντας την υπόσχεση του για την «αποκατάσταση της ψυχής της Αμερικής» και της ενότητας της. Όμως, και οι δύο απλά και μόνο για να κερδίσουν τις εκλογές και όχι για να συνεισφέρουν στην επούλωση των πληγών της Αμερικής!