ΙΝΕ-ΓΣΕΕ: Αύξηση μισθών και συλλογικές συμβάσεις ζητούν οι εργαζόμενοι

Σε παρουσίαση της έρευνας του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ σε συνεργασία με την εταιρεία Alco αναδείχθηκαν τα εξής μείζονα προβλήματα:

-τις τεράστιες δυσκολίες των νοικοκυριών να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές απαιτήσεις του δύσκολου χειμώνα
-τα ξεκάθαρα αιτήματά των εργαζόμενων για αυξήσεις μισθών και για συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Ας σημειωθεί εδώ ότι είναι πρόσφατη η εντολή της Ε.Ε., μετά από συμφωνία με το Συμβούλιο της Ευρώπης, στις χώρες-μέλη για αυξήσεις μισθών και ενίσχυση του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
-τις απαράδεκτες συνθήκες ασυδοσίας και εργοδοτικής παραβατικότητας στον ιδιωτικό τομέα

Μάλιστα, ιδιαίτερα οι συνθήκες εργασίας στην ιδιωτική εκπαίδευση, σε σχέση με το σύνολο του ιδιωτικού τομέα, είναι ακόμη χειρότερες, αν συγκριθούν τα ευρήματα της έρευνας Big Quit της ΟΙΕΛΕ με τα στοιχεία της έρευνας του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ.

Βασικό αίτημα των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα: Αυξήσεις μισθών μέσω συλλογικών συμβάσεων εργασίας

Στην έρευνα που παρουσίασαν ο Επιστημονικός Διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας ΙΝΕ ΓΣΕΕ και Καθηγητής στο Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου της Αθήνας Γιώργος Αργείτης και ο Γενικός Διευθυντής των ΙΝΕ και ΚΑΝΕΠ-ΓΣΕΕ Χρήστος Γούλας αναλύθηκαν ιδιαίτερα ανησυχητικά στοιχεία για την ελληνική οικονομία. Αναφέρθηκε ότι η ανάπτυξη της οικονομίας των τελευταίων ετών δεν βασίστηκε στην παραγωγή, αλλά στην αύξηση της κατανάλωσης που προήλθε από την αποταμίευση που έκαναν τα νοικοκυριά την περίοδο της πανδημίας. Αυτό σημαίνει ότι η “φούσκα” της ανάπτυξης μοιραία θα σκάσει με απρόβλεπτες συνέπειες για την κοινωνία.

Ήδη η κρίση ακρίβειας που επελαύνει, δημιουργεί ασφυκτικές συνθήκες στους πολίτες. Βάσει της έρευνας, το 70% περίπου των ερωτώμενων απάντησαν ότι θα ανταποκριθούν “δύσκολα” ή “καθόλου” στην ακρίβεια και στις ενεργειακές ανάγκες του χειμώνα.

Τα αιτήματα των εργαζόμενων είναι ξεκάθαρα. Η ακρίβεια μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά μόνο μέσω της αύξησης μισθών (κι όχι μέσω της μείωσης φόρων).

Ξεκάθαρα, δε, προκύπτει ότι οι πολίτες ζητούν τη διαμόρφωση μισθών μέσω συλλογικών συμβάσεων κι όχι μέσω αποφάσεων της κυβέρνησης. Οι “υποχρεωτικές” αυξήσεις του κατώτατου μισθού από την κυβέρνηση ήταν επί της ουσίας οι μόνες που είδαν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, καθώς δεν έγιναν αυξήσεις στα υπόλοιπα κλιμάκια των μισθών (80% των εργαζόμενων δεν είχαν αύξηση στο μισθό τους). Άρα η επαναφορά της ωρίμανσης μισθών (που είναι παγωμένη από το 2012) περνάει μόνο μέσα από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις διεκδικήσεις των συνδικάτων. Θυμίζουμε εδώ ότι στη μη τυπική ιδιωτική εκπαίδευση δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις εδώ και μια δεκαετία, με αποτέλεσμα οι αποδοχές των εκπαιδευτικών σε Φροντιστήρια και Κέντρα Ξένων Γλωσσών να έχουν συρρικνωθεί στα χρόνια της κρίσης μέχρι και 70%.