ΗΠΑ-Γερμανία: 1-0 (και έπεται συνέχεια…)

Θα μας τρελάνουν οι Αμερικανοί και ο πιο ειδικά ο κ. Τζακ Λιου. Αν και ελπίζω ότι απλά προσπαθούν να τρελάνουν (ή καλύτερα, να προκαλέσουν) τους Γερμανούς, γεγονός για το οποίο προσωπικά δεν θα είχα καμία αντίρρηση. Σε κάθε περίπτωση είναι λίαν απίθανο σε τόσο υψηλό επίπεδο, όσο αυτό του υπουργού Οικονομικών, η δήλωση του κ.Λιου να ήταν αυθαίρετη και τυχαία. Αναφέρομαι στη δήλωση του με την οποία περιχαρής ανακοίνωσε τη «νίκη της Ουάσιγκτον» στην εκστρατεία της να πείσει τις μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη να μετατοπίσουν το κέντρο βάρους της πολιτικής τους από τη λιτότητα στην ανάπτυξη.

Λίγα μόλις 24ωρα πριν τη σύνοδο κορυφής της ομάδας του G20, στη Κίνα, και σε μια εβδομάδα που κλείνει με το χειρότερο τρόπο για τις σχέσεις Ευρώπης-ΗΠΑ, με αφορμή την υπόθεση της Apple, oκ.Λιου αναφέρθηκε διεξοδικά στην ευρεία συναίνεση που έχει αρχίσει να χτίζεται γύρω από τις αμερικανικές θέσεις αναφορικά με τη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική. Γεγονός που (πάντα κατά τον ίδιο)  μεταφράζεται σε στροφή της στρατηγικής σε Καναδά, Κίνα, Νότιο Κορέα, Ιαπωνία, αλλά και τμήματα της Ευρώπης, στα οποία οι κυβερνήσεις είτε ενισχύουν τις δαπάνες είτε καθυστερούν και ματαιώνουν αυξήσεις φόρων. 

Αυτό, βεβαίως, που ενδιαφέρει εμάς είναι η τελευταία αναφορά του στην Ευρώπη. Και είναι κρίμα που ο κ. Λιου δεν κατονόμασε συγκεκριμένες χώρες για να εκθέσει δημοσίως την αλλαγή ισορροπιών στην Ευρώπη ή καλύτερα την αποδόμηση της μονόφθαλμης γερμανικής πολιτικής, θύμα της οποίας σταδιακά πέφτει και η ίδια η κυβέρνηση Μέρκελ στο εσωτερικό της, αν λάβουμε υπόψη την πτώση της απήχησης της Καγκελάριου και την υποχώρηση των ποσοστών του CDU εν όψει των τοπικών εκλογών του Σεπτεμβρίου. 

Η δήλωση Λιου παραπέμπει, επίσης, σε μια ακόμη αμερικανο-γερμανική μονομαχία γύρω από το τραπέζι των είκοσι. Το σκηνικό, βεβαίως, έχει επαναληφθεί πολλάκις στο παρελθόν, όμως η διαμάχη αντί να εκτονώνεται, φουντώνει με τη προσθήκη επιμέρους παραμέτρων που περιπλέκουν το σκηνικό. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι είναι η τελευταία σύνοδος κορυφής του G20 για τον Μπάρακ Ομπάμα, ο οποίος πλέον δεν έχει τίποτε να χάσει και κυβερνά αποκλειστικά για λογαριασμό της  υστεροφημίας του. Αν και η Άνγκελα Μέρκελ, απέναντι του, έχει εκλογές σε ένα χρόνο και με ένα μεγάλο τμήμα των συμπατριωτών της να μην τη θέλουν καν να υποβάλει υποψηφιότητα για τρίτη θητεία.  

Η νέα κονταρομαχία, στη μακρινή Κίνα, μας αφορά άμεσα σε ένα διάστημα που εκκρεμεί η συζήτηση για το ελληνικό χρέος, οι διαπραγματεύσεις για τη δεύτερη αξιολόγηση και βέβαια το ζήτημα της συμμετοχής του ΔΝΤ, στους κόλπους του οποίου η επιρροή της Ουάσιγκτον είναι δεδομένη. Θυμίζουμε δε, ότι όταν νωρίτερα φέτος το ΔΝΤ ζήτησε συντονισμένη δράση και από το G20 ώστε να υποστηριχθεί η παγκόσμια οικονομία, ο… αγαπητός μας κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έσπευσε να παρέμβει και να υπενθυμίσει ότι η Γερμανία επιμένει να απορρίπτει ένα τροφοδοτούμενο από αυξήσεις των δαπανών και των χρεών αναπτυξιακό μοντέλο. 

Το γεγονός ότι πλέον Αμερικανοί και Γερμανοί δεν αντιμετωπίζουν ούτε με το ελάχιστο διπλωματικό τακτ τη διαφωνία τους έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, και ακόμη περισσότερο η έκβαση της διαμάχης. Για το Βερολίνο, όσο θεωρούν ότι κρατούν σφιχτό το χαλινάρι στην ΕΕ, εκτιμούν ότι η νίκη, τουλάχιστον επί ευρωπαϊκού εδάφους, είναι δική τους. Όμως, η επισήμανση του Λιου ότι ο άνεμος στη διεθνή κοινότητα έχει αλλάξει κατεύθυνση, αποτελεί μια σαφή προειδοποίηση ότι οι διεθνείς ισορροπίες έχουν αλλάξει και ότι η γερμανοκρατούμενη Ευρώπη δεν θα μπορεί μόνη της να πηγαίνει για πολύ κόντρα στο ρεύμα.

Άλλωστε, οι πρώτες ρωγμές στο ευρωπαϊκό μέτωπο έχουν αρχίσει ήδη να κάνουν την εμφάνιση τους, σε τμήματα της Ευρώπης, όπως επεσήμανε και ο Αμερικανός υπουργός. Και η μία μετά την άλλη οι κυβερνήσεις αντιλαμβάνονται ότι οι οικονομίες τους αδυνατούν να ορθοποδήσουν, πως η υπομονή του κοινού έχει εξαντληθεί και πως με πληθώρα εκλογών στον ορίζοντα, το τίμημα τελικά θα το πληρώσουν οι ίδιες!