Κλειδώνω κι αμπαρώνω και ο κλέφτης μέσα είναι…

Διαβάζοντας το πλήθος των άρθρων και των σχολίων που αφορούν τη νέα τρομοκρατική επίθεση στο Λονδίνο, το μυαλό μου, άθελα του, «πετάει» σε μια φράση που συνήθιζε να λέει η γιαγιά μου: κλειδώνω κι αμπαρώνω και ο κλέφτης μέσα είναι.

Έχουν περάσει 16 χρόνια αφότου η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης μας εισήγαγε στον κόσμο και την ορολογία της σύγχρονης τρομοκρατίας. Νεαροί φανατισμένοι ισλαμιστές, πρόθυμοι να σκοτώσουν και να σκοτωθούν, χωρίς απαραιτήτως να είναι οπλισμένοι με όπλα σύγχρονης τεχνολογίας ή εξελιγμένα gadget που βλέπουμε, συνήθως, σε ταινίες δράσης. Στην δε, περίπτωση των αιματηρών επεισοδίων που βίωσε η Ευρώπη, την τελευταία διετία, οι δράστες δεν ήταν «ξένοι» ή μετανάστες, σε ένα διάστημα που ο ρατσισμός και η ξενοφοβία έχει «χτυπήσει» κόκκινο, αλλά νόμιμοι ευρωπαίοι πολίτες, παιδιά ή εγγόνια μεταναστών, γεννημένοι στη χώρα που επέλεξαν να αιματοκυλήσουν.

Η περίπτωση του Λονδίνου «πατάει» στο ίδιο πρότυπο. Ο Χαλίντ Μασούντ, ο μακελάρης του Ουέστμινστερ, είχε γεννηθεί στο Κεντ κι ενώ είχε ποινικό μητρώο, δεν είχε ποτέ συνδεθεί με δίκτυα τρομοκρατίας, ούτε βρισκόταν στις λίστες των πιθανών τζιχαντιστών που παρακολουθούσαν οι αρχές. Όμως, όπως και πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι πολίτες πριν από αυτόν, βρέθηκε ξαφνικά να έχει ριζοσπαστικοποιηθεί και να είναι στρατιώτης του Χαλιφάτου.

Αντιστοίχως, η μέθοδος που διάλεξε παραπέμπει εκ νέου στο  περιβόητο low tech μοντέλο, που κάνει τις αρχές ασφαλείας ανά τον κόσμο να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους αναζητώντας τρόπο να το αντιμετωπίσουν. Ένα αυτοκίνητο σε τρελή πορεία που παρέσυρε αθώους και ένα μαχαίρι, πιθανότατα κουζίνας, που ήταν υπέρ αρκετό για να κόψει πρόωρα το νήμα της ζωής στον 48χρονο αστυνομικό. Ούτε όπλα, ούτε βόμβες, ούτε κρυμένα εκρηκτικά, από αυτά που επέλεξε ο Αμερικανός πρόεδρος να «κυνηγήσει» με τη νέα ταξιδιωτική οδηγία που εξέδωσε προ ημερών.

Το γεγονός ότι η αμερικανική απαγόρευση, σε όλες τις ηλεκτρικές συσκευές πλην κινητών, αφορά για την ώρα πτήσεις από συγκεκριμένα δέκα αεροδρόμια σε οκτώ χώρες (μεταξύ των οποίων και η Τουρκία που… το φυσάει και δεν κρυώνει) δεν θα πρέπει να μας ξεγελά ως προς το μέλλον που προαλείφεται μπροστά μας. Αργά ή γρήγορα, η απαγόρευση θα διευρυνθεί και σε άλλα αεροδρόμια και χώρες και θα υιοθετηθεί και από άλλες δυτικές κυβερνήσεις, πλην της αμερικανικής. Προφανώς δε, αν λάβουμε υπόψη ότι και οι επίδοξοι τρομοκράτες προσαρμόζονται και εξελίσσονται είναι εξαιρετικά πιθανό ότι, κάποια στιγμή, θα φτάσουμε και σε μπλόκο των κινητών από την καμπίνα. Θα μου πείτε δύσκολο. Όμως, πριν από 15-20 χρόνια, το ίδιο απίθανο θα θεωρούσα αν κάποιος μου έλεγε ότι θα πρέπει να βγάζω τα παπούτσια μου για να περάσω από τον έλεγχο (γεγονός που προσωπικά απεχθάνομαι σφόδρα), ότι τα μηχανήματα X-rays θα φτάσουν να με δείχνουν χωρίς ρούχα και ότι δεν θα μπορώ να έχω μαζί μου ένα μπουκάλι νερό ή ένα αποσμητικό, που θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο και για μένα και για τον διπλανό μου σε ένα υπερατλαντικό ταξίδι.

Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι αρνούμαι ή αμφισβητώ την ανάγκη για σοβαρά μέτρα ασφαλείας, στις πτήσεις, στους δρόμους, στους ηλεκτρονικούς ελέγχους, στα σύνορα. Όμως, για να επανέλθω στην αρχική μου σκέψη τα θύματα του Λονδίνου, οι 32 νεκροί στο Βέλγιο, την ίδια ακριβώς ημέρα πέρυσι, τα θύματα στο Παρίσι, τα θύματα στη χριστιουγεννιάτικη αγορά της Γερμανίας, ακόμη και τα θύματα της ιστορικής 9/11 δεν σκοτώθηκαν από κρυμμένα εκρηκτικά και αρκετοί δε, από αυτούς, ούτε καν με συμβατικά όπλα. Κι αυτό διότι, όταν κάποιος είναι αποφασισμένος να σκοτώσει, το πιθανότερο είναι να βρει τρόπο, κάπως, κάπου, να το πετύχει. Έτσι απλά…

Το μέγα, λοιπόν, ερώτημα που προσωπικά έχω βαρεθεί να θέτω εδώ και χρόνια, αλλά που δεν θα σταματήσω να θέτω, είναι αν τα δισεκατομμύρια που η διεθνής κοινότητα ξοδεύει για την ασφάλεια της, θα πρέπει να εξακολουθήσουν να είναι εστιασμένα σε προληπτικά μέτρα ή μέτρα παρακολούθησης και θωράκισης και όχι στο πως και το γιατί νεαρά άτομα, πολλές φορές μεγαλωμένα σε ένα «πολιτισμένο» δυτικό περιβάλλον, στρατολογούνται και ριζοσπαστικοποιούνται σε τέτοιο βαθμό που είναι έτοιμοι να σκοτώσουν συμπατριώτες τους.

Το πρόβλημα δεν είναι έξω από τα σύνορα μας, και στους «κακούς» ξένους που προσπαθούν να τα διασχίσουν, αλλά μέσα στις ίδιες τις κοινωνίες μας. Ο… κλέφτης βρίσκεται ήδη μέσα στο σπίτι μας, κι ας προσπαθούμε να αμπαρώσουμε την πόρτα για να τον κρατήσουμε μακριά και να αισθανθούμε δήθεν ασφαλείς!