Κόστος δανεισμού: Όλα είναι «αέρας»!

Γερμανία γίναμε! Η προχθεσινή έκδοση του πενταετούς ομολόγου έσπασε κάθε ιστορικό ρεκόρ, επιτυγχάνοντας απόδοση 0,17% και μηδενικό κουπόνι. Σε λίγο, δηλαδή, οι «επενδυτές» θα πληρώνουν για να μας δανείσουν.

Πόσο λογικό είναι αυτό για μία χώρα όπως η Ελλάδα, που πριν από 11 μόλις χρόνια έφτασε μία ανάσα από το default και χρειάστηκε τη στήριξη του ΔΝΤ, της Κομισιόν και της ΕΚΤ για να μην τιναχθεί στον αέρα, όταν κανείς δεν ήθελε να της δώσει δανεικά και τα spreads των ομολόγων είχαν φθάσει στις 1000 μονάδες;

Ήταν η Ελλάδα του 2010 η δημοσιονομική κόλαση και μέσα σε μία δεκαετία μετατράπηκε στον δημοσιονομικό παράδεισο; Ήταν τόσο πετυχημένα τα μνημόνια και τα προγράμματα προσαρμογής των Θεσμών και δεν το καταλάβαμε; Ή απλώς δουλευόμαστε μεταξύ μας, και τότε και τώρα;

Στην πραγματικότητα, η απάντηση είναι ότι όλα είναι αφενός ψυχολογία και αφετέρου… αέρας κοπανιστός, με μπόλικη δημιουργική λογιστική κατά το πώς μας εξυπηρετεί κάθε φορά (όχι εμάς, αυτούς που μας δανείζουν).

Οι ίδιοι οίκοι αξιολόγησης που έριχναν τότε την Ελλάδα στα τάρταρα, εκτοξεύοντας σε απαγορευτικά επίπεδα το κόστος δανεισμού της και οδηγώντας την στον μνημονιακό μονόδρομο, σήμερα δεν προλαβαίνουν να μας αναβαθμίζουν, μετατρέποντας τα ελληνικά ομόλογα στην ελκυστικότερη τοποθέτηση επί γης!

Συνιστά, δηλαδή, ευκαιρία να δανείζεις τη χώρα με το υψηλότερο δημόσιο χρέος εντός Ευρωζώνης (205% του ΑΕΠ), που παρά τις αναβαθμίσεις εξακολουθεί να μην βρίσκεται σε επενδυτική βαθμίδα. Τώρα είναι αξιόχρεα και φερέγγυα η Ελλάδα, που λόγω πανδημίας είχε ύφεση 8,2% του ΑΕΠ το 2020,  χωρίς κανείς στην πραγματικότητα να γνωρίζει αν θα μπορέσει και φέτος να επιστρέψει σε ανάπτυξη.

Δεν λέμε ότι δεν υπάρχουν αντικειμενικοί λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα μπορεί και δανείζεται αυτή την περίοδο με πρωτόγνωρα ευνοϊκούς όρους. Πρώτα απ’ όλα η παγκόσμια ρευστότητα είναι άνευ προηγουμένου, κάτι στο οποίο έχει βάλει «το χέρι» του ο κορονοϊός και η ελαστικοποίηση των περιορισμών και των κανόνων και κάπου πρέπει να διοχευτευθεί. Και, εδώ που τα λέμε, ποιον να δανείσεις; Ελάχιστες χώρες δανείζονται με θετικό, έστω μικρό, επιτόκιο.

Δεύτερον, η συμμετοχή της Ελλάδας στο έκτακτο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ (PEPP), κάνει τους ελληνικούς τίτλους ακόμη πιο επιθυμητούς. Ταυτόχρονα, η μέση ωρίμανση του ελληνικού χρέους είναι 20 χρόνια και οι ετήσιες χρηματοδοτικές ανάγκες του από τις πιο χαμηλές παγκοσμίως αναλογικά με το ύψος του (δεν ξεπερνούν το 15% του ΑΕΠ).

Αλλά από όλα αυτά, μέχρι το σημείο να πανηγυρίζει ο Χρ. Σταϊκούρας επειδή οι επιτυχημένες εκδόσεις ελληνικών ομολόγων «πιστοποιούν την ορθότητα, την αποτελεσματικότητα και τη διορατικότητα της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής» υπάρχει μεγάλη απόσταση. Απλούστατα, σήμερα τους εξυπηρετεί και μας δανείζουν φθηνά. Αύριο, ποιος ξέρει;

Αφήστε που ένας από τους σημαντικότερους «μαγνήτες» που καθιστούν χαμηλό το κόστος δανεισμού της Ελλάδας είναι το υψηλό ποσό διαθεσίμων της, πάνω από 30 δισ. ευρώ, το οποίο της επιτρέπει να έχει την πολυτέλεια να διαλέγει εκείνη τον χρόνο εξόδου της στις αγορές. Άρα, δεν επιτρέπει στους δανειστές της να την «πρεσάρουν» με υψηλότερες απαιτήσεις επιτοκίου.

Οπότε, κύριε Σταϊκούρα, αν θέλετε να είστε δίκαιος, μην επαίρεστε για την επιτυχημένη διαχείριση της δικής σας κυβέρνησης. Πείτε ένα «ευχαριστώ» στους Έλληνες που έφαγαν το «μανίκι» της δημοσιονομικής προσαρμογής κι ένα «μπράβο» στον Τσίπρα που έφερε σε πέρας το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των σχετικών προγραμμάτων, καίγοντας το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο.

Α, και το «μαξιλάρι» και τα μάτια σας…