Λάζαρε, δεν έχω λόγια

Τριάντα χρόνια φίλοι, σύντροφοι και συνοδοιπόροι.  

Από τα χρόνια της Αυριανής. Εσύ με βοήθησες στην πρώτη μου εργασία, μετά τον στρατό, και δεν το ξεχνώ αυτό. Από τα πιο έντιμα παιδιά του δημοσιογραφικού κόσμου. Σταθερός στις αξίες και στις αρχές του. Και μια ζωή μαζί δίπλα στον Ολυμπιακό μας, την μεγάλη μας αγάπη, και όχι μόνο στο “Γεώργιος Καραϊσκάκης”. Όπως και στην μάνα σου…

Να φύγει έτσι ένας άνθρωπος. Απίστευτο. Γιατί στην βιβλιοθήκη του Δήμου τα σίδερα ήταν σάπια. Ξαναλέω, απίστευτο.

Αντίο, Λάζαρε.