Μανώλης Γλέζος: Ο αήττητος!

Η μάχη που δίνει η χώρα, για να καταπολεμήσει τον κορονοϊό, δεν μας αφήνει ούτε να θρηνήσουμε. Ούτε να πενθήσουμε όπως πρέπει και όπως αξίζει, τους αγαπημένους μας. Γιατί τέτοιος ήταν ο Μανώλης Γλέζος! Τι και αν έφυγε σήμερα, όντας 97 ετών;

Για εμάς ήταν ακόμα εκείνο το νέο παιδαρέλι που στα 19 του χρόνια, στις 30 Μαΐου του 1941, μαζί με το φίλο του, το Λάκη Σάντα, έδωσε ένα «ηχηρό χαστούκι» στο ναζισμό του Χίτλερ. Κατέβασε τη σημαία των Ναζί από τον ιστό της Ακρόπολης και έδωσε το σύνθημα για ελευθερία σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη.

Τον χαρακτήρισαν τον «πρώτο παρτιζάνο». Διαφωνούμε. Ήταν απλώς ένας περήφανος και αδούλωτος Έλληνας. Γι’ αυτό και του αξίζει η μόνιμη θέα στην Ακρόπολη, μαζί με τους υπόλοιπους Θεούς της αρχαιότητας που «φιλοξενούνται» εκεί. Μαζί με το Δία, με τον Ποσειδώνα, με την Αθηνά… Ένας εξ αυτών ήταν ο Γλέζος, ένας ημίθεος της εποχής μας.

Έπρεπε να τον δεις από κοντά, για να καταλάβεις το πάθος του για τη λευτεριά, για τη δημοκρατία. Τον έζησα πριν από χρόνια σε μια αίθουσα δικαστηρίου. Μάρτυρας υπεράσπισης είχε πάει, «αμούστακος» δημοσιογράφος, ήμουν και του λόγου μου εκεί και κάλυπτα το γεγονός. Μίλησε με τέτοια θέρμη, με τέτοιο πάθος, που ήταν αδύνατο να μην αθωωθεί ο κατηγορούμενος. Εάν ήμουν κατήγορος, θα ντρεπόμουν να έχω απέναντί μου, τον Γλέζο…

Ήταν τιμή μου, που είχα κάνει συζητήσεις μαζί του περί δημοκρατίας, περί δημοσιογραφίας: Θεωρούσε τόσο κρίσιμο το ρόλο μας, που είναι κρίμα που αρκετοί από εμάς, τον παίρνουμε τόσο αψήφιστα. Έπρεπε να διδάσκει στους δημοσιογράφους ο Γλέζος, να είναι μαζί μας, δίπλα μας.

Όχι, ο Γλέζος είναι κρίμα να χαρακτηριστεί μόνο Αριστερός. Δημοκράτης ήταν ο άνθρωπος, με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Για τη δημοκρατία αγωνίστηκε στα δύσκολα χρόνια μετά την κατοχή, γι’ αυτήν και τα ιδανικά της φυλακίστηκε ξανά και ξανά, για να στεριώσει στην κοιτίδα του πολιτισμού, στην Ελλάδα, καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο. Όμως γλίτωσε από όλες…

Η μοίρα τον ήθελε να μείνει κοντά μας έως τις μέρες μας. Να ζήσει στην δικτατορία, να αγωνιστεί ξανά για τη δημοκρατία και τα ιδεώδη της. Να είναι δίπλα στην παλινόρθωσή της. Να σταθεί στο πλάι των πολιτών όλα αυτά τα χρόνια. Να διδάξει με το φρόνημά του, αλλά κυρίως με το αγέρωχο βλέμμα του, ότι οι μάχες κερδίζονται. Μόνο που κερδίζονται μόνο αν κάποιος αποφασίσει να αγωνιστεί πραγματικά. Δηλαδή να ματώσει και να ξανασηκωθεί. Να χτυπηθεί και να μη λυγίσει. Να βασανιστεί από τους φασίστες και να μη δειλιάσει.

Αλήθεια, το βλέμμα του σε καθήλωνε. Αετίσιο, αήττητο. Τελικά, ο Γλέζος αυτό ήταν: Ανίκητος! Δεν ηττήθηκε ποτέ. Καλό του ταξίδι…