Master Chef Junior: Το «πικρό – γλυκό» του να βλέπεις ένα παιδί να μαγειρεύει…

Γνωρίζουν άπταιστα όλα τα λαχανικά. Κάποια από αυτά μιλούν – παρά τη μικρή τους ηλικία – σαν ενήλικες. Κάνουν γκριμάτσες για να διασκεδάσουν τους κριτές όσο βάζουν παράλληλα τα δυνατά τους για να τους εντυπωσιάσουν. Το Master Chef Junior είναι ξανά στον αέρα από χθες Πέμπτη στο STAR, επτά χρόνια από την πρώτη προβολή του στο Mega και μας άφησε γλυκιά, χάρη στα παιδιά, αλλά και πικρή γεύση, για να μιλήσουμε και στη γλώσσα του «μαλακού» αυτού ριάλιτι.

Γλυκιά γιατί και μόνο που βλέπεις τα παιδάκια να συνεργάζονται, έστω και κρατώντας… κουτάλες και πιρούνες στον πάγκο της κουζίνας σε τραβάει και θες να κάτσεις να τα παρακολουθήσεις. Ένας Αμερικανός παραγωγός, εξάλλου, πριν δεκαετίες δεν είχε πει «αν θες το πρόγραμμά σου να κάνει επιτυχία, βάλε σε αυτό παιδάκια ή σκυλάκια;».

Η πικρή, όμως, να με συγχωρείτε, αλλά υπερισχύει της γλυκιάς. Γιατί πραγματικά δεν προσθέτει κάτι στη ζωή μου ή στη διασκέδασή μου ως τηλεθεατής να βλέπω παιδιά 8-9- ετών να αρχίζουν τους ανταγωνισμούς – έστω και πάνω από μια σαλάτα. Να μαθαίνουν νωρίς, νωρίς ότι πρέπει να βάζεις τα δυνατά σου για να γίνει ο καλύτερος, να γίνεις ο τέλειος. Οκ, είναι παιδιά. Δεν το χρειάζονται αυτό – ακόμα τουλάχιστον – στη ζωή τους.

Αλλά, ακριβώς, είναι παιδιά, τα οποία, έχουν το ακαταλόγιστο, η ευθύνη σε αυτές τις περιπτώσεις βαραίνει τους γονείς. Που αντί να τα ενθαρρύνουν στα βιβλία ή στη μουσική ή σε διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες, είναι ελαστικοί στο να τα αφήνουν να βλέπουν εκπομπές μαγειρικής ή ακόμα χειρότερα… Survivor, για να θυμηθούμε τα περυσινά και τα προπέρσινα. Τότε πως δεν θα σου πει το παιδί, όταν δει το τρέιλερ «μαμά θέλω να πάω και εγώ;».  Στη συνέχεια είναι στη διακριτική σου ευχέρεια ως γονιός να προχωρήσεις ή όχι. Μπορεί κάποιος να πει «μα να στενοχωρηθεί το παιδί»; Θα του ανταπαντήσω: «μπορείς να το κατευθύνσεις στην αντίθετη κατεύθυνση». Όχι γιατί θέλεις να το πικράνεις. Αλλά γιατί είναι το σωστό.

Δεν ξέρω τι άλλο θα δούμε στα επόμενα επεισόδια που θα έρθουν τις προσεχείς εβδομάδες, όμως η εικόνα των παιδιών να βρίσκονται πάνω από τις κατσαρόλες και να μοιάζουν σε αρκετές στιγμές, καθ’ εικόνα και ομοίωση των μεγάλων, δεν νομίζω ότι είναι αυτά που θα θέλαμε να παρακολουθήσουμε, καθισμένοι χαλαρά στον καναπέ μας. Αλλά αν δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, ας κρατήσουμε τη φρεσκάδα τους και την ανάλαφρή τους αίσθηση, το ό, τι βλέπουν σαν παιχνίδι μια ολόκληρη βιομηχανία, αυτή της γαστρονομίας.

Μ.ΜΠ