Μέση Ανατολή: Οι πληγές δύσκολα θα κλείσουν
Του Αλέξανδρου Κοντοπάνου*
Η πόρτα του φρενοκομείου φαίνεται πως έχει ανοίξει για τα καλά, αν κανείς αναλογιστεί πως στην περίκλειστη επί μακρόν Γάζα, 60 και πλέον Ισραηλινά αεροσκάφη, βομβαρδίζουν τη χειμαζόμενη πόλη κάθε τριάντα δευτερόλεπτα.
Εκατοντάδες άμαχοι νεκροί και τραυματίες, ανάμεσά τους και ένας πολύ μεγάλος αριθμός παιδιών, που μετετράπησαν στα θύματα μιας ακόμη ανθρώπινης κτηνωδίας. Σε μια πόλη που βυθίζεται στα ερείπια, με νέες στρατιές προσφύγων που προσπαθούν να την εγκαταλείψουν μέσω του Σινά, η περίκλειστη περιοχή είναι βυθισμένη στο σκοτάδι και μαζί οι κάτοικοι της, που μοιάζουν να βρίσκονται στην κόλαση του Δάντη και να ρίχνουν την τελευταία τους ζαριά.
Άρματα μάχης και μεγάλες στρατιωτικές μονάδες είναι παρατεταγμένες στα σύνορα του Ισραήλ με τη Γάζα του ολέθρου, σε ετοιμότητα για την τελευταία πράξη του δράματος, μια πράξη όμως που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πόσο θα κρατήσει και ποιος θα είναι ο τελικός απολογισμός των θυμάτων, είτε μιλάμε για Παλαιστίνιους, είτε για Ισραηλινούς. Η οσμή του θανάτου δεν έχει χρώμα, γλώσσα ή φυλή, είναι το ίδιο αποκρουστική για όλους, σε κάθε μήκος και πλάτος της γης. Μόνο, που αυτή τη φορά μια στενή λωρίδα γης, ένας τόπος-κουκίδα στον παγκόσμιο χάρτη με μέγεθος που δεν ξεπερνά αυτό της νήσου Άνδρου, τείνει να γίνει η πυριτιδαποθήκη του σύγχρονου κόσμου.
Όλα τριγύρω μας αλλάζουν και γίνονται πιο αποκρουστικά, σε ένα θέατρο του παραλόγου, όπου «το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη». Οι συνέπειες της επόμενης μέρας, όποια και αν είναι η τελική έκβαση της αναμέτρησης, θα είναι μεγάλες και οι πληγές που θα ανοίξουν δύσκολα θα κλείσουν, όχι μόνο για την πολύπαθη περιοχή και τους δύο λαούς, αλλά και για τους γείτονές τους, στον Λίβανο, στη Συρία και αλλού. Ούτε όμως, η Γηραιά Ήπειρος θα μείνει έξω από τον χορό, όπως και τα αδέλφια μας στην Κύπρο.
Όσο και αν θέλει κανείς να ισχυριστεί πως η Ελλάδα και Κύπρος δεν είναι μέρος αυτής της κρίσης, ένα είναι το σίγουρο, πως όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, έρχεται κάποια στιγμή η σειρά και του δικού σου. Πρώτο θύμα της αιματηρής σύγκρουσης, με τους ανηλεείς βομβαρδισμούς στη Γάζα και το χτύπημα σε πόλεις και χωριά του Ισραήλ από τη Χαμάς με τη ρίψη χιλιάδων ρουκετών, είναι το ελληνικό τουριστικό προϊόν, καθώς όπως φαίνεται θα κάνουμε καιρό να δούμε ξανά Ισραηλινούς τουρίστες. Δεύτερο ζήτημα για την οικονομία της χώρας μας, η αύξηση της τιμής του «μαύρου χρυσού» που εκτιμάται πως θα φτάσει στις διεθνείς αγορές τα 110 δολάρια το βαρέλι, όταν σήμερα είναι λίγο πάνω από τα 85. Τρίτο πρόβλημα για την Ελλάδα, η αύξηση του αριθμού των προσφύγων με νέες μεταναστευτικές ροές. Και τέλος, η διασάλευση της ειρήνης γεννά νέους αποσταθεροποιητικούς μηχανισμούς, που μπορεί να οδηγήσουν σε ένα νέο κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων.
Η Ελλάδα, που αποτελεί παραδοσιακά έναν πυλώνα σταθερότητας και ένα «φάρο» στη γραμμή του Διεθνούς Δικαίου και των ανθρώπινων αξιών, δεν φαίνεται να μπορεί τούτη την ώρα να διαθέσει το αναγκαίο διπλωματικό κεφάλαιο, για να παίξει τον ρόλο του ειρηνοποιού και του διαμεσολαβητή. Παρότι οι καλές σχέσεις με το σύνολο του αραβικού κόσμου που είχε χτίσει ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου και οι δεσμοί που έχουν σφυρηλατηθεί με τους Ισραηλινούς -από τα χρόνια ακόμη της γερμανικής κατοχής, όταν απλοί Έλληνες πολίτες έκρυβαν Εβραίους για να τους σώσουν από τη μήνη των ναζί- θα μπορούσαν να είναι το μεγάλο «διαβατήριο» για μια τέτοια πρωτοβουλία, η παρούσα κυβέρνηση, βιάστηκε ως φαίνεται να πάρει θέση και να χάσει το τρένο του μεσολαβητή.
