Μητρόπολη Πειραιά: Παρά λίγο να ρίξει το “ανάθεμα” στον Μίκη Θεοδωράκη

Μεσαιωνικής έμπνευσης το κείμενο που υπογράφει το «Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών» της Μητρόπολης Πειραιά που στρέφεται ευθέως κατά του Μίκη Θεοδωράκη, λίγες μόνο εβδομάδες μετά τον θάνατό του. Πάλι καλά που δεν τον αφόρισαν, όπως έκανε η Εκκλησία της Ελλάδος με τον Νίκο Καζαντζάκη. 

Αν και -όπως αναφέρει- εκτιμά το καλλιτεχνικό του έργο αποδομεί τον εκλιπόντα κάνοντας μια θεολογική αναδρομή στο φαινόμενο της «ειδωλοποιήσεως ανθρώπων», ενώ ενοχλείται πως μελοποίησε έργα μαρξιστών ποιητών ενώ κάνει λόγο για «ασταθή πολιτικό και ιδεολογικό» προσανατολισμό.

Απολαύστε μερικά αποσπάσματα:

«Ωστόσο ένα κατά τη γνώμη μας αρνητικό στοιχείο στις μουσικές του συνθέσεις ήταν το γεγονός ότι τα έργα που μελοποίησε ήταν, κατά κανόνα, έργα μαρξιστών ποιητών και νεοεποχιτών. Αναφέρουμε εδώ τα ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη, τα οποία εκφράζουν τις αρχές της «Νέας Εποχής» και δυστυχώς του Νεοπαγανισμού».

«Ο ίδιος είχε ένα ασταθή πολιτικό και ιδεολογικό προσανατολισμό, αναμειγνύοντας τις διεθνιστικές αρχές της μαρξιστικής αριστεράς με εθνικά και πατριωτικά στοιχεία».

«Δεν υπήρξε συνεπής πολέμιος της Εκκλησίας, διότι δεν υπήρξε ποτέ συνεπής μαρξιστής […] Γι’ αυτό και ο μακαριστός Μίκης εθεωρείτο ως «αιρετικός» από την αριστερά, η οποία μόνον μετά το θάνατό του τον «θυμήθηκε» για να τον τιμήσει!».

«Εις ό,τι αφορά τις ανούσιες και υπέρμετρες εκδηλώσεις τιμής του έργου και του προσώπου του, (με τη συμμετοχή της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας του τόπου μας), κατά την κηδεία του και πριν από αυτήν, τις θεωρούμε απαράδεκτες από την άποψη της Ορθόδοξης χριστιανικής πίστεως».

«Οι ιαχές «αθάνατος», που ακούστηκαν κατά την ταφή του, όπως και η άποψη που εξέφρασε κορυφαίο πολιτειακό πρόσωπο, ότι ο Μίκης υπήρξε δήθεν «ο παιδαγωγός του λαού», δεν έχουν κατά την ταπεινή μας γνώμη καμία αξία και περιεχόμενο».

«Δεν «πέφτουμε στην παγίδα» να τον αποθεώσουμε, έχοντας υπ’ όψη μας την προσωπική του ζωή και τον ασταθή πολιτικό χαρακτήρα του. Πολύ περισσότερο δεν έχουμε δικαίωμα να τον τιμήσουμε, ή να τον προβάλουμε, ως πρότυπο προς μίμηση μέσα στον χώρο της Εκκλησίας».