Να γελάμε ή να κλαίμε με τις εξελίξεις στη Συρία;

Απόλυτος «χωροφύλακας» στην Ανατολική Μεσόγειο αναδεικνύεται ο Βλαντιμίρ Πούτιν, μετά από τη συμφωνία που έκλεισε με τον Σουλτάνο!

Οι εξελίξεις στη Συρία κάθε άλλο παρά ικανοποιούν τον αμερικανικό παράγοντα, ο οποίος με τη… συμβολή Τραμπ έκανε αυτό που απευχόταν: Ανέδειξε τους Ρώσους στον ρυθμιστικό παράγοντα της περιοχής. Η συμφωνία Πούτιν-Ερντογάν στο Σότσι, το βράδυ της Τρίτης, στην ουσία έβαλε τέλος στην περιβόητη επιχείρηση «Πηγή Ειρήνης», που σχεδίασε και εκτέλεσε το τουρκικό επιτελείο, χωρίς εμφανώς θετικά (για τους γείτονες) αποτελέσματα.

Η Μόσχα, ωστόσο, πρέπει να πανηγυρίζει, καθώς πέτυχε το απόλυτο.

Πρώτον, διασφαλίζει την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας, καθιστώντας τον Άσαντ και την εξουσία του ακλόνητο φαβορί για τον πρωταγωνιστικό ρόλο αμέσως μετά τη λήξη του πολυετούς εμφυλίου.

Δεύτερον, οι ρωσικές δυνάμεις αναλαμβάνουν τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής, είτε ως σύμμαχοι των Σύρων και των Κούρδων είτε μέσω των «κοινών περιπολιών» με τους Τούρκους στη ζώνη ασφαλείας, στα συρο-τουρκικά σύνορα.Αυτό σημαίνει ότι η Μόσχα θα έχει υπό τον έλεγχό της μία ευρύτερη περιοχή από την Κασπία έως την Ανατολική Μεσόγειο, ένα πατροπαράδοτο «όνειρο» για τους Ρώσους, από την εποχή των Τσάρων.

Τρίτον, η Ρωσία ανακηρύσσεται σε ηγέτιδα δύναμη στη… Σταυροφορία εναντίον της τρομοκρατίας, αλλά παράλληλα, με έντεχνο και διπλωματικό τρόπο, καταφέρνει να ρίξει το βάρος της αντιπαράθεσης στις πραγματικά τρομοκρατικές δυνάμεις (ISIS) και να αφήσει εκτός πεδίου βολής τους Κούρδους (όπως ήθελε η Άγκυρα), τους οποίους αναλαμβάνει να τους αποσύρει από τα κρίσιμα εδάφη, αλλά και να τους φέρει πιο κοντά στον Άσαντ.

Τέταρτον, για πρώτη φορά σε διεθνές επίπεδο, η Μόσχα θέτει θέμα επιστροφής των προσφύγων στις εστίες τους, που αποτελεί και το καλύτερο μέτρο για την αντιμετώπιση του προσφυγικού, που «πονάει» την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Ο Πούτιν κατάφερε αυτό που συμφέρει τη χώρα του. Ο Ερντογάν υποχώρησε έως το σημείο που εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα. Το ερώτημα, λοιπόν, που προκύπτει είναι: Πόσο συμφέρει την Ελλάδα η έκβαση των προσπαθειών επίλυσης του Συριακού;

Η πραγματικότητα δεν μπορεί να είναι απολύτως ξεκάθαρη, τη στιγμή κατά την οποία είναι άγνωστη η ουσιαστική αντίδραση από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Τα τελευταία χρόνια, η Αθήνα έχει προσεγγίσει τον αμερικανικό παράγοντα, αξιοποιώντας την ευκαιρία της «σύγκρουσης» μεταξύ Ουάσιγκτον και Άγκυρας. Τώρα, όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Η ανάδειξη της Ρωσίας σε καθοριστικό παράγοντα στην περιοχή, αλλάζει τα δεδομένα και δημιουργεί έναν ακόμη δυσεπίλυτο γρίφο.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι σχέσεις Αθήνας και Μόσχας δεν βρίσκονται στο καλύτερο σημείο τους, μετά από τη διπλωματική «αναταραχή» που έφερε η απέλαση Ρώσων πολιτών (διπλωματών και άλλων) με αφορμή το Μακεδονικό. Η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα, κατά τη συνάντησή του με τον Βλαντιμίρ Πούτιν στη Μόσχα, τον περασμένο Δεκέμβριο, να αμβλύνει τις γωνίες στις ελληνορωσικές σχέσεις, δεν είχε συνέχεια, ούτε αφαίρεσε ουσιαστικά τα «αγκάθια» που παραμένουν.

Κάτι ακόμη εξαιρετικά σημαντικό (σύμφωνα με τη ρωσική αντίληψη) είναι η ψυχρότητα στις σχέσεις της Ρωσικής με την Ελλαδική εκκλησία, που προέκυψε με την αναγνώριση από ελληνικής πλευράς της αποσχιστικής Ουκρανικής εκκλησίας, η οποία «αποδεσμεύτηκε» από τη Μόσχα και προσχώρησε στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης.

Γιατί, λοιπόν, ο Πούτιν να ενδιαφερθεί για τα ελληνικά συμφέροντα ή ακόμη και για τα προβλήματα που ενδεχομένως να δημιουργήσει ο Σουλτάνος στα δυτικά της χώρας του; Μόνο εάν κι εφόσον ο Τσάρος αντιληφθεί ότι η επαναπροσέγγιση με την Αθήνα θα ενισχύσει ακόμη περαιτέρω τον ρόλο του «χωροφύλακα» στην περιοχή.

Τότε, όμως, θα πρέπει να περιμένουμε το… τσουνάμι των αμερικανικών αντιδράσεων!