Ο Τραμπισμός… ήρθε για να μείνει!

Οι ενδιάμεσες εκλογές ανέδειξαν ένα διχασμένο Κογκρέσο, όσο διχασμένο είναι και το αμερικανικό έθνος, όχι μόνο σε επίπεδο κομμάτων όσο ιδεολογίας. Αυτό, σε πρώτο χρόνο δημιουργεί ένα πρακτικό πρόβλημα διακυβέρνησης, με την ανάληψη των καθηκόντων της νέας Βουλής και Γερουσίας, από τις αρχές Ιανουαρίου. Όμως, το πρόβλημα για το πολιτικό σκηνικό είναι ευρύτερο και βαθύτερο, όχι μόνο με φόντο τις εκλογές του 2020, αλλά ίσως και πέρα από αυτές.

Το πιο ανησυχητικό μήνυμα που προκύπτει είναι πως ο Τραμπισμός παραμένει ζωντανός και τα χαρακτηριστικά του μεταλλάσουν την Αμερική με τρόπους που δεν έχουν να κάνουν απαραιτήτως μόνο με τον ίδιο τον Ντόναλντ Τραμπ, άρα μπορεί να επιβιώσουν και πέρα από αυτόν. Μιλάμε για μια Αμερική με εντονότερα εθνικιστικά στοιχεία, σαφώς πιο εσωστρεφή και καχύποπτη απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο, είτε μιλάμε για τις ορδές των μεταναστών είτε για διεθνείς συνθήκες και συμμαχίες. Η μετάλλαξη δε, αυτή ξεκινά από την περιφέρεια προς το κέντρο με αποτέλεσμα να συγκρούεται και να πιέζει το σημερινό κατεστημένο της Ουάσιγκτον, ανεξαρτήτως πολιτικού χρώματος.

Δεν είναι τυχαίο ότι ένα κομμάτι του ρεπουμπλικανικού κατεστημένου, όπως γράφαμε προ ημερών, φοβόταν την ήττα, αλλά ανησυχούσε και για τις επιπτώσεις μιας νίκης. Αν το κόμμα κράταγε Βουλή και Γερουσία, κόντρα στις αρνητικές προβλέψεις, τις οποίες είχε μεταδώσει και στον Ντόναλντ Τραμπ προκειμένου να τον πείσει να γίνει πιο συνεργάσιμος, τότε ο πλανητάρχης θα είχε την επιβεβαίωση που τόσο επιθυμούσε πως ο λαός είναι μαζί του, πως η ακραία ρητορική του δεν απωθεί τους ψηφοφόρους. Άρα θα γινόταν… ανεξέλεγκτος.

Το αποτέλεσμα που έβγαλε η κάλπη έβγαλε τελικά τους Ρεπουμπλικανούς χαμένους στη Βουλή των Αντιπροσώπων και κερδισμένους στη Γερουσία, όμως και πάλι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αρκετών από τις νικηφόρες μάχες στη Γερουσία κατέληξαν να χρεώνονται στον ίδιο τον Τραμπ. O Αμερικανός πρόεδρος επιδόθηκε σε σειρά εμφανίσεων και ομιλιών τις τελευταίες εβδομάδες, σε συγκεκριμένες πολιτείες κλειδιά. Όμως, δεν το έκανε για να βοηθήσει απαραιτήτως το κόμμα, με το οποίο οι σχέσεις του δεν είναι και ιδανικές. Το έκανε για να συσπειρώσει το δικό του κοινό, το έκανε για να επιδείξει το μέγεθος του δικού του κοινού και το έκανε προς όφελος συγκεκριμένων πολιτικών που θεωρούσε… δικούς του. Και σε αναμετρήσεις-κλειδιά στη Γερουσία πέτυχε αυτό που επιθυμούσε.

Υπό την έννοια αυτή έχει δίκιο να θεωρεί ότι στις μάχες που… πήρε πάνω του, κέρδισε. Όχι μόνο ως πρόσωπο, αλλά ως ιδεολογικό προφίλ, ως ρητορική, ως απόψεις για το μέλλον της Αμερικής και τη θέση της στον κόσμο ή απλά αυτό που κατέληξε να βαφτιστεί ως Τραμπισμός. Αυτό πρακτικά δημιουργεί μεγαλύτερο πρόβλημα στους Ρεπουμπλικάνους από ότι στους Δημοκρατικούς που είναι δεδομένα απέναντι του και απευθύνονται στην… άλλη Αμερική. Δείχνει στο συντηρητικό κόμμα ότι για να εκμεταλλευτεί το σημαντικό αυτό κομμάτι του αμερικανικού κοινού και τον Τραμπισμό θα πρέπει να τον ενστερνιστεί, στο δρόμο για τις προεδρικές και κοινοβουλευτικές εκλογές του 2020 και ίσως και πέρα από αυτές. Και αυτό είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο για το βαθύ κομματικό μηχανισμό και τις δεδομένες συμμαχίες του με συγκεκριμένα, παραδοσιακά συμφέροντα, στον επιχειρηματικό και όχι μόνο κόσμο.