Οι Αμερικάνοι εργαζόμενοι σε απεργία και οι Έλληνες στον καναπέ

Δεν το κρύβω πως τελευταία, όλο και πιο συχνά αναρωτιέμαι αν ζω σε μία κανονική χώρα, ή μία χώρα υπό κατοχή, ή υπό μια μορφή άτυπης χούντας που επιβλήθηκε με την ψήφο του λαού.

Κάτι σαν αυτό που είχε πετύχει ο Αδόλφος. Ένα τέτοιο πράγμα.

Τις τελευταίες μέρες, μέσα σε αυτή την ωραία… ατμόσφαιρα, παρακολουθώ τα όσα συμβαίνουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και έχω μείνει… παγωτό.

Στην πρωτεύουσα του καπιταλισμού, οι εργάτες σε τρεις κορυφαίες αυτοκινητοβιομηχανίες στο Ντιτρόιτ (General Motors, Ford, Chrysler) βρίσκονται σε απεργία διαρκείας επειδή οι εν λόγω εταιρίες δεν δέχονται να αυξήσουν τους μισθούς.

Και η απεργία όχι μόνο θα πάει μέχρι τέλους, αλλά ξαφνικά φαίνεται να έχει… αγχώσει και τον Τζο Μπάιντεν ο οποίος είπε πως οι αυτοκινητοβιομηχανίες θα πρέπει να εξετάσουν σοβαρά να δώσουν αύξηση στους εργαζόμενους.

Βλέποντας λοιπόν όλα αυτά που συμβαίνουν στις ΗΠΑ, έχει τεράστια σημασία το γεγονός ότι συμβαίνουν στις ΗΠΑ, και τα οποία αποτελούν κορυφαίο θέμα εδώ και μέρες σε διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, αναρωτιέμαι με θλίψη τι στο καλό συμβαίνει στην Ελλάδα. Πότε είχαμε μια απεργία διαρκείας σε έναν κλάδο για καλύτερους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας;

Όσο κι αν το ψάχνω, δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι τέτοιο.

Οι απεργίες στην Ελλάδα δεν είναι απεργίες. Ουδείς, ουσιαστικά απεργεί, ενώ όλες αυτέ οι κινητοποιήσεις γίνονται για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου.

Ας είναι καλά τα συνδικαλόσκυλα.

Από την ηγεσία της ανύπαρκτης, πλέον, ΓΣΕΕ, μέχρι τον τελευταίο συνδικαληστή της κάθε εταιρίες, μικρής ή μεγάλης.

Η ελληνική εργατιά, λοιπόν, (πρέπει να) είναι απόλυτα ικανοποιημένη από τους μισθούς πείνας που λαμβάνει, από την 16ώρη εργασία που έρχεται, από τις ανυπόφορες συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται.

Γι’ αυτό και δεν σηκώνει το λάβαρο της απεργίας. Της πραγματική απεργίας, που θα έχει διάρκεια.

Οι Αμερικάνοι εργαζόμενοι στην αυτοκινητοβιομηχανία σε απεργία και οι Έλληνες στον καναπέ.

Σημεία των καιρών…