Οι χρονια -πολλάκιδες

Ο χρονιαπολλάκιας δεν είναι απαραιτήτως ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων, ο βουλευτής και ο πολιτευτής.

ΦΩΤΟ: Σ ένα πάρτι μου κάποτε στην Αυλίδα. Με τον Δημήτρη Βερβεσό και τον Μάκη Τρινταφυλλόπουλο νεαρότερους…

Είναι ο οποιοσδήποτε.

Ο καθένας που ανοίκει σε αυτή την φυλή της εξ αποστάσεως διαδικτυακής και τηλεφωνικής εφήμερης επαφής. Του Αγιανδρέα, και μόνο του Αγιανδρέα, τηλεφωνεί και στέλνει μηνύματα σε εκατονείκοσι (Νο 120) Ανδριάνες και Ανδρεούλιδες που τους έφτιαξε τα καζανάκια, τα 42 χρόνια που δούλευε σαν υδραυλικός.

Κι ας έχουνε αλλάξει τηλέφωνο ή πεθάνανε οι μισοί απ αυτούς.

Η μεγάλη κόρη του, που ανοίκει στην ίδια φυλή επικοινωνίας, στέλνει άλλα τόσα μυνήματα στο Facebook στους εικονικούς φίλους -ες της.

Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αν ο χροναπολλάκιας σε αγαπάει αληθινά, ενδιαφέρεται για σένα, σε εκτιμάει, σε νοιάζεται ή κάνει απλώς δημόσιες σχέσεις γιατί «είναι σωστός επαγγελματίας».

Η, μήπως, απλώς έχει βίτσιο να επικοινωνεί με τους άλλους τις επίσημες στιγμές – στις γιορτές και στις ανεπίσημες μέρες έχει άλλα ενδιαφέροντα.

Οπότε θα είσαι άδικος αν κακοχαρκτηρίσεις καποιον, ενώ μπορεί απλώς να είναι συνεπής ή κοινωνικά ορθός.

Γνωρίζω έναν πρώην υπουργό παλιάς κοπής, που, την εποχή που εμείς γράφαμε χειρόγραφο ή στην καλύτερη περίπτωση σε γραφομηχανή, αυτός τους είχε όλους φακελωμένους στο κομπιούτερ.

Δεν μιλούσε σε κανέναν περισσότερο από 30 δευτερόλεπτα, δεν σου επέτρεπε να πεις κάτι περισσότερο από ένα “ευχαριστώ,” ωστόσο σε άφηνε άφωνο γιατί τα ήξερε όλα.

Μιλώντας σε τρία τηλέφωνα συγχρόνως που τα πέρναγαν οι δύο γραμματείς του και συμβουλευόμενος το φάκελο σου στην οθόνη έλεγε: “Φιλιά στην Νεφέλη σου Αντρίκο μου, σου το πα και πέρσι να την πας στην ρυθμική έχει ταλέντο στον χορό. Την μάνα σου την πήγες να φτιάξει τα δόντια της; Έλα απ το γραφείο να τα πούμε, όποτε θέλεις, χωρίς ραντεβού. Σ αγαπώ!”

Μπορεί να μη μασήσεις, αλλά ο σκουπιδιάρης στην Πτολεμαΐδα που τον παίρνει κάθε χρόνο και θυμάται το όνομα της γυναίκας τους, μάσησε.

Είμαι και εγώ χρονιαπολλάκιας. Θεωρώ ότι τους ανθρώπους που συναναστράφηκα, συνεργάστηκα με αγκάλιασαν σε ότι έκανα τέσσερεις δεκαετίες στην δημοσιογραφία και στην προσωπική μου ζωή αν δεν τους πάρω για «χρόνια πολλά» θα είναι σαν να τους ξέχασα.

Πόσο μάλλον που οι περισσότεροι –ες κοινωνούσαν με ουίσκι στα μεγάλα πάρτι που έκανα στην Αθήνα απ την δεκαετία του ’80.

Άλλωστε εγώ έχω ζήσει ” μεγάλα μεγαλεία,” έχω ευεργετηθεί.

Δεν γίνεται να φανώ αχάριστος. Στην γιορτή μου χτυπούσε συνέχεια το κουδούνι, ανθοδέσμες με συγκινητικές ευχές, καλάθια με ποτά, πρωτότυπα δώρα, οι αγαπημένοι μου αναγνώστες.

Τώρα που κρέμασα τα δημοσιογραφικά μου παπούτσια, δεν με παίρνει να παριστάνω την … δύσκολη.

Τηλεφωνήστε μου στείλτε μηνύματα με ευχές που πιάνουνε.

Σας έχω ανάγκη, σας αγαπώ.