Όταν η ακροδεξιά δεν μπαίνει από το παράθυρο, αλλά κανονικά από την πόρτα

Πολιτικός ρεαλισμός ή πολιτική ξευτίλα; Προσωπικά επιλέγω το δεύτερο, καθώς μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω την υποχώρηση της Άνγκελα Μέρκελ να αποδεχτεί τελικά τη συνεργασία με την ακροδεξιά του AfD για το σχηματισμό τοπικής κυβέρνησης στη Θουριγγία και την εκλογή του Φιλελεύθερου Τόμας Κέμεριχ για τοπικό πρωθυπουργό.

Βέβαια δεν πρόκειται για μια εξέλιξη που πρέπει να προκαλεί έκπληξη σε όσους παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις στο γερμανικό πολιτικό σκηνικό, κυρίως την τελευταία χρονιά.

Το είχαμε γράψει και εμείς, πως στους κόλπους των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) υπάρχουν ολοένα αυξανόμενες φωνές που επισημαίνουν πως το κόμμα πρέπει να δεχτεί με… ρεαλισμό τα σημερινά πολιτικά δεδομένα στη χώρα, την αναβάθμιση του AfD σε κόμμα πρώτης γραμμής και άρα σε πιθανό κυβερνητικό εταίρο. Όπως δηλαδή έχουν κάνει στο παρελθόν και άλλα δεξιά κόμματα στην Ευρώπη, όπως στην γειτονική Αυστρία.

Η συζήτηση αυτή, που ξεκίνησε δειλά πίσω από κλειστές πόρτες και σταδιακά πέρασε στην πρώτη γραμμή της πολιτικής, δεν ήταν θεωρητική. Οι δημοσκοπήσεις εδώ και καιρό δείχνουν πως Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες αποδυναμώνονται συνεχώς στις δημοσκοπήσεις. Επίσης, είναι βέβαιο πως κανένα κόμμα δεν θα μπορέσει να διασφαλίσει πλειοψηφία στις επόμενες εκλογές, που θα πρέπει να γίνουν μέχρι το 2021 και άρα να μπορέσει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Στις εκλογές αυτές, η πρωτιά αναμένεται, άνευ συγκλονιστικού απροόπτου, να παραμείνει στα χέρια του CDU, το οποίο όπως και τέσσερα χρόνια πριν θα πρέπει και πάλι να αναζητήσει εταίρο ανάμεσα σε μια δεξαμενή ακόμη πιο απρόθυμων συνεργατών.

Οι Σοσιαλδημοκράτες, μετά και την αλλαγή της ηγεσίας τους, αποκλείουν κάθε πιθανότητα περαιτέρω συνεργασίας. Είναι δε, αμφίβολο αν η σημερινή συγκυβέρνηση θα εξαντλήσει τη θητεία της.

Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες είναι συμβατοί ιδεολογικά με τους Χριστιανοδημοκράτες, αλλά δεν συγκεντρώνουν ικανό ποσοστό για κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Οι Πράσινοι, μετά την εντυπωσιακή άνοδο τους, κυρίως την τελευταία χρονιά, είναι αμφίβολο αν θα θελήσουν να συζητήσουν συνεργασία. Και αν τελικά καθίσουν στο τραπέζι θα απαιτήσουν πολύ υψηλό τίμημα, κυρίως σε θέματα όπως τα ενεργειακά, το περιβάλλον, η κοινωνική πολιτική, που η δεξιά πτέρυγα του CDU δεν θα μπορεί εύκολα να δεχτεί.

Ποιος μένει, λοιπόν; Κανείς, εκτός του AfD, που ιδεολογικά δεν βρίσκεται πολύ μακριά από τη δεξιά πτέρυγα των Χριστιανοδημοκρατών και των αδελφών τους Βαυαρών Χριστιανοκοινωνιστών, όσο κι αν αρνούνται να το παραδεχτούν.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η… ρεαλιστική συζήτηση για τον επαναπροσδιορισμό της θέσης του CDU έναντι AfD. Κάπως έτσι «ζεστάθηκε» και προχώρησε η πρόταση για συνεργασία στη Θουριγγία, η οποία είναι σαφές ότι θα λειτουργήσει σαν δοκιμή, σαν crash test, μιας μελλοντικής συνεργασίας στο Βερολίνο.

Και μετά περιμένουμε να περιοριστούν… μαγικά, από μόνοι τους, οι ακροδεξιοί άνεμοι σε όλη την Ευρώπη.

Αν τους ανοίγουμε μόνοι μας την πόρτα προς την εξουσία, δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε, ούτε γιατί η ακροδεξιά δεν χάνει έδαφος ούτε γιατί καταλήγει να υποβάλει τους όρους και τις απόψεις της στην «δημοκρατική» Ευρώπη.