Πόλωση: Αυτή η μάστιγα…

Ίσως είναι από τις λίγες αυτοδιοικητικές – όχι βουλευτικές το τονίζω- εκλογές που θυμάμαι που οι υποψήφιοι στράφηκαν με τόση… μανία, αλλά ταυτόχρονα και με το γάντι στους αντιπάλους τους.

Με αρωγούς τους τα Socialmedia, τα βίντεο και την παρουσία τους τόσο στην τηλεόραση, όσο και liveέξω στο δρόμο, νομίζω ότι φέτος δεν φρόντισαν να προβάλουν τόσο πολύ αυτά που πρεσβεύουν και κάνουν οι ίδιοι, αλλά αυτά που δεν πράττουν σωστά οι αντίπαλοί τους.

Δελτίο Τύπου ο ένας με αιχμές για τα έργα και τις ημέρες του συνυποψηφίου του; Κόντρα ανακοίνωση ο άλλος με ακόμα μεγαλύτερους ψόγους και επίθεση για αυτά που έκανε ή δεν έκανε για την κοινωνία ο αντίπαλός του.

Νόμιζα ότι βρισκόμουν στο σωτήριον έτος… 1990 όταν μέσα από τις ομιλίες από τα μπαλκόνια, αιώνιοι αντίπαλοι εκστόμιζαν απίστευτες ακρότητες ο ένας στον άλλον. Όμως όχι. Είμαστε στην ψηφιακή εποχή και ακόμα και τώρα το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης αγγίζει τον περίφημο όρο «ξεκατίνιασμα».

Εν έτει 2019, αυτό σίγουρα δεν είναι πολιτικός πολιτισμός. Σίγουρα η καρέκλα είναι γλυκιά – η άτιμη- και φέρνει και δόξα και χρήμα και σε οδηγεί σε ακραίες κουβέντες και καταστάσεις.

Όμως τέτοιες εικόνες, καθαρής αντιπαράθεσης νομίζω είναι πλέον πολύ μακριά από αυτό που θέλουμε ως πολίτες να ζούμε και να βλέπουμε τώρα από τους υποψηφίους σε θέσεις ευθύνης.

Αυτό που η πλειοψηφία τουλάχιστον επιθυμεί να ακούει είναι τα αναλυτικά προγράμματά τους, για το πώς θα βελτιώσουν την καθημερινότητά μας, να δούμε, εν πάσει περιπτώσει κάτι διαφορετικό από το παρελθόν.

Αλλά τελικά φαίνεται πως η εξουσία έχει για πολλούς κάτι το μεθυστικό: Όταν την παίρνουν στα χέρια τους ή στην προσπάθειά τους να την πάρουν, ξεχνάνε το στόχο τους και το μόνο που βλέπουν είναι το πώς να εξολοθρεύσουν αυτόν που θέλει να τους… αρπάξει το παιχνίδι τους. Και στη μέση; Οι πολίτες. Να καλούνται να αποφασίσουν σε ποιον θα δώσουν την ψήφο τους εν μέσω όλων αυτών των πυρών…