Σαν να μας πήραν οι Τούρκοι την Σαντορίνη
Είχε ένα διαμέρισμα πάνω απ το Ντόλτσε (αργότερα Φίλιον), το ιστορικό καφέ της ντόπιας διανόησης στα ιστορικά σύνορα Εξαρχείων – Κολωνακίου, στην οδό Σκουφά. Το ραντεβού ήταν Σάββατο πρωί νωρίς στο γωνιακό τραπέζι απ την μεριά της εκκλησίας που το χε μιλημένο με τον σερβιτόρο, κρατημένο για πάρτη μας.
Νωρίς το πρωί πριν πλακώσουνε οι Τζουμοκοτανίδηδες οι συγχωρεμένοι κι ο Παπαγιαννάκης ο Μιχάλης ο μακαριστός με την κουμπάρα μου την Λιλή που δεν έβαζε γλώσσα μέσα και να σου κι ο Κώστας (ο Λαλιώτης) που κουβέντα δεν του έπαιρνες. Οκτώ το πρωί ήτανε η καλύτερη ώρα για να παραβγούμε ποιος θα γράψει πρώτος την στήλη του που χαμε αντικριστά στις Αντιθέσεις στο ιλουμινάτο περιοδικό 4ΤΡΟΧΟΙ του Κώστα Καββαθά.
Πολυγραφότατοι, δεν είχαμε άλλο χρόνο, δεν προλαβαίναμε, κι ήθελε – «για να μην γίνει ξεπέτα» -πάντα να το γράφουμε μαζί (οποία τιμή) «να με βλέπει και να εμπνέεται», λες και ήμουνα γκόμενα.
Είχε φτιάξει η Ντόρα, όταν γίνηκε δημαρχίνα των Αθηναίων, τους πρώτους διαδρόμους τυφλών στα πεζοδρόμια και το λογικό ήταν να το επιδοκιμάσουμε αυτό χάριν της ευαισθησίας μας παρ όλο που οι βρωμοπασόκοι ψιθυρίζαμε ότι ήτανε μιζαδόρος ο εργολάβος.
Γράφει λοιπόν ο Βασίλης Βασιλικός: «Τώρα που φτιάχνονται παντού στα πεζοδρόμια διάδρομοι τυφλών, παράξενο πράγμα, σαν να ξαφνίστηκαν ως δια μαγείας όλοι οι τυφλοί της πόλεως των Αθηνών, και στην θέση τους περπατάνε επάνω τους κάτι γκομενίτσες με ψηλοτάκουνα και παραπατάνε στις ραβδώσεις και γλιστράνε και κουτρουβαλιάζονται κι έχουν γεμίσει τα επείγοντα του ΚΑΤ με δαύτες. Να τρακάρεις και να μην υπάρχει ντιβάνι ελεύθερο στα επείγοντα για να σε χειρουργήσουν.»
Φτωχό παιδί είμαι, δεν τα κονόμησα όπως θα πρεπε από την πόρνη την δημοσιογραφία, κι αν κάποιοι με θεωρούνε πλούσιο είναι γιατί είχα δάσκαλο και φίλο τον πιο ταλαντούχο απ όλους, τον Βασίλη τον Βασιλικό.
Δεν μπορώ να στο εξηγήσω αλλιώς: Για την Ελλάδα η απώλεια του Βασίλη Βασιλικού κοστίζει, πονάει, αντιστοιχεί, είναι σαν να χάσαμε τρία νησιά.
Την Σαντορίνη, την Ικαρία και την Κεφαλονιά μαζί.
