Στις συμπληγάδες των… τρελών

Είχαμε έναν τρελό, τον Κιμ Γιονγκ Ουν, γνήσιο τέκνο του πατέρα του. Αποκτήσαμε και έναν δεύτερο, παρά το γεγονός ότι οι οπαδοί του θεωρούν τον Ντόναλντ Τραμπ «ωραίο τρελό», με την θετική έννοια του όρου (περί ορέξεως… το αν ο καθένας συμφωνεί). Σε κάθε περίπτωση, η σύγκρουση τους, που έχει όλα τα συστατικά και ενός προσωπικού, εγωιστικού μπρα-ντε-φερ, για το ποιος έχει τους… μακρύτερους πυραύλους και μπορεί να χτυπήσει τον άλλον, δεν σηματοδοτεί τίποτε καλό για την παγκόσμια ειρήνη και σταθερότητα.

Βεβαίως, εκ πρώτης όψεως, ένας λογικός νους δυσκολεύεται να καταλάβει που, ακριβώς, το πάει η Πιονγιάνγκ. Θα χτυπήσει το νησί Γκουάμ στον Ειρηνικό, που ως αμερικανική επικράτεια σημαίνει ευθέως χτύπημα κατά τον ΗΠΑ; Θα χτυπήσει μια σύμμαχο χώρα της Αμερικής; Θα ρισκάρει έναν πόλεμο; Το πιθανότερο είναι όχι, πάντα βέβαια με λογικά κριτήρια, που δεν γνωρίζουμε αν διαθέτει ο βορειοκορεάτης ηγέτης. Όμως, και πάλι αν υποθέσουμε ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι τακτικής και αυτοπροστασίας, που έχει σαν στόχο να εδραιώσει την ηγεμονία του στο εσωτερικό της χώρας και να περιορίσει τις έξωθεν πιέσεις, είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως περιμένει υπομονή και ανοχή από τον Λευκό Οίκο, ειδικά δε, τον Λευκό Οίκο του Ντόναλντ Τραμπ.     

Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, ούτε ο Αμερικανός πρόεδρος είναι απαραίτητα σε πλεονεκτική θέση, παρά το πλεόνασμα στρατιωτικής δύναμης που διαθέτουν οι ΗΠΑ. Η απειλούμενη «φωτιά και οργή» του κυρίου Τραμπ, αντανακλά την θυελλώδη προσωπικότητα του και την διάθεση του να επιβεβαιώσει ότι δεν σηκώνει… μύγα στο αλαζονικό σπαθί του. Πόσο μάλλον προκλήσεις από την… μακρινή και ασήμαντη Πιονγιάνγκ. Όμως, παρά τις απειλές του, ο κύριος Τραμπ είναι αρκετά εγκλωβισμένος, εφόσον βεβαίως και αυτός διαθέτει τα απαραίτητα λογικά κριτήρια για να το συνειδητοποιήσει. Εξαπολύοντας μια απειλή-τελεσίγραφο, περιορίζει τις επιλογές που έχει στα χέρια του, εφόσον ο Κιμ Γιονγκ Ουν επιμένει να τον προκαλεί.

Θα επιβάλει ακόμη σκληρότερες κυρώσεις; Προφανώς, αυτό φαντάζει αστείο και αναποτελεσματικό, δεδομένου ότι ο μόνος που θα πεινάσει είναι ο απλός λαός της χώρας, που ήδη, κυριολεκτικά, λιμοκτονεί. Οι μέχρι τώρα κυρώσεις έχουν αποτύχει πλήρως να οδηγήσουν σε κατάρρευση το καθεστώς της οικογένειας Κιμ. Οπότε τι άλλο απομένει από την χρήση στρατιωτικών μέσων, υπό κάποια μορφή. Με μόνη διαφορά ότι κάποιο χτύπημα, έστω και στοχευμένο, στη γειτονιά της Κίνας, σε ένα προτεκτοράτο της Κίνας, δεν είναι διόλου, μα διόλου, απλή υπόθεση. Αυτό το γνωρίζει η Ουάσιγκτον, το γνωρίζει, προφανώς, και η Πιονγιάνγκ, εξού και η προκλητικότητα της.    

Βεβαία, οι σινοαμερικανικές σχέσεις δεν είναι στο καλύτερο τους σημείο. Μάλιστα, στο εμπορικό κομμάτι, μόλις τις τελευταίες ημέρες, βγήκαν στην επιφάνεια νέες πληροφορίες για μέτρα (ήτοι δασμούς) που μελετά εκ νέου η Ουάσιγκτον κατά της Κίνας και των πρακτικών που ακολουθεί στο εμπόριο. Όμως, άλλο το εμπορικό κομμάτι και άλλο το διπλωματικό, στρατιωτικό.

Στο πρώτο οι Κινέζοι έχουν δείξει διάθεση να συζητήσουν και να διαπραγματευτούν (όπως διαβεβαίωσε ο πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ στη συνάντηση του με τον Τραμπ, τον Απρίλιο), όμως το δεύτερο είναι πολύ διαφορετικό. Δεδομένης της επεκτατικής, αν όχι επιθετικής διάθεσης της Κίνας στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Ασίας και της υπεροπλίας που χτίζει με αλματώδεις ρυθμούς εδραιώνοντας το ρόλο της ως περιφερειακή υπερδύναμη, θα είναι λίαν αμφίβολο να θεωρήσουμε ότι θα «καταπιούν» αγόγγυστα ένα στρατιωτικό χτύπημα ή μια επιχείρηση των Αμερικανών μια ανάσα από τα σύνορα τους.   

Ανήσυχη η διεθνής κοινότητα κάνει έκκληση για αυτοσυγκράτηση. Όμως, δεν είναι βέβαιο αν θα εισακουστεί, είτε τώρα, είτε κάποια άλλη στιγμή που τα αίματα θα ανάψουν εκ νέου, δεδομένων των προσωπικοτήτων των δύο ηγετών. Στους λάτρεις των στοιχημάτων, το ερώτημα περιορίζεται απλά στο πότε ο κύριος Τραμπ θα χάσει την υπομονή του και θα απασφαλίσει, αγνοώντας τις όποιες συνέπειες. Όμως, τις ίδιες τις πιθανές συνέπειες, ουδείς θέλει να τις σκεφτεί…