ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ: Ο πόλεμος των συνεδρίων
Ένας άτυπος πόλεμος σε επίπεδο εντυπώσεων είναι σε εξέλιξη ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ, με αφορμή τις εσωκομματικές διαδικασίες στα δυο μεγάλα κόμματα του προοδευτικού χώρου.
Η Χαρ. Τρικούπη βρίσκεται σε συνεδριακή τροχιά με τις λεπτομέρειες για τις εσωκομματικές εκλογές της προσεχούς Κυριακής να δημοσιοποιούνται τις τελευταίες ημέρες, την ώρα που στον ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνονται οι διεργασίες για τις τριπλές κάλπες της 15ης Μαΐου. Και μοιραία οι συνειρμοί και οι συγκρίσεις θα γίνουν τόσο σε επίπεδο συμμετοχής όσο και σε ζητήματα ενότητας και πολιτικού ύφους, όπως και στην έξωθεν εικόνα των δυο κομμάτων, προκειμένου να καταστούν ελκυστικά στους εν δυνάμει ψηφοφόρους τους.
Στις 8 Μαΐου, για να δούμε πρώτα τα του ΚΙΝΑΛ, στήνονται κάλπες για για την ανάδειξη των νέων νομαρχιακών και τοπικών επιτροπών. Στόχος της ηγεσίας του Κινήματος είναι να υπάρξει μεγάλη συμμετοχή, το δυνατόν πιο κοντά στη συμμετοχή των εκλογών για την ανάδειξη του νέου προέδρου του περασμένου χρόνου. Κι αυτό που κάνει το δέλεαρ της συμμετοχής μεγαλύτερων είναι μια ακόμα κάλπη, αυτή που αφορά στο «δημοφήφισμα» για την ονομασία του κόμματος, με την ηγεσία του να «ποντάρει» στο συναίσθημα, με το συστατικό «ΠΑΣΟΚ» να επανέρχεται και επισήμως.
Στην ίδια διαδικασία εκλογής θα αναδειχθούν και οι 4200 σύνεδροι, οι οποίοι στο προσεχές συνέδριο θα εκλέξουν τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και των υπολοίπων κομματικών οργάνων. Όλα αυτά είναι λογικό πως έχουν σημάνει συναγερμό στα γραφεία της Τρικούπη, με τον στενό πυρήνα του προέδρου Ανδρουλάκη να επιθυμεί η επίσημη «πρώτη» στην κορυφαία κομματική διαδικασία να συνοδευτεί με μια σειρά μεταρρυθμίσεων εντός του κόμματος, ένα «λίφτινγκ» που να δείχνει και την ανανέωση σε πρόσωπα αλλά και το «φρεσκάρισμα» σε ιδέες και πολιτικό λόγο, πάντα με τη «σφραγίδα» του «παλιού, ορθόδοξου ΠΑΣΟΚ».
Επίσης στις 8 Μαΐου λήγει και η προθεσμία υποβολής των υποψηφιοτήτων για συμμετοχή στα ψηφοδέλτια των επόμενων εκλογών, η κατάρτιση των οποίων θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς θα προκύψουν από τη μίξη παλιών και νέων στελεχών αλλά και θα επιδιώξουν την ενίσχυση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος.
Ο στόχος Ανδρουλάκη και η ρελάνς Τσίπρα
Στα ούτως ή άλλως ενδιαφέρονται που τεκταίνονται στο ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ και θα κορυφωθούν στο Συνέδριο, τα οποία αφορούν στην εσωτερική συγκρότηση του κόμματος και του μηχανισμού που θα δώσει τη μάχη στις προσεχείς εθνικές εκλογές, υπάρχει και μια ακόμα σημαντική παράμετρος, που αφορά στην επικράτηση στην μάχη των εντυπώσεων με τον ΣΥΡΙΖΑ, σε ό,τι αφορά στα εσωκομματικά.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει το πλεονέκτημα ότι γνωρίζει τι έχει συμβεί στο 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, τις διαφοροποιήσεις και την αντιπαράθεση των δυο μεγάλων τάσεων, όπως και στο επιτελείο του γνωρίζουν την αριθμητική σε ό,τι αφορά στη συμμετοχή των μελών του κόμματος. Έτσι, για παράδειγμα, ένα νούμερο πάνω από τις 80.000 ψηφοφόρων που θα εκλέξουν συνέδρους και θα «βαφτίσουν» το κόμμα είναι ικανοποιητικό για την Χ. Τρικούπη.
Από την άλλη, με το «ατού» της πρόσφατης εκλογής, ο κ. Ανδρουλάκης γνωρίζει ότι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν, με τον αστερίσκο να αφορά σε επιμέρους στοιχεία φυσιογνωμίας του κόμματος, για τα οποία μπορεί να υπάρξουν αντιδράσεις και διαφοροποιήσεις κυρίως από την «παλιά φρουρά». Αυτό, όμως, που τον «καίει» είναι να φανεί πως «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό», δηλαδή να περάσει η εικόνα του αρραγούς κινήματος αλλαγής.
Στην Κουμουνδούρου από την άλλη, η περισσότερη δουλειά έχει γίνει, όμως μένει ένα κομμάτι που μπορεί να αποδειχθεί κρίσιμο μακροπρόθεσμα. Κι αυτό αφορά στην ολοκλήρωση των διαδικασιών μέσα σε πνεύμα σύμπνοιας και με την αμοιβαία παραδοχή ότι σε ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα χωρούν και διαφορετικές αντιλήψεις, αλλά και με την ανάδειξη του προέδρου Τσίπρα ως εκφραστή των πάντων μέσα από μια μαζική συμμετοχή στις εκλογές.
Η απόλυτη πλειοψηφία που θα συγκεντρώσει ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι και το ισχυρό χαρτί σε μια μάχη προσωπικοτήτων με τον Ν. Ανδρουλάκη, όπως και η εμπειρία της «πρώτης φοράς Αριστερά» υπό την έννοια του «κάναμε λάθη και μάθαμε». Κάτι που δεν μπορεί να επικαλεστεί ο Κρητικός πολιτικός, που ακόμα και σήμερα αναγκάζεται να μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα σε Αθήνα και Βρυξέλλες.
