ΣΥΡΙΖΑ: Βαρύ φορτίο για Τεμπονέρα-Μαραντζίδη

Σε βαρύ κλίμα, που κάθε απόφαση, δήλωση, φωτογραφία, παρέμβαση περνά από «κόσκινο» εντός κι εκτός κομματικών τειχών, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να βρει περπατησιά ενόψει της κάλπης της 25ης Ιουνίου.

Σε αυτό το κλίμα, δυο πρόσωπα-έκπληξη αναλαμβάνουν να «τρέξουν» το μεγαλύτερο μέρος της εκλογικής ετοιμασίας του κόμματος με στόχο ένα καλύτερο αποτέλεσα. Από τη μια ο εργατολόγος Διονύσης Τεμπονέρας, συντονιστής της εκλογικής επιτροπής του κόμματος, και από την άλλη ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Νίκος Μαραντζίδης, ο οποίος προαλείφεται για υπεύθυνος σχεδιασμού προεκλογικής καμπάνιας. Και τα δυο πρόσωπα  τυγχάνουν ήδη κριτικής…

Στην Κουμουνδούρου η… παραζάλη από την εκλογική πανωλεθρία καλά κρατεί. Και μετά τις αλληλοκατηγορίες, τις ένθεν κακείθεν βολές για τα αίτια της, αφού όλοι είπαν πως ήρθε η ώρα της ανασύνταξης και συνομολόγησαν πως η κατάσταση απαιτεί ισχυρά σοκ για να συνέλθουν κόμμα, στελέχη και βάση, όταν συνέβη αυτό, η μουρμούρα μεγάλωσε! Τόσο η σύνθεση της Εκλογικής Επιτροπής όσο η ανακοίνωση του Δ. Τεμπονέρα για τη θέση του συντονιστή της αλλά και οι διαρροές για τον Μαραντζίδη σε ρόλο «αντί-Γκρίνμπεργκ» προκάλεσαν νέο γύρο εσωστρέφειας.

Πέραν των δικαιολογημένων ενστάσεων σχετικά με το ποιοι μπήκαν μέσα και ποιοι έμειναν απ’ έξω από την Επιτροπή, υπό την έννοια πως κάποιοι εξ αυτών έχουν μικρή κομματική αλλά και πολιτική εμπειρία, από την ηγεσία κρίθηκε επιβεβλημένο το «φρεσκάρισμα» σε πρόσωπα. Θα μπορούσε να υπήρχε μεγαλύτερη μόχλευση, με τη συμμετοχή περισσοτέρων έμπειρων σε αυτές τις διαδικασίες αλλά τέτοια ώρα… Κι αυτός είναι ο πρώτος λόγος που η ανακοίνωση Τεμπονέρα προκάλεσε προς στιγμήν αμηχανία κυρίως στα μεσαία στελέχη. Ο νομικός που φέρει βαρύ όνομα για την Αριστερά και τη Δημοκρατία, θεωρήθηκε βασικός εκφραστής του «νέου αίματος» στον ΣΥΡΙΖΑ τόσο προσυνεδριακά όσο και μετά το Συνέδριο καθώς η απήχηση του επιβεβαιώθηκε από την εντυπωσιακή τρίτη θέση για την Κ.Ε. στην Αττική πάνω από ονόματα πρώην υπουργών και ιστορικών στελεχών του κόμματος. Για αυτό και προκάλεσε έκπληξη σε πολλούς η απουσία του ονόματος του από τα ψηφοδέλτια του κόμματος. Ο ίδιος ωστόσο είχε φροντίσει να διαμηνύσει «με τον ΣΥΡΙΖΑ ναι, όχι όμως υποψήφιος βουλευτής», παρά το πλήθος δημοσιευμάτων που τον ήθελαν υποψήφιο στην Αχαΐα. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος της μη συμμετοχής του στο ψηφοδέλτιο, το γεγονός πως δεν ήθελε να συσχετισθεί η κάθοδος του στη γενέτειρα του με τη δολοφονία του πατέρα του το 1991 του αείμνηστου αγωνιστή καθηγητή Ν. Τεμπονέρα. Παρ’ όλα αυτά, ήρθε η ώρα να συνεισφέρει στο κόμμα σε μια πολύ δύσκολη στιγμή. «Είναι μεγάλη τιμή και ευθύνη η ανάληψη της θέσης του συντονιστή της Εκλογικής Επιτροπής που θα τρέξει την προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ στην τρέχουσα περίοδο» έγραψε προαναγγέλλοντας ότι το επόμενο διάστημα θα ακολουθήσουν δράσεις, παρεμβάσεις και εκδηλώσεις σε όλη την επικράτεια. «Έχουμε θέσεις που πράγματι μπορούν να βοηθήσουν και να δώσουν τέλος σε αυτό το μεγάλο αδιέξοδο και στην πολύ δύσκολη κατάσταση που βιώνει η χώρα. Υπό την έννοια αυτή αισιοδοξούμε ότι θα έχουμε ένα απολύτως καλύτερο αποτέλεσμα στις αμέσως επόμενες εκλογές» είπε ο κ. Τεμπονέρας, με τους πολέμιους αυτής της τοποθέτησης να επιμένουν πως είναι «άψητος»…

Ο «αντικομουνιστής» καθηγητής

Κι αν ο Τεμπονέρας δεν έχει ανάγκη πιστοποιητικού αριστερών φρονημάτων, αυτός που έχει είναι ο Νίκος Μαραντζίδης, τον οποίο έχουν στοχοποιήσει οι «αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ αναφέροντας τον ως αντικομουνιστή, εξαιτίας των μελετών που συνέγραψε για τον εμφύλιο και τον Δημοκρατικό Στρατό…Το οξύμωρο είναι πως τον Μαραντζίδη σχολιάζουν αρνητικά, για περίπου ίδιους λόγους και οι νεοδημοκράτες, επειδή εγκατέλειψε τον ΣΚΑΪ και συνέχισε στην Καθημερινή να αρθρογραφεί υπέρ του Τσίπρα! Κι αυτό που παραβλέπουν, κυρίως οι «σύντροφοι» είναι πως συνεργάζεσαι ως κόμμα με έναν κορυφαίο πολιτικό επιστήμονα που μπορεί να κάνει ανάλυση δημοσκοπικών δεδομένων και να προσαρμόσει την προεκλογική εκστρατεία. Σαν τον Γκρίνμπεργκ, δηλαδή, που δεν πρέπει να ήταν και ΟΝΝΕΔίτης στα νιάτα του, αφού συμβούλευε κυρίως Δημοκρατικούς (Κλίντον) και Εργατικούς (Τ. Μπλερ).