Τέμπη: Ποιο ήταν το φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας;
Συνέντευξη στην Ντίνα Σύρπου
Εγκληματικές παραλείψεις, σωρεία καθυστερήσεων. αλλά και μία εμφανή προσπάθεια συγκάλυψης των συνθηκών κάτω από τις οποίες προκλήθηκε το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, καταγγέλλουν οι συγγενείς των 57 θυμάτων. Δημοσιεύουμε σήμερα το δεύτερο μέρος της συγκλονιστικής συνέντευξης της Μαρίας Καρυστιανού, προέδρου του Συλλόγου Πληγέντων Δυστυχήματος «Τέμπη 2023» στην έντυπη One Voice. Μπορείτε να διαβάσετε εδώ το πρώτο μέρος.
Μία από τις πλέον σκοτεινές πτυχές του δυστυχήματος αποτελεί για τους συγγενείς το φορτίο, το οποίο μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία καθώς, όπως λένε, ο εντοπισμός της εύφλεκτης ουσίας «ξυλόλιο» -η οποία χρησιμοποιείται στη χημική βιομηχανία, αλλά και σε περιπτώσεις νοθείας καυσίμων- δεν δικαιολογείται σε καμία περίπτωση.
«Θέλουμε να μάθουμε τί μετέφερε το εμπορικό τρένο, για το οποίο έχουμε ελάχιστες πληροφορίες» τονίζει η κ. Καρυστιανού, προσθέτοντας ότι «δεν υπάρχει καν το βίντεο της φόρτωσης. Δεν το ακούμπησαν από την αρχή καθόλου το εμπορικό, ούτε καν τα πορίσματα, θαρρείς και η φωτιά έγινε σε άλλο δυστύχημα, σε άλλη χώρα, δηλαδή δεν μπορώ να το καταλάβω. Υπάρχουν μαρτυρίες ανθρώπων που ούρλιαζαν μέσα στις φλόγες. Δηλαδή άνθρωποι σκοτώθηκαν από τη φωτιά, που θα μπορούσαν δυνητικά να είναι μόνο τραυματίες και να είχαν σωθεί. Πώς είναι δυνατόν, στο πλαίσιο της ανάκρισης όλου του δυστυχήματος, να ακυρώνεται τελείως η έρευνα για ένα τόσο σημαντικό κομμάτι;».
Στόχος δικός τους, όπως υπογραμμίζουν, είναι η αναβάθμιση των κατηγοριών σε κακουργήματα, αλλά και η άσκηση πίεσης για να διερευνηθεί διεξοδικά το θέμα της φωτιάς.
«Θέλουμε να πιέσουμε τον ανακριτή να κάνει έρευνα για να διαπιστώσει πού οφείλεται η φωτιά, γιατί το Χημείο του Κράτους έβγαλε και μία ουσία, η οποία χρησιμοποιείται στη νοθεία καυσίμων, κάτι το οποίο ακούγεται αρκετά» μας ενημερώνει η πρόεδρος του Συλλόγου. «Έχει ειπωθεί και στη Βουλή από τον κ. Βελόπουλο, ενώ έχει ακουστεί και σε κανάλια από τον κ. Χίο. Ο ανακριτής δεν το έχει ακούσει αυτό; Δεν έχει καλέσει τους ανθρώπους αυτούς που βγαίνουν και λένε δημόσια αυτά τα πράγματα, να ρωτήσει τι γνωρίζουν, γιατί τα λένε, πού στηρίζονται, τι στοιχεία έχουν στα χέρια τους».
«Γιατί έχουν αφήσει στο απυρόβλητο τη ΡΑΣ;»
Το μεγάλο πρόβλημα πάντως σ’ αυτή τη φάση για τους ίδιους είναι η πληροφόρηση που έχουν από τον ανακριτή ότι, θέλει να κλείσει την υπόθεση μέχρι το τέλος του χρόνου, οπότε ξέρουν ότι έχουν μπροστά τους μόλις 1-1,5 μήνα ερευνών. Ταυτόχρονα τούς απασχολεί το γεγονός ότι, μέχρι σήμερα, στο απυρόβλητο έχει μείνει η Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων (ΡΑΣ).
«Είναι δυνατόν, να μην υπάρχει καμία κατηγορία για τη ΡΑΣ ενώ ήταν η επιτροπή που έλεγε “ναι, αυτό το τρένο μπορεί να κυκλοφορεί” ενώ όλοι γνώριζαν ότι, ήταν θέμα χρόνου να συμβεί κάποιο ατύχημα;» αναρωτιέται η κ. Καρυστιανού. «Δεν μπορώ να καταλάβω πώς επέτρεπε να κινείται αυτό το τρένο με 160 χιλιόμετρα, τη στιγμή μάλιστα που της είχαν γίνει συστάσεις από την Ευρώπη, επέβαλαν πρόστιμα και δεν τους ένοιαζε».
«Απαγορευμένη» λέξη στα κανάλια τα «Τέμπη»
Οκτώ μήνες μετά όμως, το θέμα που είχε συγκλονίσει την κοινή γνώμη και, επί μέρες, «πρωταγωνιστούσε» ακόμη και στα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, έχει «εξαφανισθεί» από την επικαιρότητα και οι συγγενείς παλεύουν μόνοι τους να αποκαλύψουν τους ενόχους αλλά και όσους έκαναν «τα στραβά μάτια», αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες ζωές που μετακινούνταν με τα τρένα.
«Ναι, μας έχουν ξεχάσει όλοι. Το προσπαθούν άλλωστε πάρα πολύ. Η λέξη “Τέμπη” είναι απαγορευμένη για την τηλεόραση. Από την επόμενη κιόλας ημέρα του δυστυχήματος, η Πολιτεία είναι συνεχώς απέναντί μας. Και φυσικά στον ένα μήνα μάς εξαφάνισε. Δεν υπήρχε καθόλου το θέμα. Να γίνεται αυτό το τραγικό, να μου λένε εμένα ότι, τα κόκκαλα των παιδιών μας τα μυρίζουν τα άγρια σκυλιά και μπαίνουν και τα τρώνε και να μην το μαθαίνει κανείς;» λέει με παράπονο η κ. Καρυστιανού.
«Ο κόσμος είναι αλήθεια ότι, έχει τόσο πολλά προβλήματα, που ξεχνάει τα δικά μας. Βέβαια το θέμα της ασφάλειας της μετακίνησης δεν αφορά μόνο εμάς. Εμείς οι 57 καήκαμε, αλλά είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα που αποδεικνύει την ανοχή μας στο ότι, το κράτος δεν δίνει καμία αξία στην ανθρώπινη ζωή. Τρανταχτό παράδειγμα είναι ότι, ακόμη και μετά το δυστύχημα, δεν είχε κανένα πρόβλημα να ξαναβάλει τον κόσμο στα τρένα, μέσα στις ίδιες ακριβώς συνθήκες, απλά με χαμηλότερη ταχύτητα. Αυτό μπορείτε να φανταστείτε ότι, θα γινόταν σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα; Σε μία χώρα που σέβεται τους πολίτες και την ανθρώπινη ζωή; Σ’ εμάς, στο μόνο που ξοδεύτηκαν και ήταν… large, ήταν στο να πάνε να τα καλύψουν».
Παρ’ όλα αυτά, όλες οι οικογένειες που έχασαν τους ανθρώπους τους στο δυστύχημα ή που είδαν τους δικούς τους να βγαίνουν με σωματικά αλλά και ψυχικά τραύματα από τα συντρίμμια, είναι αποφασισμένες να παλέψουν μέχρι τέλους.
«Μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής μας, μ’ αυτό θα ασχολούμαστε. Γιατί εμείς χάσαμε τα παιδιά μας, για μας τελείωσε. Θα τους κυνηγάμε για πάντα», καταλήγει η κ. Καρυστιανού. Εγώ η μισή είμαι πένθος και η άλλη μισή οργή, θυμός και προσπάθεια για τη μη συγκάλυψη. Γιατί για μας, αυτό είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για τη μνήμη των παιδιών μας. Δεν ξέραμε και τα βάζαμε πάνω σε ένα τρένο-καρμανιόλα. Τώρα όμως που ξέρουμε, πώς μπορούμε εμείς να τους αφήσουμε ατιμώρητους; Πώς θα ξυπνήσουμε την άλλη μέρα και θα πάρουμε την ανάσα; Πώς;».
