Θέμα προστασίας ή κύρους;

Το σχήμα «αρρωσταίνω, πάω στον γιατρό» δεν είναι δεδομένο για όλους. Υπάρχει και εκείνη η μερίδα του κόσμου που στο πλαίσιο μιας (στρεβλά) οικολογικής κοσμοθεωρίας προτιμούν να στραφούν σε λιγότερο επιστημονικές λύσεις ή για την ακρίβεια σε λύσεις που έχουν τη μικρότερη δυνατή σχέση με την επιστήμη.

Αρκετοί οι παράγοντες (έλλειμμα παιδείας, στρεβλή ενημέρωση, κ.α.) που οδηγούν σε τέτοιες επιλογές και μπορούμε να ασκήσουμε κριτική σε κάθε έναν από αυτούς εκτός από εκείνον που σε πολλές περιπτώσεις είναι και ο κυρίαρχος: την απελπισία μπροστά στην αρρώστια.

Αφαιρώντας κάθε λογική σκέψη και βούληση, η απελπισία καθιστά τον άρρωστο ιδανικό «πελάτη» του κάθε επιτήδειου που δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει τον πόνο ή την ελπίδα του άλλου για δικό του όφελος. Μοναδικός ίσως φραγμός σε αυτήν την εκμετάλλευση είναι οι επιστημονικοί φορείς.

Μα, θα πείτε, κοτζάμ ιατρικός σύλλογος να ασχοληθεί με τον κάθε γραφικό που πουλάει μαντζούνια ισχυριζόμενος ότι θεραπεύουν πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν;

Μα δεν θα ασχοληθεί με τον γραφικό, με την υγεία όλων των υπολοίπων θα ασχοληθεί και αυτό ακριβώς είναι η δουλειά του: Η προστασία της υγείας του κοινωνικού συνόλου. Ακόμα και αυτών που η απελπισία τους τούς καθιστά εύπιστους και ευάλωτους. Και για την ακρίβεια, η προστασία αυτών ακριβώς των ανθρώπων -των πιο αδύναμων- θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητα του ιατρικού συλλόγου.

Υπάρχει βέβαια και το επιχείρημα της προάσπισης του κύρους του ιατρικού κόσμου που ενδεχομένως ο ιατρικός σύλλογος να θεωρεί ότι θα πληγεί ασχολούμενος με τον κάθε κομπογιαννίτη. Στην υποθετική περίπτωση λοιπόν που ο ιατρικός σύλλογος επέλεγε την προάσπιση του κύρους του έναντι του καθήκοντος της προστασίας πως επιτρέπει τη συνεχή «διάβρωση» της ιατρικής στη συνείδηση του κόσμου και πως αυτό προασπίζει το κύρος του;