«Θερίζουν» τους αγρότες τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα

Μεγάλη αύξηση των θανάτων των αγροτών, μόνιμες βλάβες υγείας και ανύπαρκτη πρόληψη και περίθαλψη φανερώνουν πρόσφατα στοιχεία της EUROSTAT/ESAW, επιχειρώντας να ”κρούσουν” τον κώδωνα του κινδύνου.

Ειδικότερα, όπως αποκαλύπτει η συγκεκριμένη μελέτη, ο αγροτικός τομέας κατέχει την 4η θέση ανάμεσα σε 22 τομείς, όσον αφορά στον αριθμό μη θανατηφόρων, αλλά και θανατηφόρων ατυχημάτων.

Ταυτόχρονα, τα στοιχεία για τις επαγγελματικές ασθένειες παρουσιάζουν την ίδια εικόνα, καθώς οι επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον αγροτικό τομέα είναι αυτές που καλύπτονται λιγότερο με υπηρεσίες Υγείας και Ασφάλειας στην εργασία.

Από τις επιδημιολογικές μελέτες επισημαίνεται χαρακτηριστικά:
· Οι αγρότες με ηλικία μεγαλύτερη των 50 ετών παρουσιάζουν έκπτωση ακοής 50%!
· Μαθητές σε αγροτικές περιοχές εμφανίζουν έκπτωση ακοής σε διπλάσιο βαθμό από ότι οι μαθητές αστικών περιοχών.
· Οι οδηγοί αγροτικών μηχανημάτων πάσχουν από οσφυαλγία σε ποσοστό 10% υψηλότερο από τον γενικό πληθυσμό.
· Το 95% των ατυχημάτων με αγροτικά μηχανήματα αφορά άνδρες ηλικίας 30-39 ετών. Τα αγροτικά ατυχήματα δείχνουν μέσο όρο απουσίας (όσα βέβαια καταγράφονται) 39 ημέρες, που είναι πολύ μεγάλος.
· Κίνδυνοι από ηλίαση, θερμική εξάντληση, θερμοπληξία κλπ, αλλά και αυξημένοι κίνδυνοι για συμπεριφορικές και ψυχολογικές παθήσεις όπως: κατάθλιψη, άγχος, αυτοκτονίες (λόγω απομόνωσης), οικονομική ανασφάλεια, βία, αλκοόλ, πατριαρχική δομή της κοινωνίας, εξάρτηση από ασταθείς καιρικές συνθήκες, έλλειψη κινητικότητας, παιδική παραμέληση, εκτεταμένο συνεχές ωράριο εργασίας ή διαθεσιμότητας.

Την ίδια στιγμή, ο θεσμός του Γιατρού Εργασίας εξακολουθεί να δυσλειτουργεί σημαντικά στην Ελλάδα και ο αγροτικός πληθυσμός βρίσκεται ακόμη εκτός του πεδίου υποστήριξης από ειδικούς γιατρούς.

Στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της εργασίας στον αγροτικό τομέα μπορούμε, δε, να προσθέσουμε την ένταση από την εργασία στο ύπαιθρο ή σε θερμοκήπια (υγρασία και θερμοκρασία), την καταπόνηση από τα βαρέα μηχανήματα, τους κινδύνους από την εργασία με ζώα, την εργασιακή «απομόνωση» στον χώρο εργασίας, τα χαμηλά επίπεδα εκπαίδευσης και την χρήση χημικών υψηλής τοξικότητας, ο «ανθυγιεινός» έλεγχος από τους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά και οι ολιγοήμερες ή καθόλου διακοπές.