Θύμισαν τις “αυθόρμητες” επιθέσεις των Ναζί: “Ρε μαλάκα τι κάαανουνε;! Επειδή είναι αδελφές; Πλάακα κάνεις!”

Το μαζικό επεισόδιο ομοφοβικής/τρανσφοβικής βίας σε δύο κουήρ άτομα, λίγα μέτρα από το ΑΤ Λευκού Πύργου, το Σάββατο 9 Μαρτίου 22.30 στην περιοχή της πλατείας Αριστοτέλους θύμισε τις “αυθόρμητες” ναζιστικές επιθέσεις εναντίον των ομοφυλόφιλων (δες πιο κάτω).

Δύο νεαρά τρανς άτομα περπατούν στην Αριστοτέλους. Δέχονται απρόκλητη ρατσιστική επίθεση από έναν ολόκληρο όχλο.

Μια νεοφασίζουσα μαρίδα, τους βρίζει, τους καταδιώκει, τους φτύνει, τους χτυπά, τους προπηλακίζει. “Πούστρα, πούστρα, σχίσε την πουστάρα !”

Μοναδική “αιτία” η εμφάνισή τους.

Κάποιος από την καφετέρια τραβάει βίντεο με το κινητό.

Κάτι κορίτσια ακούγονται να μονολογούν: “Ρε μαλάκα τι κάαανουνε;!” “Τους πετάνε μπουκάλια.” “Επειδή είναι αδελφές.” “Ω, ρε φίλεε”! “Πλάακα κάνεις.” “Αν είναι δυνατόν!”

Τα δύο παιδιά μπήκαν σε ένα μαγαζί για να ξεφύγουν από το πλήθος.

Οι υπάλληλοι του μαγαζιού που βγήκαν έξω προσπαθώντας να εμποδίσουν το πλήθος δέχθηκαν κι αυτοί φραστική επίθεση.

Μετά από μισή ώρα έφτασε η αστυνομία. 25 άτομα προσήχθησαν και τελικά 21 συνελήφθησαν, από τους οποίους τα 11 ανήλικα.

Οι ανήλικοι οδηγήθηκαν ενώπιον του εισαγγελέα και αφέθηκαν ελεύθεροι με προφορική εντολή του, αφού τους παρέπεμψε σε δίκη στο αρμόδιο Δικαστήριο Ανηλίκων.

Την υπόθεση έχει αναλάβει το Τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας.

Οι συλληφθέντες προσήχθησαν στον εισαγγελέα και σχηματίστηκε σε βάρος τους δικογραφία.

Απ αυτούς 9 κατηγορούμενοι που παραπέμφθηκαν να δικαστούν με την αυτόφωρη διαδικασία, παρέμειναν το ΣΚ υπό κράτηση και οδηγήθηκαν σήμερα το πρωί στα Δικαστήρια.

Κατηγορούνται για τα αδικήματα της “απλής σωματικής βλάβης τετελεσμένης και σε απόπειρα,” της εξύβρισης και απειλής, σε συνδυασμό με την επιβαρυντική περίπτωση του άρθρου 82Α του Ποινικού Κώδικα “Έγκλημα με ρατσιστικά χαρακτηριστικά”

Η Εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης εξετάζεται εάν προκύπτουν ποινικές ευθύνες εναντίον των γονιών των ανηλίκων.

Ένα από τα δύο θύματα της επίθεσης, μίλησε στο antivirus: “Περπατούσαμε στην Αριστοτέλους, όταν κάποιοι άγνωστοι άρχισαν την παρενόχληση, χρησιμοποιώντας διάφορες εκφράσεις και βρισιές.

Ένας μάλιστα απ’ αυτούς με τράβηξε και με έφτυσε.

Κάποια στιγμή μια κοπέλα μπήκε μπροστά μας και τους ζήτησε να σταματήσουν αλλά και αυτή την έσπρωξαν. Τρέξαμε για να ξεφύγουμε.

Μας έφτυναν, πετούσαν μπουκάλια και διάφορα άλλα πράγματα. Εμένα κατάφεραν να με φτάσουν. Κάποιος με χτύπησε στο κεφάλι, ευτυχώς όχι σοβαρά.”

https://www.facebook.com/watch/?v=1142912907073816

https://www.facebook.com/watch/?v=944165070655577

https://www.facebook.com/watch/?v=756674242842456

Αποτροπιασμός.
Ανεβάζω το βίντεο από τη χθεσινή επίθεση της μάζας εναντίον δύο τρανς ατόμων, στο πιο κεντρικό σημείο της Θεσσαλονίκης.
Σας καλώ να το δείτε, για να αναλογιστούμε μαζί το μέγεθος της παρακμής, και του φασισμού και ρατσισμού που ελλοχεύουν στην κοινωνία μας.
Όταν ο… pic.twitter.com/6yePhJysmy

— Stefanos Kasselakis – Στέφανος Κασσελάκης (@skasselakis) March 10, 2024

📷TW!! Άθλιο περιστατικό ομοφοβικής/τρανσφοβικής βίας χθες στη #Θεσσαλονικη! 10άδες άτομα επιτέθηκαν σε 2 κουήρ άτομα με μοναδική "αιτία" την εμφάνισή τους. Το περιστατικό συνέβη στην πλ. #Αριστοτελους, λίγα μέτρα από το ΑΤ Λευκού Πύργου #antireport pic.twitter.com/63FzZnRx3k

— Μένουμε Ενεργοί – Υγεία, Συλλογικότητα, Αλληλεγγύη (@menoume_energoi) March 10, 2024

“Σκουπίδι καταπιεστή!

Το βράδυ της Κυριακής στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, άγνωστοι που φορούσαν κουκούλες και συμμετείχαν στη συγκέντρωση κατά της ομοφοβικής επίθεσης εναντίον δύο queer ατόμων χθες στη Θεσσαλονίκη, επιτέθηκαν τον Στεφάνο Κασσελάκη, την ώρα που έφτασε στο Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, στον κινηματογράφο “Ολύμπιον”.

Κινήθηκαν απειλητικά εναντίον του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος συνοδευόταν από τον πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Σωκράτη Φάμελλο και τη Δώρα Αυγέρη. Τον φώναξαν: “σκουπίδι” και τον αποκάλεσαν “καταπιεστή.” Άμεσα παρενέβη αξιωματικός που βρισκόταν στην είσοδο του Ολύμπιον με αποτέλεσμα να επιτεθούν σε βάρος του.

Δείτε το βίντεο με την είσοδο Κασσελάκη:

Ενας από τους επιτιθέμενους χτύπησε στο πρόσωπο τον αστυνομικό με το κράνος που κρατούσε.

Στο “Ολύμπιον” έσπευσε όχημα ταχείας επέμβασης του ΕΚΑΒ για την παροχή πρώτων βοηθειών στον αστυνομικό. Ο τραυματίας αστυνομικός μεταφέρθηκε για προληπτικούς λόγους στο 424 ΓΣΝΕ.

Βίντεο που ανέβηκε στην “Βεργίνα Τηλεόραση”: Κουκουλοφόρος χτυπάει με κράνος αστυνομικό μπροστά στο “Ολύμπιον” στη Θεσσαλονίκη:

https://www.instagram.com/tv/C4WDscMhh40/?utm_source=ig_embed&amp%3Butm_campaign=loading

Η άγρια ιστορία με τις διώξεις των Γερμανών ανδρών ομοφυλοφίλων από τους Ναζί

Ενόσω η ανδρική ομοφυλοφιλία ήταν παράνομη στη Γερμανία της Βαϊμάρης βάσει της παραγράφου 175 του ποινικού κώδικα, οι Γερμανοί ακτιβιστές των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων ηγούνταν σε παγκόσμιο επίπεδο των προσπαθειών μεταστροφής των κοινωνικών συμπεριφορών που καταδίκαζαν την ομοφυλοφιλία.

Πολλοί θεωρούσαν την ανοχή έναντι των ομοφυλοφίλων εκ μέρους της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ως ένδειξη παρακμής της Γερμανίας. Οι Ναζί εμφανίζονταν ως σταυροφόροι της ηθικής που ήθελαν να εξαλείψουν τη «διαστροφή» της ομοφυλοφιλίας από τη Γερμανία, προκειμένου να κερδιθεί η φυλετική πάλη. Μόλις ανέλαβαν την εξουσία το 1933, οι Ναζί ενέτειναν τις διώξεις των Γερμανών ανδρών ομοφυλοφίλων. Οι διώξεις πήραν διάφορες μορφές: από τη διάλυση οργανώσεων ομοφυλοφίλων έως τη φυλάκιση σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Οι Ναζί πίστευαν ότι οι άνδρες ομοφυλόφιλοι ήταν αδύναμα, θηλυπρεπή άτομα που δεν μπορούσαν να παλέψουν για το γερμανικό έθνος. Θεωρούσαν ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν ήταν πιθανό να τεκνοποιήσουν και να αυξήσουν το ρυθμό γεννήσεων της Γερμανίας. Οι Ναζί πίστευαν ότι οι κατώτερες φυλές τεκνοποιούσαν περισσότερο από τους «Άριους», επομένως ο,τιδήποτε μείωνε η αναπαραγωγική δυνατότητα της Γερμανίας θεωρούταν φυλετικός κίνδυνος.

Ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ διεύθυνε την εντεινόμενη δίωξη των ομοφυλοφίλων στο Τρίτο Ράιχ. Οι λεσβίες δεν θεωρούνταν απειλή για τις φυλετικές πολιτικές των Ναζί και, σε γενικές γραμμές, δεν αποτελούσαν στόχο δίωξης. Ομοίως, γενικά οι Ναζί δεν στοχοποιούσαν μη Γερμανούς ομοφυλόφιλους, εκτός αν ήταν σύντροφοι Γερμανών. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι Ναζί αποδέχονταν πρώην ομοφυλόφιλους στη «φυλετική κοινότητα», υπό την προϋπόθεση ότι αποκτούσαν «φυλετική συνείδηση» και εγκατέλειπαν τον τρόπο ζωής τους.

Στις 6 Μαΐου 1933, φοιτητές με την παρότρυνση των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung, SA) εισέβαλαν στο Ινστιτούτο της Σεξουαλικής Επιστήμης στο Βερολίνο και κατέσχεσαν τη μοναδική βιβλιοθήκη του. Τέσσερις ημέρες αργότερα, το μεγαλύτερο τμήμα αυτής της συλλογής με περισσότερα από 12.000 βιβλία και 35.000 αναντικατάστατες φωτογραφίες καταστράφηκε μαζί με χιλιάδες άλλα «έκφυλα» λογοτεχνικά έργα κατά την καύση των βιβλίων στο κέντρο του Βερολίνου. Το εναπομείναν υλικό δεν εντοπίστηκε ποτέ. Ο Magnus Hirschfeld, ιδρυτής του ινστιτούτου και πρωτοπόρος της επιστημονικής μελέτης της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, εκείνη την περίοδο έδινε διαλέξεις στη Γαλλία και επέλεξε να μην επιστρέψει στη Γερμανία.

Η καταστροφή του ινστιτούτου ήταν ένα πρώτο βήμα προς την εξάλειψη από τη Γερμανία μιας ανοιχτής προς τους ομοφυλόφιλους ή τις λεσβίες κουλτούρας. Η αστυνομία έκλεισε μπαρ και κλαμπ όπως το «Eldorado» και απαγόρευσε εκδόσεις όπως η Die Freundschaft (Φιλία). Σε αυτό το αρχικό στάδιο, οι Ναζί οδήγησαν τους ομοφυλόφιλους στην παρανομία, καταστρέφοντας τα δίκτυα υποστήριξής τους.

Το 1934, η Γκεστάπο (μυστική κρατική αστυνομία) διέταξε τις τοπικές αστυνομικές δυνάμεις να τηρούν λίστες όλων των ανδρών που επιδίδονταν σε ομοφυλοφιλικές δραστηριότητες. Σε πολλά μέρη της Γερμανίας, η αστυνομία το έκανε ήδη επί χρόνια. Οι Ναζί χρησιμοποίησαν αυτές τις «ροζ λίστες», για να καταδιώξουν ομοφυλόφιλα άτομα κατά τη διάρκεια αστυνομικών επιχειρήσεων.

Στις 28 Ιουνίου 1935, το Υπουργείο Δικαιοσύνης αναθεώρησε την παράγραφο 175. Οι αναθεωρήσεις έδωσαν τη νομική βάση για την επέκταση των διώξεων των ομοφυλοφίλων από τους Ναζί. Αξιωματούχοι του υπουργείου διεύρυναν την έννοια των «άσεμνων περιπτύξεων μεταξύ ανδρών», ώστε να περιλαμβάνει οποιαδήποτε πράξη που θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως ομοφυλοφιλική. Τα δικαστήρια αργότερα αποφάσισαν ότι ακόμα και η πρόθεση ή η σκέψη επαρκούσαν.

Στις 26 Οκτωβρίου 1936, ο Χίμλερ ίδρυσε εντός των Αστυνομικών Δυνάμεων Ασφαλείας το Κεντρικό Γραφείο του Ράιχ για την καταπολέμηση της ομοφυλοφιλίας και των αμβλώσεων. Ο Josef Meisinger, ο οποίος εκτελέστηκε το 1947 για τις κτηνωδίες που διέπραξε στην κατεχόμενη Πολωνία, ήταν επικεφαλής του νέου γραφείου.

Η αστυνομία είχε το δικαίωμα να θέτει υπό επιτήρηση ή να προβαίνει προληπτικές συλλήψεις ατόμων που θεωρούνταν επικίνδυνα για την ηθική υπόσταση της Γερμανίας, φυλακίζοντας επ’ αόριστον, χωρίς δίκη, όποιον επέλεγε. Επιπλέον, οι άρτι αποφυλακισθέντες ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι συλλαμβάνονταν άμεσα εκ νέου και μεταφέρονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αν η αστυνομία θεωρούσε ότι θα εξακολουθούσαν να επιδίδονται σε ομοφυλοφιλικές πράξεις.

Από το 1937 έως το 1939, τα χρόνια που κορυφώθηκαν οι διώξεις ομοφυλοφίλων από τους Ναζί, η αστυνομία ενέτεινε τις επιδρομές της σε σημεία συνάντησης ομοφυλοφίλων, προέβαινε σε κατασχέσεις ατζέντων και δημιούργησε δίκτυα πληροφοριοδοτών και μυστικών πρακτόρων, για την αναγνώριση και σύλληψη ατόμων ύποπτων για ομοφυλοφιλία. Στις 4 Απριλίου 1938, η Γκεστάπο εξέδωσε οδηγία βάσει της οποίας οι άνδρες που είχαν καταδικαστεί ως ομοφυλόφιλοι μπορούσαν να φυλακιστούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μεταξύ 1933 και 1945, εκτιμάται ότι η αστυνομία συνέλαβε 100.000 άνδρες με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας. Οι περισσότεροι από τους 50.000 άνδρες που καταδικάστηκαν από τα δικαστήρια εξέτισαν την ποινή τους σε κανονικές φυλακές, ενώ 5.000 έως 15.000 φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Οι Ναζί φυλάκισαν ορισμένους ομοφυλόφιλους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης αμέσως μετά την άνοδό τους στην εξουσία τον Ιανουάριο του 1933. Οι φυλακισθέντες προέρχονταν από όλο το φάσμα της γερμανικής κοινωνίας και, πολύ συχνά, το μόνο που τους ένωνε ήταν ο λόγος της φυλάκισής τους. Ορισμένοι ομοφυλόφιλοι φυλακίζονταν από λάθος μαζί με άλλες κατηγορίες κρατουμένων, ενώ οι Ναζί σκοπίμως κατέτασσαν πολιτικούς κρατούμενους ως ομοφυλόφιλους. Οι κρατούμενοι που φορούσαν το σήμα με το ροζ τρίγωνο, το οποίο υποδήλωνε ομοφυλοφιλία, βίωναν σκληρή αντιμετώπιση στα στρατόπεδα. Σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες επιζώντων, οι ομοφυλόφιλοι ήταν από τις ομάδες που κακοποιήθηκαν περισσότερο στα στρατόπεδα.

Καθώς ορισμένοι Ναζί θεωρούσαν την ομοφυλοφιλία ασθένεια που μπορούσε να θεραπευθεί, σχεδίασαν πολιτικές για τη «θεραπεία» των ομοφυλοφίλων από την «ασθένειά» τους, μέσω εξευτελισμού και σκληρής δουλειάς. Οι φρουροί γελοιοποιούσαν και χτυπούσαν τους ομοφυλόφιλους μόλις έφταναν και συχνά τους χώριζαν από τους υπόλοιπους κρατούμενους. Ο Ρούντολφ Ες, διοικητής του Άουσβιτς, έγραψε στα απομνημονεύματά του ότι οι ομοφυλόφιλοι απομονώνονταν, προκειμένου να αποφευχθεί η διάδοση της ομοφυλοφιλίας σε άλλους κρατούμενους και φρουρούς. Το προσωπικό που ήταν υπεύθυνο για την κατανομή των εργασιών στο υπόγειο εργοστάσιο πυραύλων του Ντόρα-Μίτελμπαου ή τα λατομεία του Φλόσενμπεργκ και του Μπούχενβαλτ συχνά ανέθετε στους ομοφυλόφιλους εργασίες που μπορούσαν να αποβούν θανατηφόρες.

Οι ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι κατάφερναν να επιβιώσουν με πολλούς τρόπους. Ορισμένοι απ’ αυτούς εξασφάλισαν διοικητικές θέσεις και θέσεις κληρικών. Για άλλους κρατούμενους, η σεξουαλικότητα μετετράπη σε μέσο επιβίωσης. Με αντάλλαγμα σεξουαλικές χάρες, ορισμένοι Kapo προστάτευαν κάποιον επιλεγμένο κρατούμενο, συνήθως νεαρής ηλικίας, δίνοντάς του επιπλέον φαγητό και προστατεύοντάς τον από κακοποίηση από άλλους κρατούμενους. Οι ομοφυλόφιλοι σπανίως γίνονταν Kapo, λόγω έλλειψης δικτύου υποστήριξης.

Φυσικά, η «κηδεμονία» από τους Kapo δεν εξασφάλιζε προστασία από τη βία των φρουρών. Άλλωστε, συχνά ο Kapo βαριόταν τον ομοφυλόφιλο που είχε επιλέξει, ορισμένες φορές τον σκότωνε και τον αντικαθιστούσε με άλλον από την επόμενη μεταφορά. Μολονότι ορισμένοι ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι μπορούσαν να εξασφαλίσουν προστασία με κάποιο τρόπο, ως σύνολο, οι ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι δεν διέθεταν το δίκτυο υποστήριξης που είχαν οι άλλες ομάδες. Χωρίς αυτήν τη βοήθεια για τον μετριασμό της βίας, οι ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι δεν είχαν πολλές πιθανότητες να επιβιώσουν για πολύ.

Η δίωξη των ομοφυλοφίλων στο Τρίτο Ράιχ

Ενόσω η ανδρική ομοφυλοφιλία ήταν παράνομη στη Γερμανία της Βαϊμάρης βάσει της παραγράφου 175 του ποινικού κώδικα, οι Γερμανοί ακτιβιστές των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων ηγούνταν σε παγκόσμιο επίπεδο των προσπαθειών μεταστροφής των κοινωνικών συμπεριφορών που καταδίκαζαν την ομοφυλοφιλία.

Πολλοί θεωρούσαν την ανοχή έναντι των ομοφυλοφίλων εκ μέρους της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ως ένδειξη παρακμής της Γερμανίας. Οι Ναζί εμφανίζονταν ως σταυροφόροι της ηθικής που ήθελαν να εξαλείψουν τη «διαστροφή» της ομοφυλοφιλίας από τη Γερμανία, προκειμένου να κερδιθεί η φυλετική πάλη. Μόλις ανέλαβαν την εξουσία το 1933, οι Ναζί ενέτειναν τις διώξεις των Γερμανών ανδρών ομοφυλοφίλων. Οι διώξεις πήραν διάφορες μορφές: από τη διάλυση οργανώσεων ομοφυλοφίλων έως τη φυλάκιση σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Οι Ναζί πίστευαν ότι οι άνδρες ομοφυλόφιλοι ήταν αδύναμα, θηλυπρεπή άτομα που δεν μπορούσαν να παλέψουν για το γερμανικό έθνος. Θεωρούσαν ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν ήταν πιθανό να τεκνοποιήσουν και να αυξήσουν το ρυθμό γεννήσεων της Γερμανίας. Οι Ναζί πίστευαν ότι οι κατώτερες φυλές τεκνοποιούσαν περισσότερο από τους «Άριους», επομένως ο,τιδήποτε μείωνε η αναπαραγωγική δυνατότητα της Γερμανίας θεωρούταν φυλετικός κίνδυνος.

Ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ διεύθυνε την εντεινόμενη δίωξη των ομοφυλοφίλων στο Τρίτο Ράιχ. Οι λεσβίες δεν θεωρούνταν απειλή για τις φυλετικές πολιτικές των Ναζί και, σε γενικές γραμμές, δεν αποτελούσαν στόχο δίωξης. Ομοίως, γενικά οι Ναζί δεν στοχοποιούσαν μη Γερμανούς ομοφυλόφιλους, εκτός αν ήταν σύντροφοι Γερμανών. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι Ναζί αποδέχονταν πρώην ομοφυλόφιλους στη «φυλετική κοινότητα», υπό την προϋπόθεση ότι αποκτούσαν «φυλετική συνείδηση» και εγκατέλειπαν τον τρόπο ζωής τους.

Στις 6 Μαΐου 1933, φοιτητές με την παρότρυνση των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung, SA) εισέβαλαν στο Ινστιτούτο της Σεξουαλικής Επιστήμης στο Βερολίνο και κατέσχεσαν τη μοναδική βιβλιοθήκη του. Τέσσερις ημέρες αργότερα, το μεγαλύτερο τμήμα αυτής της συλλογής με περισσότερα από 12.000 βιβλία και 35.000 αναντικατάστατες φωτογραφίες καταστράφηκε μαζί με χιλιάδες άλλα «έκφυλα» λογοτεχνικά έργα κατά την καύση των βιβλίων στο κέντρο του Βερολίνου. Το εναπομείναν υλικό δεν εντοπίστηκε ποτέ. Ο Magnus Hirschfeld, ιδρυτής του ινστιτούτου και πρωτοπόρος της επιστημονικής μελέτης της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, εκείνη την περίοδο έδινε διαλέξεις στη Γαλλία και επέλεξε να μην επιστρέψει στη Γερμανία.

Η καταστροφή του ινστιτούτου ήταν ένα πρώτο βήμα προς την εξάλειψη από τη Γερμανία μιας ανοιχτής προς τους ομοφυλόφιλους ή τις λεσβίες κουλτούρας. Η αστυνομία έκλεισε μπαρ και κλαμπ όπως το «Eldorado» και απαγόρευσε εκδόσεις όπως η Die Freundschaft (Φιλία). Σε αυτό το αρχικό στάδιο, οι Ναζί οδήγησαν τους ομοφυλόφιλους στην παρανομία, καταστρέφοντας τα δίκτυα υποστήριξής τους. Το 1934, η Γκεστάπο (μυστική κρατική αστυνομία) διέταξε τις τοπικές αστυνομικές δυνάμεις να τηρούν λίστες όλων των ανδρών που επιδίδονταν σε ομοφυλοφιλικές δραστηριότητες. Σε πολλά μέρη της Γερμανίας, η αστυνομία το έκανε ήδη επί χρόνια. Οι Ναζί χρησιμοποίησαν αυτές τις «ροζ λίστες», για να καταδιώξουν ομοφυλόφιλα άτομα κατά τη διάρκεια αστυνομικών επιχειρήσεων.

Στις 28 Ιουνίου 1935, το Υπουργείο Δικαιοσύνης αναθεώρησε την παράγραφο 175. Οι αναθεωρήσεις έδωσαν τη νομική βάση για την επέκταση των διώξεων των ομοφυλοφίλων από τους Ναζί. Αξιωματούχοι του υπουργείου διεύρυναν την έννοια των «άσεμνων περιπτύξεων μεταξύ ανδρών», ώστε να περιλαμβάνει οποιαδήποτε πράξη που θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως ομοφυλοφιλική. Τα δικαστήρια αργότερα αποφάσισαν ότι ακόμα και η πρόθεση ή η σκέψη επαρκούσαν. Στις 26 Οκτωβρίου 1936, ο Χίμλερ ίδρυσε εντός των Αστυνομικών Δυνάμεων Ασφαλείας το Κεντρικό Γραφείο του Ράιχ για την καταπολέμηση της ομοφυλοφιλίας και των αμβλώσεων. Ο Josef Meisinger, ο οποίος εκτελέστηκε το 1947 για τις κτηνωδίες που διέπραξε στην κατεχόμενη Πολωνία, ήταν επικεφαλής του νέου γραφείου. Η αστυνομία είχε το δικαίωμα να θέτει υπό επιτήρηση ή να προβαίνει προληπτικές συλλήψεις ατόμων που θεωρούνταν επικίνδυνα για την ηθική υπόσταση της Γερμανίας, φυλακίζοντας επ’ αόριστον, χωρίς δίκη, όποιον επέλεγε. Επιπλέον, οι άρτι αποφυλακισθέντες ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι συλλαμβάνονταν άμεσα εκ νέου και μεταφέρονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αν η αστυνομία θεωρούσε ότι θα εξακολουθούσαν να επιδίδονται σε ομοφυλοφιλικές πράξεις.

Από το 1937 έως το 1939, τα χρόνια που κορυφώθηκαν οι διώξεις ομοφυλοφίλων από τους Ναζί, η αστυνομία ενέτεινε τις επιδρομές της σε σημεία συνάντησης ομοφυλοφίλων, προέβαινε σε κατασχέσεις ατζέντων και δημιούργησε δίκτυα πληροφοριοδοτών και μυστικών πρακτόρων, για την αναγνώριση και σύλληψη ατόμων ύποπτων για ομοφυλοφιλία.

Στις 4 Απριλίου 1938, η Γκεστάπο εξέδωσε οδηγία βάσει της οποίας οι άνδρες που είχαν καταδικαστεί ως ομοφυλόφιλοι μπορούσαν να φυλακιστούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Μεταξύ 1933 και 1945, εκτιμάται ότι η αστυνομία συνέλαβε 100.000 άνδρες με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας. Οι περισσότεροι από τους 50.000 άνδρες που καταδικάστηκαν από τα δικαστήρια εξέτισαν την ποινή τους σε κανονικές φυλακές, ενώ 5.000 έως 15.000 φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Οι Ναζί φυλάκισαν ορισμένους ομοφυλόφιλους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης αμέσως μετά την άνοδό τους στην εξουσία τον Ιανουάριο του 1933. Οι φυλακισθέντες προέρχονταν από όλο το φάσμα της γερμανικής κοινωνίας και, πολύ συχνά, το μόνο που τους ένωνε ήταν ο λόγος της φυλάκισής τους. Ορισμένοι ομοφυλόφιλοι φυλακίζονταν από λάθος μαζί με άλλες κατηγορίες κρατουμένων, ενώ οι Ναζί σκοπίμως κατέτασσαν πολιτικούς κρατούμενους ως ομοφυλόφιλους. Οι κρατούμενοι που φορούσαν το σήμα με το ροζ τρίγωνο, το οποίο υποδήλωνε ομοφυλοφιλία, βίωναν σκληρή αντιμετώπιση στα στρατόπεδα. Σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες επιζώντων, οι ομοφυλόφιλοι ήταν από τις ομάδες που κακοποιήθηκαν περισσότερο στα στρατόπεδα.

Καθώς ορισμένοι Ναζί θεωρούσαν την ομοφυλοφιλία ασθένεια που μπορούσε να θεραπευθεί, σχεδίασαν πολιτικές για τη «θεραπεία» των ομοφυλοφίλων από την «ασθένειά» τους, μέσω εξευτελισμού και σκληρής δουλειάς. Οι φρουροί γελοιοποιούσαν και χτυπούσαν τους ομοφυλόφιλους μόλις έφταναν και συχνά τους χώριζαν από τους υπόλοιπους κρατούμενους. Ο Ρούντολφ Ες, διοικητής του Άουσβιτς, έγραψε στα απομνημονεύματά του ότι οι ομοφυλόφιλοι απομονώνονταν, προκειμένου να αποφευχθεί η διάδοση της ομοφυλοφιλίας σε άλλους κρατούμενους και φρουρούς. Το προσωπικό που ήταν υπεύθυνο για την κατανομή των εργασιών στο υπόγειο εργοστάσιο πυραύλων του Ντόρα-Μίτελμπαου ή τα λατομεία του Φλόσενμπεργκ και του Μπούχενβαλτ συχνά ανέθετε στους ομοφυλόφιλους εργασίες που μπορούσαν να αποβούν θανατηφόρες.

Οι ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι κατάφερναν να επιβιώσουν με πολλούς τρόπους. Ορισμένοι απ’ αυτούς εξασφάλισαν διοικητικές θέσεις και θέσεις κληρικών. Για άλλους κρατούμενους, η σεξουαλικότητα μετετράπη σε μέσο επιβίωσης. Με αντάλλαγμα σεξουαλικές χάρες, ορισμένοι Kapo προστάτευαν κάποιον επιλεγμένο κρατούμενο, συνήθως νεαρής ηλικίας, δίνοντάς του επιπλέον φαγητό και προστατεύοντάς τον από κακοποίηση από άλλους κρατούμενους. Οι ομοφυλόφιλοι σπανίως γίνονταν Kapo, λόγω έλλειψης δικτύου υποστήριξης. Φυσικά, η «κηδεμονία» από τους Kapo δεν εξασφάλιζε προστασία από τη βία των φρουρών. Άλλωστε, συχνά ο Kapo βαριόταν τον ομοφυλόφιλο που είχε επιλέξει, ορισμένες φορές τον σκότωνε και τον αντικαθιστούσε με άλλον από την επόμενη μεταφορά. Μολονότι ορισμένοι ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι μπορούσαν να εξασφαλίσουν προστασία με κάποιο τρόπο, ως σύνολο, οι ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι δεν διέθεταν το δίκτυο υποστήριξης που είχαν οι άλλες ομάδες. Χωρίς αυτήν τη βοήθεια για τον μετριασμό της βίας, οι ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι δεν είχαν πολλές πιθανότητες να επιβιώσουν για πολύ.

Μια επιλογή επιβίωσης για ορισμένους ομοφυλόφιλους ήταν ο ευνουχισμός, τον οποίο ορισμένοι αξιωματούχοι της ποινικής δικαιοσύνης συνιστούσαν ως τρόπο «θεραπείας» της αποκλίνουσας σεξουαλικής συμπεριφοράς. Ομοφυλόφιλοι κατηγορούμενοι σε ποινικές υποθέσεις ή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μπορούσαν να συναινέσουν σε ευνουχισμό, με αντάλλαγμα μικρότερη ποινή. Πιο μετά, δικαστές και αξιωματούχοι των SS σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μπορούσαν να διατάξουν τον ευνουχισμό ενός ομοφυλόφιλου κρατούμενου χωρίς τη συναίνεσή του.

Οι Ναζί που ενδιαφέρονταν να βρουν μια «θεραπεία» για την ομοφυλοφιλία επέκτειναν αυτό το πρόγραμμα, ώστε να περιλαμβάνει ιατρικά πειράματα σε ομοφυλόφιλους κρατούμενους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αυτά τα πειράματα προκάλεσαν ασθένειες, ακρωτηριασμούς, ακόμη και θάνατο και δεν απέφεραν καμία επιστημονική γνώση.
Δεν υπάρχουν στοιχεία για τον αριθμό των ομοφυλοφίλων που πέθαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Φωτογραφίες ταυτοποίησης ενός ομοφυλόφιλου κρατούμενου, ο οποίος έφτασε στο Άουσβιτς στις 27 Νοεμβρίου 1941 και μεταφέρθηκε στο Μάουτχαουζεν στις 25 Ιανουαρίου 1942

Ένας συγγραφέας από το Ντίσελντορφ, ο οποίος συνελήφθη για ομοφυλοφιλία. Ντίσελντορφ (Duesseldorf), Γερμανία, 1938. [RW 58-61940]

Ένα ζευγάρι χορεύει στο κλαμπ «Eldorado» στο οποίο σύχναζαν μέλη της ομοφυλοφιλικής κοινότητας του Βερολίνου. Το κλαμπ, όπως και άλλες παρόμοιες επιχειρήσεις, έκλεισε από τη ναζιστική κυβέρνηση την άνοιξη του 1933. Βερολίνο, Γερμανία, 1929.

https://www.facebook.com/reel/338138575326365