Τι ΔΕΝ μας λένε οι δημοσκοπήσεις

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου

Ο δημοσκοπικός χορός, που όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές θα γίνεται όλο και πιο ξέφρενος, πάσχει σοβαρά. Αντιφάσεις, μεθοδολογικές αδυναμίες και ελλείψεις εργαλείων, οι οποίες συναρτώνται με τις οικονομικές δυνατότητες -ή ακριβέστερα με τις οικονομικές αδυναμίες- των φορέων που παραγγέλνουν τις δημοσκοπήσεις, συνιστούν ένα αόρατο δια γυμνού οφθαλμού πρόβλημα δομικού χαρακτήρα.

Ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει ότι, τα τελευταία χρόνια οι δημοσκοπικές εταιρίες τηλεφωνούν, αν όχι αποκλειστικά αλλά κατά κανόνα σε σταθερά τηλέφωνα, για λόγους κόστους. Όμως η πλειονότητα των συνδρομητών, ιδίως οι νέοι, αφενός χρησιμοποιούν ελάχιστα τα σταθερά τηλέφωνα και αφετέρου όσοι ανταποκρίνονται, οχτώ στις δέκα φορές αντιδρούν εντονότατα μόλις ακούν ότι πρόκειται για δημοσκόπηση. Κάθε κλείσιμο του τηλεφώνου όμως, στοιχίζει στη δημοσκοπική εταιρία 5,5 ευρώ. Προκειμένου συνεπώς να μειώσουν το κόστος, έχουν καταχωρίσει τα άτομα που ανταποκρίνονται, οπότε δουλεύουν μονίμως με τα ίδια. Δηλαδή οι 1.000 άνθρωποι που επιλέγονται συνήθως στο δείγμα, είναι πάντα τα ίδια πρόσωπα. Ως εκ τούτου η μεθοδολογία καθίσταται προβληματική εξ αντικειμένου και υποκειμένου.

Μια δημοσκόπηση χωρίς «τσιγκουνιές», ώστε να είναι άρτια μεθοδολογικά και τεχνικά, κοστίζει γύρω στα 25.000 ευρώ. Τα κόμματα, ιδιαιτέρως αυτή την περίοδο που οι παραγγελίες για δημοσκοπήσεις γίνονται με φρενήρη ρυθμό, δεν διαθέτουν κάθε φορά περισσότερα από 7.000 ευρώ.

Ως εκ τούτου καμία εταιρία δεν διαθέτει και την τεχνογνωσία ή τα εργαλεία που απαιτούνται για να μετρήσει τους 430.000 νέους ψηφοφόρους ηλικίας από 17 μέχρι 21 ετών, μια κρίσιμη μάζα, οργισμένη ήδη από πριν για τις συνθήκες της ζωής της, που μετά τα Τέμπη απασφάλισε.

Όπως επισημαίνουν οι ειδικοί αναλυτές, αυτή η κατηγορία είναι πιθανόν να επηρεάσει όσο ποτέ άλλοτε το εκλογικό αποτέλεσμα. Όμως, κανείς δεν είναι σε θέση να καταγράψει τις εκλογικές της προτιμήσεις.

Είναι, δε, χαρακτηριστικά αποκαλυπτικό ένα σχετικό απόσπασμα από την εφημερίδα «Εστία», όπου ο συντάκτης της εφημερίδας παραθέτει αυτούσιο τον εξής διάλογο με συνομιλητή του, της Ν.Δ.:

«Ξέρεις, όσοι εγγράφηκαν για πρώτη φορά στους εκλογικούς καταλόγους από το 2019 έως σήμερα, ανέρχονται σε 430.000. Και όσοι πέθαναν από το 2019 έως σήμερα, ανέρχονται σε 560.000!».

«Και τί σημαίνει αυτό;» ρώτησα. Άκουσα βαθύ αναστεναγμό από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής:

«Μα δεν καταλαβαίνεις; Όσοι μπαίνουν στο εκλογικό σώμα, δεν είναι δικοί μας και όσοι βγαίνουν, ήταν δικοί μας!».

Συνοπτικά: Οι προτιμήσεις της πιο κρίσιμης μάζας του εκλογικού σώματος δεν καταγράφονται πουθενά, ενώ το ποσοστό των ερωτώμενων που αρνούνται να απαντήσουν στους δημοσκόπους, ξεπερνά πολλές φορές το 60%, μέγεθος που υπερβαίνει κατά πολύ τα διεθνώς επιτρεπτά στάνταρ αξιοπιστίας.

Συμπέρασμα: Τα περισσότερα δημοσκοπικά προϊόντα που καταναλώνουμε είναι ελλιποβαρή, εάν δεν είναι και… ληγμένα σε ορισμένες περιπτώσεις.

Αναδημοσίευση από το Πασχαλινό φύλλο της One VOICE (φ.454, 15.04.2023)