Το ιστορικό παράδοξο και η χαμένη ευκαιρία

Την ώρα που βλέπεις το δημοσιογραφικό και επιχειρηματικό σου δημιούργημα να απειλείται, όχι από τις δικές σου αβλεψίες, τα λάθη ή τους κακούς χειρισμούς, αλλά από τα απόνερα ενός ακήρυκτου πολέμου με τρόπαιο τον έλεγχο των ΜΜΕ και τη νομή της «τέταρτης εξουσίας» (πόλεμο από τον οποίο εσύ ο ίδιος -συνειδητά και για να προστατέψεις την ανεξαρτησία και την αξιοπιστία σου- έχεις επιλέξει να απέχεις), χάνεις κάθε διάθεση να γράψεις αυτό εδώ το σημείωμα.

Άλλωστε, η επικαιρότητα της τελευταίας εβδομάδας δεν προσφέρεται ιδιαίτερα ούτε για σχολιασμό ούτε για βαθυστόχαστες αναλύσεις. Τα δεδομένα παραμένουν λίγο-πολύ τα ίδια και οι κινήσεις των «παικτών» καθόλα προβλέψιμες: Με νέες αφορμές να δίνονται καθημερινά (υπόθεση Ηριάννας, εξελίξεις στο θέμα Noor 1, περίπτωση Γεωργίου και άλλα πολλά), οι κόντρες για τον ευαίσθητο χώρο της Δικαιοσύνης παραμένουν στο φόρτε τους. Η κυβέρνηση εξακολουθεί να αναζητά την κατάλληλη στιγμή για την πολυπόθητη έξοδο στις αγορές και μαζί τρόπους να επικοινωνήσει στην κοινωνία το θετικό σενάριο και να πείσει ότι επιταχύνει τον βηματισμό της. Η αξιωματική αντιπολίτευση συνεχίζει να επενδύει σε έναν μηδενισμό, πασπαλισμένο με μπόλικη ακροδεξιά «τάξη και ηθική» που κοντράρει, πλέον, ανοιχτά την κοινή λογική. Οι υπόλοιποι παράγοντες του δημόσιου βίου, έκαστος το συνηθισμένο του βιολί.

Την ώρα, ωστόσο, που όλα δείχνουν σχεδόν ακίνητα, ελέω και της αυξανόμενης θερινής ραστώνης, ένας κλάδος αναδιοργανώνεται με ταχύτητα, αναζητώντας το σημείο ισορροπίας της «επόμενης ημέρας». Μιλάμε για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, στα οποία συντελείται αυτό το διάστημα, άλλοτε εμφανώς κι άλλοτε λιγότερο φανερά, μία πρωτοφανής και εκτεταμένη αναδιανομή ισχύος. Ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας, μπουχτισμένος από τους τηλεστάρ, αηδιασμένος από τους «Μπογδάνους» και δίχως καμία εμπιστοσύνη στα παπαγαλάκια των πενταψήφιων μισθών, ούτε έχει πάρει χαμπάρι τι γίνεται ούτε πιστεύει ότι τον αφορά. Άντε μερικοί, οι λίγο πιο «ευαίσθητοι» πολιτικά, να αισθάνονται μία συμπάθεια για τους απλήρωτους ομήρους τού κάθε Mega ή τους μελλοντικούς ανέργους του κάθε Πήγασου.

Κι όμως, αυτό το power game που διαδραματίζεται στον χώρο των media αφορά τον καθένα πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζει. Όχι μόνο διότι η επόμενη ημέρα στα ΜΜΕ προβλέπεται μετά βεβαιότητας χειρότερη από την προηγούμενη, με όποιες συνέπειες μπορεί αυτό να έχει στην πολυφωνία, στην ποιότητα της πληροφόρησης και της ενημέρωσης, στην ίδια τη Δημοκρατία. Αλλά, κυριότερα, γιατί φαίνεται να χάνεται η ιστορική ευκαιρία που δόθηκε πριν από δυόμισι χρόνια, τον Γενάρη του 2015, για μία πλήρη αλλαγή των συσχετισμών και για την αποκατάσταση ενός καθεστώτος αξιοκρατίας, ίσων ευκαιριών, υγιούς και «καθαρής» επιχειρηματικότητας για όλους.

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ιστορικό παράδοξο. Αποδίδουμε τακτικά τα εύσημα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε τομείς στους οποίους οι περισσότεροι την είχαν ξεγραμμένη (επίτευξη μνημονιακών στόχων, επαναφορά της οικονομίας σε θετική τροχιά, κ.λπ.) και αισθανόμαστε πλήρως απογοητευμένοι για τα «σίγουρα». Πόλεμο με τη διαπλοκή περιμέναμε και πόλεμο με τη διαπλοκή δεν είδαμε. Γιατί τον Ψυχάρη και τον Μπόμπολα δεν τους τελείωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η αγορά, οι τράπεζες και τα χρέη τους (και, βεβαίως, η παντελής έλλειψη κάθε μέτρου, τα χρόνια που οι κάνουλες ήταν ανοιχτές). Διότι, το να σαρώσουν ολόκληρο τον κλάδο των MME Βαρδινογιάννης, Μαρινάκης και Αλαφούζος δεν το λες πάταξη της διαπλοκής, αλλά ανασυγκρότησή της. Και το να τους συνασπίσεις όλους εναντίον σου είναι κατόρθωμα που ούτε ο Σαββίδης δεν θα μπορούσε να το πετύχει…

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η στρατηγική της κυβέρνησης στο κομμάτι των media απέτυχε. Από το θέμα των τηλεοπτικών αδειών μέχρι τις αποτυχημένες εκδοτικές προσπάθειες των… βοσκών και από τα όσα γίνονται σήμερα στον πολύπαθο κλάδο των εφημερίδων μέχρι την επαπειλούμενη κατάρρευση του ΕΔΟΕΑΠ, το πρόσημο είναι βαθιά κόκκινο. Και το χειρότερο είναι ότι νέες προσπάθειες όχι μόνο δεν στηρίχτηκαν (επιλογή ανεξήγητη, αλλά, ας πούμε, θεμιτή) αλλά μένουν απροστάτευτες απέναντι στις ορέξεις των ολιγοπωλίων που μέρα με τη μέρα μετατρέπονται σε μονοπώλια.

Εμείς το μόνο που μπορούμε να πούμε επί του παρόντος είναι ότι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα εξακολουθήσουμε να μπαίνουμε στη μύτη του συστήματος. Διότι διαπλεκόμενοι δεν γίναμε ποτέ, αλλά ξέρουμε και πώς να ανασυγκροτούμαστε όταν χρειαστεί και πώς να αντεπιτεθούμε όταν είναι η κατάλληλη στιγμή. Λεπτομερέστερες εξηγήσεις προσεχώς…

Το editorial της χτεσινής «Finance & Markets Voice»