Το Χρηματιστήριο λέει τη μισή αλήθεια

Το γεγονός ότι, το Χρηματιστήριο της Αθήνας δεν έχει καταρρεύσει και κινείται τις τελευταίες ημέρες, μία πάνω και δύο κάτω, πέριξ των 650 μονάδων δεν προεξοφλεί αντίστοιχη σταθερότητα και για την πραγματική οικονομία.

Αν αντικατόπτριζε ολόκληρη την αλήθεια για το τι μέλλει γενέσθαι στην ελληνική οικονομία, ειδικά από το φθινόπωρο και μετά, η βουτιά θα ήταν μεγάλη. Το διασώζουν, όμως, οι τράπεζες, που ανέκτησαν μεγάλο κομμάτι από τις απώλειες των τελευταίων μηνών, χάρη στον κορονοϊό και με την… ευγενική χορηγία της ΕΚΤ.

Η αλήθεια για το τι έρχεται στην πραγματική οικονομία, δυστυχώς, είναι πολύ πιο σκληρή και αμείλικτη. Αρκεί ένας πρόχειρος υπολογισμός για να καταλάβει ο καθένας, τι έκτασης θα είναι το τσουνάμι που έρχεται. Το 2018 και το 2019, οι αφίξεις τουριστών στην Ελλάδα ήταν 30 και 31 εκατομμύρια, αντίστοιχα. Αν θεωρήσουμε ότι, ο καθένας από αυτούς ξόδεψε 1000 ευρώ κατά την παραμονή του (στην πραγματικότητα το νούμερο είναι αρκετά μικρότερο, αλλά ας το κάνουμε «στρογγυλό») μιλάμε για 30 δισ. έσοδα.

Φέτος, μας λέει η κυβέρνηση, ο στόχος είναι 4 εκατομμύρια τουριστών, στο πιο αισιόδοξο σενάριο. Ας πούμε ότι όλα πάνε καλά και το σενάριο επιβεβαιώνεται. Ας θεωρήσουμε κιόλας ότι, θες επειδή λατρεύουν την Ελλάδα, θες επειδή είναι υψηλής στάθμης, οι τουρίστες αφήνουν φέτος στη χώρα 2.000 ευρώ ο καθένας. Το σύνολο των εσόδων, με όλες αυτές τις σούπερ αισιόδοξες παραδοχές, θα είναι μόλις 8 δισ. ευρώ. Πόσα μας λείπουν μέχρι τα 30; Μόλις… 22! Μα, 22 δισ. ευρώ είναι το 10% του ΑΕΠ της χώρας! Και χωρίς να μιλάμε για τη μείωση που έχουν υποστεί, λόγω πανδημίας, οι εργασίες όλων των υπόλοιπων κλάδων, πλην τουρισμού.

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι η κατάσταση προδιαγράφεται όχι απλώς δύσκολη, αλλά δραματική. Μιλάμε για μία τεράστια μείωση του ΑΕΠ, μέσα σε ελάχιστους μήνες. Τέτοιας έκτασης ύφεση, σε τόσο λίγο χρόνο, δεν είδε η Ελλάδα ούτε στα χρόνια των μνημονίων. Είναι, λοιπόν, ευνόητο πως μία τόσο ζοφερή πραγματικότητα δεν αντιμετωπίζεται ούτε με τις εργασιακές σχέσεις «λάστιχο» και τη Συν-Εργασία του Βρούτση ούτε με τα «ψίχουλα» της Επιστρεπτέας Προκαταβολής του Σταϊκούρα, που και ελάχιστοι την παίρνουν και δεν είναι επιχορήγηση, αλλά δανεικά, που εν ευθέτω χρόνω θα ζητηθούν πίσω.

Δεν αντιμετωπίζεται ούτε με την αδιέξοδη πολιτική των τραπεζών, που εξακολουθούν να μη δίνουν ρευστότητα στην αγορά και να θέλουν να σώσουν, πρωτίστως, το τομάρι τους με το κρατικό χρήμα και τις εγγυήσεις του Δημοσίου. Ούτε, βεβαίως, με τον κύριο Στουρνάρα να αλλάζει κάθε δύο εβδομάδες τις προβλέψεις του για το βάθος της ύφεσης (το έχουν αυτό το κακό οι προβλέψεις Στουρνάρα, χρόνια τώρα) και με τον κύριο Ζαββό να μην μπορεί να επιβάλλει στις τράπεζες να ρίξουν χρήμα στις ελληνικές επιχειρήσεις και να αναλώνεται στην υπεράσπιση της ανωτερότητας του «Ηρακλή» έναντι μίας bad bank.

Δυστυχώς, η οικονομία είναι και πάλι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας. Μπορεί τα ελληνοτουρκικά να βράζουν -κι ας τα κρύβει «κάτω από το χαλί» του κορονοϊού ο Μητσοτάκης-, μπορεί η σκανδαλάρα της Novartis να αποτελεί μείζον θέμα για τον τόπο, μπορεί η διαχείριση του δημοσίου χρήματος και το «μπούκωμα» των ΜΜΕ μέσω των διαφόρων Initiative να υπονομεύουν την ίδια τη Δημοκρατία, αλλά η οικονομία είναι αυτή που θα νιώσει πρώτη στο πετσί του ο Έλληνας. Είναι το θέμα εκείνο, που θα απειλήσει οσονούπω την κοινωνική συνοχή, αλλά και τη μακροημέρευση της κυβέρνησης των «αρίστων».

Ειδικά από τη στιγμή, που το μόνο σχέδιο τους για να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη κρίση, είναι να απαγορεύσουν τις συγκεντρώσεις.