Τσιτσιπάς και Λάνθιμος: Δύο ήρωες από τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας

Πριν από αυτούς είχαμε τον Αντετοκούνμπο στο NBA. Τον πιστέψαμε, τον αποθεώσαμε, ήταν ένα απρόσμενο ”πρότυπο”, την ώρα που δεν υπάρχουν πλέον τέτοια στην Ελλάδα.

Τώρα, οι επιτυχίες του Στέφανου Τσιτσιπά στο τένις και του Γ. Λάνθιμου στον κινηματογράφο τους έχουν μετατρέψει στους καινούριους μας ήρωες.

Γιατί, απ΄ όσο φαίνεται, οι Έλληνες χρειαζόμαστε να πιστέψουμε σε νέους ήρωες.

Γιατί; Γιατί πολύ απλά οι παλιοί… μας τέλειωσαν. Δεν είναι πια ήρωες, τους έχουμε απομυθοποιήσει, τους έχουμε βάλει στον πάγκο και τώρα η παγκόσμια αναγνώριση των δύο αυτών προσωπικοτήτων τους έκαναν στα μάτια μας θεούς.

Όμως… για στάσου… Οι νέοι θεοί μας έχουν και μια ιδιωτική ζωή. Είπε ο Τσιτσιπάς ‘’αφήστε με ήσυχο’’; Ας τον ‘’πυροβολήσουμε’’, ας τον… γαζώσουμε μέσω Twitter. Ήθελε ο Γιώργος Λάνθιμος να έχει μια ιδιωτικότητα στην κηδεία του πατέρα του; Όχι… ο καινούριος μας ήρωας δεν μπορεί να ζήσει αυτή τη στιγμή χωρίς κάμερες και φωτογραφίες, πρέπει να το μάθουμε και αυτό.

Όπως πρέπει να μάθουμε και να ”κανιβαλίσουμε” την θητεία ως βιντεοκλιπάς στα βίντεο κλιπ του Ρουβά και της Βανδή, τα διαφημιστικά τύπου ‘’Put the cot down’’ κλπ κλπ. Γιατί όλοι εμείς οι υπόλοιποι ξεκινήσαμε από τα ποιοτικά…

Είπαμε : Βρήκαμε καινούριους ‘’θεούς’’: Ας τους ‘’ξεψαχνίσουμε’’ λοιπόν, ας τους κάνουμε να πουν ‘’αμήν’’ που έκαναν μια τόσο μεγάλη επιτυχία και το όνομά τους έχει ακουστεί στα πέρατα της γης. Όμως, πριν από αυτό αξίζει να διευκρινίσουμε κάτι: Οι νέοι μας ‘’ωραίοι ως Έλληνες’’ όλο αυτό το πέτυχαν μόνοι τους, το κατάφεραν με την αξία τους και με πολύ σκληρή δουλειά και το λιγότερο που επιθυμούν αυτή τη στιγμή είναι η ζωή τους να κρεμαστεί στα μανταλάκια και να γίνεται βορά στα διάφορα κοράκια του διαδικτύου και όχι μόνο.

Αυτό που επιθυμούν αυτοί οι νεόκοποι ήρωες είναι η αναγνώρισή και η ενθάρρυνσή μας, αλλά όχι η πίεση και η στοχοποίηση. Γιατί έχουν δρόμο μπροστά τους και τόσα πολλά ακόμα να κάνουν και να προσφέρουν που αυτή η ‘’περηφάνια’’ του Ελληνάρα λειτουργεί περισσότερο σαν ‘’μέγγενη’’ σε αυτούς, παρά σαν ‘’δώρο’’.

Εθνική περηφάνια λοιπόν… αλλά με λίγο μέτρο και με αυτοσυγκράτηση.