Υπερόπλο ρωσικών προδιαγραφών στους τουρκικούς σχεδιασμούς για την απειλή του Αιγαίου

Υπερηχητικοί πύραυλοι με ταχύτητες που ξεπερνούν κατά δέκα φορές περισσότερο την ταχύτητα του ήχου έχουν στο οπλοστάσιο τους οι ΗΠΑ, αλλά και η Κίνα και η Ρωσία. Οι πύραυλοι αυτοί με μεγάλο βεληνεκές που ξεπερνά τα 2.000 χιλιόμετρα αποτελούν μια μορφή υπερόπλου καθώς είναι δύσκολο λόγω των υψηλών ταχυτήτων τους και να εντοπιστούν έγκαιρα και να καταρριφθούν από τα συστήματα αεράμυνας μιας χώρας.

Στο παιχνίδι των εξοπλισμών και στις σύγχρονες προκλήσεις που στο Αιγαίο έχουν ενταθεί με γεωμετρική πρόοδο μέσω των αλλεπάλληλων παραβιάσεων της Άγκυρας στον ελληνικό εναέριο χώρο τους τελευταίου μήνες, προστίθενται συνεχώς νέοι παράμετροι. Αυτά τα νέα δεδομένα έχουν να κάνουν από την μια με το εσωτερικό ακροατήριο της Τουρκίας, κατά το κοινώς λεγόμενον εκλογικό σώμα και την προσπάθεια του Ταγίπ Ερντογάν να παραμείνει γαντζωμένος στην εξουσία (είναι θέμα πολιτικής και όχι μόνο επιβίωσης) και από την άλλη με την στρατιωτική ισχύ και την ισορροπία δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Η Τουρκία με τα πολλά ανοιχτά μέτωπα, με την ενεργό και στρατιωτική μάλιστα εμπλοκή της σε εσωτερικά ζητήματα άλλων χωρών (Συρία, Λιβύη), επιχειρεί να δημιουργήσει τετελεσμένα όπως επιθυμεί να κάνει και στο Αιγαίο μέσω προκλήσεων, παραβιάσεων, εμπρηστικών και απειλητικών δηλώσεων πέρα και έξω από κάθε διπλωματική διεθνώς υιοθετημένη γλώσσα και της εργαλειοποίησης των μεταναστευτικών ροών.

Σε αυτή την στρατηγική και την αυξημένη τεχνητά πολλές φορές στρατηγική η Άγκυρα εντάσσει και μια νέα προσπάθεια που περνά μέσα από την ενίσχυση της εγχώριας πολεμικής της βιομηχανίας και την θέληση της να αγοράσει τεχνολογία από την Ρωσία, και παράλληλα να διευρύνει το πελατολόγιο για την πώληση των δικών της εξοπλιστικών συστημάτων. Οι προσπάθειες αυτές, για την υπαγωγή νέων όπλων στην φαρέτρα της από την Ρωσία και στην υιοθέτηση νέων τεχνολογιών έχει ενταθεί μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία και την εισβολή των Ρωσικών στρατευμάτων.

Για την υλοποίηση των επεκτατικών και απειλητικών σχεδίων της η Άγκυρα επιχειρεί όπως αναφέρουν πληροφορημένες πηγές να αποκτήσει μέσω της Ρωσία την τεχνολογία για την κατασκευή των υπερηχητικών πυραύλων που εκτοξεύονται μέσω πολεμικών αεροσκαφών, ως απάντηση από την μια στην ενίσχυση της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας και δεύτερο με στόχο την αλλαγή των ισορροπιών στο χώρο του Αιγαίου.

Η Τουρκία τις τελευταίες δεκαετίες επενδύει μεγάλα χρηματικά ποσά στην ενίσχυση της αμυντικής της βιομηχανίας, έχει πελάτες σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο, με την εν λόγω βιομηχανία να αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο για το ΑΕΠ της. Η Τουρκία θέλει και επιχειρεί με κάθε κόστος να είναι ψηλά στο χώρο των εξελίξεων στο συγκεκριμένο βιομηχανικό πεδίο και σε αυτό το σχέδιο εντάσσεται και η προσπάθεια της να εξελίξει με την βοήθεια πιθανόν και της Ρωσίας την γενιά των υπερηχητικών πυραύλων.

Αναφερόμενος στους σχεδιασμούς των γειτόνων μας ο Αντιπρόεδρος του Προεδρείου των Αμυντικών Βιομηχανιών (SSB) Ντεμιρέλ Σερντάρ, σε πρόσφατη συνέντευξή του, ισχυρίστηκε πως «πρέπει να είμαστε έτοιμοι για πόλεμο, και πρέπει να έχουμε τα όπλα για να κάνουμε την έκπληξη». Η δήλωση αυτή δεν αποτελεί μόνο τους ευσεβείς πόθους της Τουρκικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας αλλά και αποκρυπτογραφείται από στρατιωτικούς αναλυτές ως την προσπάθεια υιοθέτησης νέας τεχνολογία και την κατασκευής υπερηχητικού πυραύλου scramjet. Μια τεχνολογία που με απλά λόγια στηρίζεται σε καύση που γίνεται με ροή αέρα, μια ουσιαστικά παραλλαγή ενός Jet κινητήρα σε αυτή όμως την περίπτωση με υπερηχητικές κυριολεκτικά ταχύτητες.

Ο πύραυλος Kinzhal μπορεί να είναι το πεδίο εκείνο που θα αποτελεί την βάση της Ρωσική πώλησης τεχνολογίας, ένα γεγονός που στο πέρασμα του χρόνου θα δούμε αν και σε ποιο βαθμό έχει πάρει σάρκα και οστά. Ένα ζήτημα πάντως που θα πρέπει να απασχολήσει έντονα την Ελληνική πολιτική ηγεσία τους επιτελείς μας και τους σχεδιασμούς μας πριν η Άγκυρα βρεθεί ένα βήμα μπροστά όπως έγινε και με την ιστορία των πολεμικών drones (ΤΒ-2,το Mach-1, το Akinci της Baykar, το Anka) που τα βλέπουμε σε πτήσεις πάνω από το Αιγαίο και σε πολεμικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία την Λιβύη και στην περιοχή το Ναγκόρνο – Καραμπάχ και στην σύγκρουση που έλαβε χώρα μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας.

Η Ελλάδα έκανε πολλές φορές βήματα πίσω στο θέμα της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας παρασυρόμενη από τις εξωτερικές σειρήνες και την εγκατέλειψε στην τύχη της, χωρίς πραγματικά να επενδύσει στο υψηλού επιπέδου ανθρώπινο δυναμικό που η χώρα διαθέτει εντός και εκτός των τειχών της.