Για να γυρίσει ο ”Ήλιος” θέλει δουλειά πολύ

Γιατί ποιο άλλο συμπέρασμα μπορεί να βγάλει κάποιος από τις καθημερινές προτάσεις για μειώσεις των μισθών προκειμένου να γίνει η χώρα ελκυστική σε ξένες επενδύσεις και οι ελληνικές επιχειρήσεις ανταγωνιστικότερες;

Εν αντιθέσει από κάθε εγχηρείδιο διοίκησης επιχειρήσεων, τόσο ο πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδος όσο και εγχώριοι και ξένοι οικονομολόγοι όπως άλλωστε η κα Lagarde του ΔΝΤ εισηγούνται καθημερινά μειώσεις μισθών προκειμένου να έρθουμε στα επίπεδα της Πορτογαλίας ή ακόμη και της Κροατίας.

Ειδικά σ’ αυτούς που πρότειναν και πέρασαν σε νόμο τη μείωση της ελάχιστης αμοιβής για μερική εργασία θα πρέπει να επισημάνουμε ορισμένα πράγματα. Μάλλον δεν θα πρέπει να έχει περάσει τα μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας του α’ έτους σε όλες τις πανεπιστημιακές οικονομικές σχολές της Ελλάδας και του εξωτερικού, ο φωστήρας που εισηγήθηκε μισθό ίσο με 255 μεικτά για μερική απασχόληση. Γιατί αν είχε περάσει το μάθημα θα θυμόταν την θεωρία της απασχόλησης και του οριακού προιόντος της εργασίας, θεωρία σύμφωνα με την οποία κάτω από την οριακή αμοιβή της απασχόλησης οι εργαζόμενοι δεν κατεβαίνουν να δουλέψουν.

Σε ότι αφορά το θέμα της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων , θα πρέπει να πούμε ότι η αμοιβή του προσωπικού (ωριαία, μηνιαία, ετήσια) αποτελεί ένα από τα μικρότερα ποσοστιαία μεγέθη που διαμορφώνουν σήμερα την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Ας ξεχνάμε ότι οι βουλγάρικες επιχειρήσεις δεν είναι πιο ανταγωνιστικές από τις γερμανικές ομοειδείς τους , ούτε οι ταιβανέζικες από τις αντίστοιχες αμερικάνικες. Απλώς , η μείωση του λειτουργικού κόστους σε μεγάλο βαθμό μπορεί να βοηθήσει στη μεγιστοποίηση του κέρδους.

Αλλά η ουσία όλων των Αναπτυξιακών Παρεμβάσεων (sic) δεν είναι η ανάπτυξη συνολικά αλλά η δημιουργία συνθηκών που θα βοηθήσουν στην μεγιστοποίηση των κερδών των ομίλων που λειτουργούν καθετοποιημένα και ολιγοπωλιακά στην αγορά. Με απλά λόγια, οι συνθήκες αυτές δεν θα δημιουργήσουν ανάπτυξη στα μικρά μαγαζιά σε κάθε περιοχή της Ελλάδας αλλά στις μεγάλες εμπορικές και βιομηχανικές μονάδες.

Δεύτερον, η φύση της ελληνικής ανάπτυξης από το 1950 μέχρι σήμερα βασίζονταν στην έννοια της Κατανάλωσης και όχι στην έννοια της Παραγωγής. Δηλαδή, όσο υπήρχε κατανάλωση γίνονταν επενδύσεις και υπήρχε ανάπτυξη όπως λειτουργεί το αμερικάνικο μοντέλο. Σήμερα προσπαθούμε να υιοθετήσουμε βίαια και χωρίς καμμία δέσμευση επιτυχίας το γερμανικό (προτεσταντικό) μοντέλο της παραγωγής. Θεμιτό μεν αλλά επώδυνο και αβέβαιο να το πετύχουμε… Γιατί μέχρι να το πετύχουμε θα έχουμε περάσει πάνω από μία δεκαετία φτώχιας και επιχειρηματικής ερήμωσης. Κάντε μία βόλτα στους δρόμους της Αθήνας και θα καταλάβετε κύριοι τι εννοοώ.