Amber Alert: εξαφανίζονται οι μαμάδες και μαζί τους τα παιδιά

Με το χρόνο για την έξοδο από τα μνημόνια, το ερχόμενο καλοκαίρι, να μετρά, πλέον, αντίστροφα ο μέσος έλληνας προσπαθεί να βρει τρόπο να αναπτερώσει το ηθικό του και την αισιοδοξία του. Άλλωστε, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πληγές της πολύχρονης κρίσης έχουν αφήσει μεγάλα σημάδια στον ελληνικό πληθυσμό και σε ορισμένες περιπτώσεις η ζημιά που δημιούργησαν έφτασε πολύ βαθιά στον υποδόριο ιστό της κοινωνίας. Μια τέτοια ζημιά, οι πραγματικές συνέπειες της οποίας δεν έχουν γίνει καν ακόμη αντιληπτές στην σημερινή πραγματικότητα, αλλά θα την «πληρώσουμε» ακριβά στο μέλλον, γίνεται αντιληπτή μέσα από μια προσεκτική ανάλυση των στοιχείων που δημοσίευσε, πριν λίγες ημέρες, η Eurostat για τα επίπεδα των γεννήσεων το 2016, για την Ευρώπη συνολικά και τα κράτη μέλη.   

Το γεγονός, βεβαίως, ότι η Ελλάδα γερνάει, ενώ ο πληθυσμός της δεν ανανεώνεται σε ικανοποιητικό ρυθμό δεν είναι καινούργιο. Όμως, το… κάθε πέρυσι και χειρότερα θα πρέπει κάποια στιγμή, επιτέλους, να μας θορυβήσει. Ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι τα στοιχεία της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας αναφέρονται σε στοιχεία του 2016, που σημαίνει ότι πιθανότατα τα στοιχεία του 2017 θα είναι, μάλλον, χειρότερα ή τουλάχιστον δεν θα είναι καλύτερα.

Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ο συνολικός αριθμός των παιδιών που γεννήθηκε αυξήθηκε ελαφρά, όμως το ποσοστό γεννητικότητας παραμένει στο ανησυχητικό 1,60. Επιπλέον, συνέχισε να αυξάνεται ο μέσος όρος ηλικίας των γυναικών, που αποφάσισαν ή κατόρθωσαν να αποκτήσουν το πρώτο τους παιδί, κάτι που είναι πολλαπλά ανησυχητικό για κοινωνικούς, οικονομικούς αλλά και πρακτικούς λόγους.

Όμως, μια προσεκτικότερη ανάλυση στα νούμερα δείχνει ότι η επιβάρυνση στα νούμερα αποδίδεται κυρίως στις χώρες του νότου, τις χώρες της κρίσης, μεταξύ τους και την Ελλάδα, όπου οι νεαρές μαμάδες τείνουν να γίνουν είδος προς εξαφάνιση σε επίπεδα που αν μιλάγαμε για κάποιο είδος του ζωικού βασιλείου θα είχε προκαλέσει πανικό στις διεθνείς περιβαλλοντολογικές οργανώσεις. Κοινώς όχι μόνο δεν γεννάμε αρκετά παιδιά σε νούμερα που θα διασφάλιζαν την ομαλή ανανέωση της χώρας (και του εργατικού της δυναμικού προφανώς), αλλά και την ίδια την επιβίωση του ελληνικού έθνους, αλλά γεννάμε σε ηλικία που, τουλάχιστον η δική μου γιαγιά, είχε γίνει γιαγιά και όχι μάνα και δη, για πρώτη της φορά.

Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ο μέσος όρος της νέας μητέρας έχει διαμορφωθεί στα 29 έτη, καθώς το 42,6% των γυναικών γεννούν στην ηλικία των 30 με 39 και το 3,2% άνω των 40ετών. Και εδώ να σημειώσουμε ότι δεν είναι απαραιτήτως χαρακτηριστικό γνώρισμα των δυτικών κοινωνιών και πιο προηγμένων οικονομικά κρατών, δεδομένου ότι ο μέσος όρος της νέας μητέρας στις ΗΠΑ είναι στα 26,4 έτη, ήτοι αισθητά χαμηλότερα. Μεταξύ δε, των ευρωπαϊκών κρατών, «ταβάνι» πιάνουν –προφανώς διόλου τυχαία- οι χώρες της κρίσης, η Ιταλία (στα 31 έτη), η Ισπανία (στα 30,8 έτη), η Ιρλανδία (στα 30,1 έτη) και βεβαίως η Ελλάδα, με μέσο όρο στα 30,3 έτη.

Σύμφωνα με τη Eurostat, το 54,3% των νέων μητέρων στη χώρα μας γέννησε σε ηλικία από 30 έως 39 ετών και το 5,3% άνω των 40 ετών. Βέβαια, η τάση αυτή είχε δημιουργηθεί πριν την κρίση, σαν αποτέλεσμα του σύγχρονου τρόπου ζωής, όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κρίση έκανε τα πράγματα πολύ χειρότερα, δυσκόλεψε τις διαπροσωπικές σχέσεις, απέτρεψε τη δημιουργία νέων οικογενειών και τη γέννηση παιδιών. Οπότε δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ, τι σημασία μπορεί να έχει πρακτικά ο καυγάς μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης περί καθαρής ή μη καθαρής εξόδου από τα μνημόνια, την ώρα που η Ελλάδα πεθαίνει κυριολεκτικά, γερνάει και πεθαίνει. Αντί να συσπειρωθούμε για να παλέψουμε όλοι μαζί, όχι απλά για την έξοδο από την κρίση, αλλά για την ίδια την επιβίωση μας ως έθνος (να μην μιλήσω, βέβαια, για τα ποσοστά γεννήσεων στη γειτονική Τουρκία) οι πολιτικοί μας αναλώνονται σε καυγάδες για το ποιος έχει τη σωστότερη λύση και την καλύτερη στρατηγική. Όταν ξυπνήσουν, αν βέβαια ξυπνήσουν, μπορεί να είναι αργά…