Η παγίδα των αποκρατικοποιήσεων κρύβει και εθνικούς κινδύνους
Δεν είναι λίγες οι φορές που σε αυτή τη χώρα κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, όπως άλλωστε συμβαίνει συχνά και στο μέτωπο των αποκρατικοποιήσεων. Τα παραδείγματα σε αυτή την ιστορία δεν είναι λίγα και καλό θα είναι να σκεπτόμαστε λιγότερο κοντόφθαλμα και με γνώμονα το εθνικό συμφέρον.
Μπορεί με την πώληση κάποιου «ασημικού» να βάλουμε μερικά εκατομμύρια στον κρατικό κορβανά, εκατομμύρια που θα εξανεμισθούν σε ελάχιστο χρόνο και θα αλεστούν στην κιμαδομηχανή του χρέους, όμως οι επενδύσεις αυτές δεν μας διασφαλίζουν έναντι των εθνικών κινδύνων και δεν αποτελούν, όπως θα έπρεπε, μια προτεραιότητα στο ζύγι του κόστους και του οφέλους.
Σε μια χρονική περίοδο όπου οι παγκόσμιες μεταβλητές είναι πολλές και σύνθετες, που τα μηνύματα των καιρών είναι δυσοίωνα και ένας καταστροφικός πόλεμος μαίνεται με ανεξέλεγκτες συνέπειες και διαστάσεις στην καρδιά της Ευρώπης, η πώληση των λιμανιών και άλλων βασικών υποδομών της χώρας σε επενδυτές, με μόνο στόχο το κέρδος και χωρίς την ανάγνωση της εθνικής διάστασης, προβληματίζει πολλά στελέχη στον χώρο της αντιπολίτευσης, αλλά και ένα μέρος του στελεχιακού δυναμικού της κυβερνώσας παράταξης.
Δεν είναι άλλωστε λίγα εκείνα τα πολιτικά πρόσωπα, που αντιλαμβάνονται πως βρισκόμαστε σε μια περίοδο που η Τουρκία εκτοξεύει απειλές πέραν του δέοντος, παραβιάζοντας συστηματικά και απροκάλυπτα το διεθνές δίκαιο και επιχειρεί να εργαλειοποιήσει το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Το να σπεύδουμε εμείς, να πανηγυρίσουμε γιατί πουλήθηκε το λιμάνι της Ηγουμενίτσας για 80 εκατομμύρια ευρώ, ή αύριο το λιμάνι του Ηρακλείου και του Βόλου που ενδέχεται να πέσει σε ξένα χέρια, είναι μάλλον αυτάρεσκο και στερείται κάθε διπλωματικής σοβαρότητας.
Σε αυτή την χρονική στιγμή ο έλεγχος καίριων για την χώρα υποδομών είναι κάτι παραπάνω από επιβεβλημένος, τη στιγμή κατά την οποία ο γείτονας μας που ακούει στο όνομα Τουρκία, είναι προκλητικός, αμετροεπής και δόλιος.
