Εμείς είμαστε οι χειρότεροι απ’ όλους
Εμείς είμαστε οι χειρότεροι απ όλους.
Ξαναπές το.
Εμείς.
Προμοντάραμε το κίνημα «35 ώρες δουλειά τον μήνα, χωρίς περικοπές μισθού – δουλειά για όλους».
Μόνο την διαδήλωση για την καθιέρωση του 8ωρου εκείνη την αιματοβαμμένη πρωτομαγιά στο ΣΙΚΆΓΟ δεν συνδιοργανώσαμε…
Κι τα συνδικάτα των εμποροϋπαλλήλων χρησιμοποίησαν το «Ποτέ την Κυριακή» της Μελίνας, πάλι υπερθεματίσαμε.
Ποιοι – εμείς…
Ή μάλλον, ποιος –εγώ…
Για να το πάρω, το κρίμα, πάνω μου.
Ιγώ (βλάχικη προφορά) που ύμνησα το βιβλίο: «το δικαίωμα στην τεμπελιά».
Ιγω (βζονάκι γοργό) που πρωτοέγραψα στον τοίχο της ΑΣΟΕΕ: «η δουλειά δεν είναι ντροπή – είναι μαλ@κία!»
Ιγώ, μούτζωσέ με, δεν θυμάμαι τον εαυτό μου, ούτε μια Κυριακή να μην γράφω.
Δεν υπήρξαν ποτέ Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα για τους καθημερινούς χρονογράφους τον εφημερίδων.
Θυμάμαι να σηκώνομαι άρον –άρον από το γιορτινό τραπέζι, να παρατάω το αρνί στην σούβλα, να τρέχω στο γραφείο του διευθυντή στο χιονοδρομικό (δεν υπήρχαν κομπιούτερ ακόμα) για να στείλω με fax το κείμενο στην εφημερίδα.
Την επομένη ημέρα των γενικών απεργιών οι εφημερίδες βγαίνουνε με όλο το ρεπορτάζ των συγκεντρώσεων και τις μάπες που πέσανε.
Οι δημοσιογράφοι στις απεργίες είμαστε σαν παλαιοημερολογίτες.
Άλλη μέρα απεργούμε εμείς για να προβάλουμε τις απεργίες των άλλων.
Για να μην πω πως είμαστε σαν τους Γιαπωνέζους που φοράμε το περιβραχιόνιο «απεργώ!» και δουλεύουμε κανονικά.
Σαν είλωτες.
Επικαλούμαστε, τάχα μου τις εργατικές κατακτήσεις , πως το Κυριακάτικο ημερομίσθιο έχει προσαύξηση 75% κι έχουμε παιδάκι να θρέψουμε…
Εμείς είμαστε οι χειρότεροι απ όλους.
Ξαναπές το.
Εμείς.
Ιγώ (βλάχικη προφορά) που ύμνησα το βιβλίο: «το δικαίωμα στην τεμπελιά».
Ιγω (βζονάκι γοργό) που πρωτοέγραψα στον τοίχο της ΑΣΟΕΕ: «η δουλειά δεν είναι ντροπή – είναι μαλ@κία!»
Κάθε επιπλέον λέξη που γράφω είναι εναντίον μου.
Φτού!
