«Ένας είναι ο Σταθμάρχης, το όνομά του Μητσοτάκης»
«Ένας είναι ο Σταθμάρχης, το όνομά του Μητσοτάκης».
Ιθαγενές το σύνθημα – δεν το είδα αλλού –ακούστηκε από μαθητές στην μεγάλη συγκέντρωση χθες πίσω από τα δικαστήρια της Χαλκίδας και στην πορεία στην παραλία.
Είδα ένα πανό στο Σύνταγμα: «κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων» αλλά νομίζω ότι ήταν μεμονωμένο.
Δεν εξέφραζε το μεγάλο κύμα της οργής που νομίζω ότι είναι: φταίνε αυτοί που κυβερνούν αλλά και όλοι οι προηγούμενοι.
Φταίει το σύστημα (το πολιτικό), το οποίο έχει γίνει πλέον επικίνδυνο.
Κινδυνεύει η ζωή μας απ τους σταθμάρχες.
Αυτό είναι το κοινό αίσθημα.
Που δεν καταλήγει εύκολα στο μηδενιστικό: «όλοι ίδιοι είναι».
Αλλά στο: «ο ένας είναι χειρότερος απ τον άλλον».
Στο: «μη χειρότερα».
Η απαίτηση είναι να μην κουκουλωθεί κι αυτό, να κατανεμηθούν οι ευθύνες και να πληρώσουν, να τιμωρηθούν όλοι, με ό,τι αναλογεί στον καθένα.
Δικαιοσύνη.
Οι μαθητές – πάντα – αναφέρονται στον κόσμο που έφτιαξαν οι μεγάλοι «για εμάς χωρίς εμάς».
Οι περσόνες του ψυχαγωγικού σηκώνουν ανάστημα και … τολμούν να τα βάλουν μέχρι και με τους αλήτες – ρουφιάνους του διπλανού στούντιο.
Όποιος από το σινάφι μας νιώθει ότι προσβάλλεται αντεπιτίθεται στον Κανάκη, οι γαύροι προγράφουν τον Προτοσάλτε και οι ορίτζιναλ σηκώνουν πανό «θα δείτε τι θα πάθετε στις εκλογές.»
Όλα αυτά δεν πρέπει να υποτιμούνται, ξανανοίγουν μια συζήτηση που δεν έχει κλείσει για την κακιά την (χ)ώρα, σπάνε πάλι τα σπυριά με το πύον, ξεστομίζονται αλήθειες και χοντράδες που έχουμε ανάγκη να ακούσουμε, αλλά δεν συνθέτουν την μεγάλη εικόνα.
Η μεγάλη εικόνα είναι ότι οι νέοι, όπως και οι μεγαλύτεροι βγήκαν ξανά στους δρόμους.
Παντού ένα «φτάνει πια»!
Ως εδώ!
Μυρίζουν πλατείες των αγανακτισμένων οι τεράστιες διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις;
Θα έχουμε νέο Δεκέμβρη;
Αυτό ρωτάνε, όσοι καταλαβαίνουν.
Εκείνοι που το έχουν ξαναδεί το έργο.
Ή θα αποκλιμακωθεί κι αυτή η «ένταση».
Μήπως αυτή η τραγωδία λειτουργεί σαν αφορμή για ένα γενικότερο κοινωνικό ξέσπασμα;
Ποιος μπορεί να προβλέψει το μέγεθος της έκρηξης στην κοινή συνείδηση και στο συλλογικό ασυνείδητο.
Θέλω να είμαι σαφής.
Υιοθετώ αυτό που διάβασα σε ένα τοίχο: «Μακάρι να μην θρηνούσαμε τόσα παιδιά και ας ξανάβγαινε ο Μητσοτάκης».
Κάνω εμετό με εκείνους που, κατά βάθος, νοιάζονται για την πολιτική υπεραξία που θα αποσπάσουν μέσα στα συντρίμμια, όπως και με όσους κάνουν συμψηφισμούς στα φέρετρα, γι αυτό δεν μου αρέσει καθόλου το σύνθημα: «να γίνουμε η φωνή των νεκρών».
Διαβάζω για τα πρώτα δείγματα των δημοσκοπήσεων μετά την τραγωδία.
Χάνει λένε τρείς – τέσσερις μονάδες η Νέα Δημοκρατία που πάνε στους αναποφάσιστους οι οποίοι γίνονται «άγνωστος Χ», παίρνει σκάρτη μια μονάδα ο ΖΥΡΙΖΑ, η διαφορά δεν ξεπερνάει τις τρείς μονάδες και πάμε για ντέρμπι.
Και φυσικά, ενισχύονται όλα τα σχήματα τα «αντισυστημικά» με πρώτο τον Κασιδιάρη και την ακροδεξιά.
Εξαρτάται.
Από το αν και πόσο θα αποκλιμακωθεί η «ένταση».
Αν οι νέοι θα τιμωρήσουν κυρίως αυτή την κυβέρνηση που έχει την κύρια ευθύνη.
Σε τι τόνους, με τι ύφος και με ποια επικοινωνιακή στρατηγική θα κινηθεί η αντιπολίτευση.
Πόσους θα επηρεάσει το… «αριστερίστικο»: « κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων» και το Χαλκιδαίικο: «ένας είναι ο Σταθμάρχης, το όνομά του Μητσοτάκης».
Κυρίως από το τι θα κάνουν τα νέα παιδιά που είναι απρόβλεπτα και δεν το χουν σε τίποτα…
Οι νέοι που δεν τους δόθηκε λίγη ελπίδα , που δεν νιώθουν και τόσο σεκιούριτι με αυτή κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Τώρα ήγγικεν η ώρα να μιλήσουν οι νέοι…
