Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι τους χρωστάει η ζωή

Είδα.

Τον Τσίπρα.

Στον Χατζηνικολάου.

Και στον φίλο μου τον Παπαδάκη, τον είδα.

Ή, τέλος πάντων, μπορεί να τον φαντάστηκα, να μην τον είδα.

Δεν μου άφησε πολλά κουσούρια το πρώτο εγκεφαλικό, αλλά δεν τα θυμάμαι κι όλα.

Άνετος είναι.

Δείχνει χαλαρός.

Ζεν.

Βούδας.

Ο Αλέξης.

Χαμογελάει.

Στον φακό.

Σαν παιδάκι.

Μετρημένος, σοβαρός, πάντα ετοιμόλογος.

Χωρίς τόνους υψηλούς, κορώνες και φαμφάρες.

Γεννημένος, λες, μετριοπαθής.

Παρελθόντας λόγος ο επιθετικός, ο αριστερίστικος.

Ότι, και καλά, σκίζομαι για το δίκιο μου.

Απεταξάμην την δημαγωγία.

Χωρίς αυτήν αποδυναμώνεται η, αυταπόδειχτη, κατηγορία για «τυμβωρυχία».

Ζίγδης, Γεώργιος Μαύρος, φτυστός.

Που κάνει και χιουμοράκι.

Σαν να μην αγωνιά, να μην τον πνίγει πια η φιλοδοξία, να μην ποθεί και τόσο την, διαφθείρουσα, εξουσία.

Λες κι έχει πιεί κανα μπάφο, έχει κουμπώσει κανα τραξενάκι, ή σαν να ‘κανε μια τετραετία ψυχοθεραπεία.

Με αυτοπεποίθηση.

«Μα, γιατί αποφεύγει ο πρωθυπουργός μας την τηλεμαχία»;

Δεν μοιάζει πια με το παιδάκι που βγάλαμε μπροστά για να κάνει «μπου» στον Σόιμπλε και να ρίξει καμιαμπαλωθιά.

Είναι μεσήλικας, λίγο πριν του γκριζάρουν τα μαλλιά και υποδεχθεί την πρώτη του ρυτίδα.

Η «γλώσσα του σώματος» δεν προδίδει την όποια ανασφάλεια του.

Συνειδητοποιημένος δείχνει.

Ότι αναδείχτηκε από έναν πολύ μικρό, ενδιαφέροντα, γοητευτικό αλλά και ιδιόρρυθμο, σχηματισμό, ο οποίος μεγάλωσε απότομα και τραυματικά, και αυτή η ανεπάντεχη κληρονομιά της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης» του χει πέσει λίγο βαριά.

Συνειδητοποιημένος δείχνει.

Ότι δεν θα κάτσει να σκάσει, άμα χάσει.

Εν αντιθέσει με τον Κυριάκο που δείχνει νά ‘ναι μέσα στην τσίτα, στο στρες, το άγχος, την υστερία, την «να πάμε μπροστά και όχι πίσω» κοινοτοπία.

Απ όλα όσα όσα λέει ο τσιπραλέξ (αυτό είναι το καλύτερο αγχολυτικό που κυκλοφορεί) κράτησα την ατάκα που ‘πε στην πολύ καλή νεαρή συνάδελφο μας στο MEGA, την Τσίμα: «Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι μου χρωστάει η ζωή».