Αφού κάποια ημέρα θα πεθάνετε, γιατί ζείτε κύριε Σόϊμπλε;

«Όταν ακούω ότι όλα υποχωρούν μπροστά στην προστασία της ανθρώπινης ζωής, πρέπει να πω ότι αυτό δεν είναι απόλυτο. Υπάρχει στάθμιση και αλληλοπεριορισμός στα ανθρώπινα δικαιώματα. Εάν υπάρχει μία απόλυτη αξία στο Σύνταγμά μας, αυτή είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αυτή είναι απαραβίαστη. Αλλά, αυτό δεν αποκλείει ότι κάποτε, όλοι θα πεθάνουμε…».

Γράφει η Μαρία Κάτσα

Πρόκειται για την πιο αμφιλεγόμενη από τις δηλώσεις που περικλείονται στην επίμαχη συνέντευξη που παραχώρησε, προ ημέρων, ο Βόφλγκανγκ Σόιμπλε στην εφημερίδα Tagesspiegel και η οποία, όπως ήταν φυσικό, έπαιξε παντού στον ελληνικό Τύπο.

Αν και ο κύριος Σόιμπλε είπε κι άλλα, λίαν ενδιαφέροντα, έχοντας πάντα κατά νου να υπερασπιστεί την άρση των περιοριστικών μέτρων για τον κορονοϊό, προκειμένου να προχωρήσει η επανεκκίνηση της γερμανικής οικονομίας. Όπως ότι, το ζήτημα δεν εναπόκειται μόνο στους επιδημιολόγους, καθώς ουσιαστικά οι συνέπειες από μία ύφεση μπορεί να είναι χειρότερες σε οικονομικό, κοινωνικό ή και ψυχολογικό επίπεδο, αλλά και ότι δεν μπορεί το κράτος να αναπληρώνει τον τζίρο των επιχειρήσεων, ήτοι δηλαδή να «σώζει» με κρατικά χρήματα και επιδόματα, επιχειρήσεις και νοικοκυριά.

Αμετακίνητος και κυνικός

Η κυνικότητα και ο σκληρός ρεαλισμός του νυν προέδρου της γερμανικής Βουλής δεν μας προκαλεί, βεβαίως, πραγματική εντύπωση. Πρόκειται για τον Σόιμπλε που, ειδικά εμείς οι Έλληνες, γνωρίσαμε για τα καλά και… αγαπήσαμε, όταν ουσιαστικά με ανάλογη ψυχρή λογική απαιτούσε από τη χώρα μας σκληρά δημοσιονομικά μέτρα που έσπειραν την ανεργία, την πείνα, ακόμη και τον θάνατο.

Κατά μία έννοια ο πρώην υπουργός Οικονομικών επιβεβαιώνει, αν μη τι άλλο, ότι είναι πιστός στις καθαρόαιμες νεοφιλελεύθερες απόψεις, ακόμη και αν αυτό θίγει τις ίδιες τις ζωές των συμπατριωτών του, τις οποίες, δε, και θεσμικά οφείλει ως πρόεδρος της Bundestag να προστατεύει.

Ο… θεός τους!

Το timing, πάντως, δεν ήταν τυχαίο. Διότι, ο Σόιμπλε μιλά σπάνια, επομένως όταν μιλάει, έχει καλό λόγο που το κάνει, διατηρώντας πάντα ισχυρά ερείσματα όχι μόνο στο συντηρητικό πολιτικό και βιομηχανικό κατεστημένο της χώρας, αλλά και στον απλό λαό, που σε μεγάλο βαθμό (αν κρίνουμε από τις σφυγμομετρήσεις) τον σέβεται και εκτιμά τις απόψεις του. Όπως, δηλαδή, συνέβη και στις αρχές Απριλίου, όταν εν όψει του Eurogroup «ξαναχτύπησε» με μία ακόμη αμφιλεγόμενη συνέντευξη, στην οποία υποστήριξε ότι τα κορονο-ομόλογα «θα έκαναν την Ευρώπη πιο αδύναμη» και πως τα χρηματοδοτικά μέτρα στήριξης για τις συνέπειες της πανδημίας θα πρέπει να διοχετευτούν μέσα από τον ΕΣΜ, την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, φωτογραφίζοντας ένα σχήμα που, τελικά, ήταν και αυτό που προήχθη (κοινώς… βουλωμένο γράμμα διάβαζε).

Αναλόγως, τώρα, αν και η Γερμανία έχει επίσης μπει -όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες- σε μία τροχιά χαλάρωσης του lockdown, η συζήτηση για τον ρυθμό του ανοίγματος παραμένει ανοιχτή. Μόλις την περασμένη εβδομάδα, η Άνγκελα Μέρκελ εξέφρασε δημοσίως τον προβληματισμό της επειδή ορισμένα ομόσπονδα κρατίδια βιάζονται να χαλαρώσουν τα μέτρα πολύ γρήγορα, καθώς η πανδημία δεν έχει πραγματικά ξεπεραστεί. Ανάμεσα σε αυτά περιλαμβάνεται η πλούσια βιομηχανική Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία και ο τοπικός πρωθυπουργός Αρμίν Λάσετ -που σημειωτέον είναι κι ένας από τους υποψήφιους για την αρχηγία του CDU- έχει σηκώσει το… λάβαρο της επανάστασης για την άρση της καραντίνας και έχει αποκηρύξει ως υπερβολικά απαισιόδοξες τις εκτιμήσεις των επιδημιολόγων.

Η διαμάχη, δε, έχει επεκταθεί και στα γερμανικά συστημικά media, πολλά από τα οποία συμμερίζονται τις απόψεις του Λάσετ και των ομοίων του, όπως και του Σόιμπλε, ότι ο θάνατος καραδοκεί μεν με τον κορονοϊό, αλλά καραδοκεί εξίσου και από μία παρατεταμένη οικονομική ύφεση.

Έχουμε την Ευρώπη και τους πολιτικούς που μας αξίζουν

Δεν είναι τυχαίο ότι οι απαράδεκτες δηλώσεις του κυρίου Σόιμπλε δεν έτυχαν ούτε της προσοχής ούτε κυρίως της κριτικής που θα περίμενε κανείς. Μόνο ο Τύπος στην Ελλάδα και στην Ιταλία ασχολήθηκε, κυρίως, μαζί του. Από τα θεσμικά όργανα της Ευρώπης τηρήθηκε σιγή ιχθύος, λες και ήταν ένα θέμα που αφορά μόνο τα εσωτερικά της Γερμανίας.

Όμως, ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία, περισσότεροι ήταν αυτοί που υποστήριξαν ότι η άποψη του κυρίου Σόιμπλε έχει μία λογική βάση, παρά το αντίθετο. Και το debate αφορούσε μόνο το αν είναι σωστή ή μη η βιαστική χαλάρωση των μέτρων και όχι αν ο πρόεδρος της Βουλής έχει δικαίωμα να διακηρύσσει δημοσίως ότι η ζωή των Γερμανών πολιτών δεν έχει κατ’ ανάγκη προτεραιότητα.

Για την ίδια τη γερμανική Δεξιά, δεν φάνηκε καν να υπάρχει ζήτημα. Στη, δε, καγκελαρία είναι τόσο ευχαριστημένοι με την απρόσμενη εκτόξευση της απήχησης της Άνγκελα Μέρκελ, σε σημείο που να έχει φουντώσει η συζήτηση για περαιτέρω παραμονή της στην εξουσία, που σιγά μην άφηναν μία πιθανή κόντρα με τον δημοφιλή Βόλφγκανγκ να τους χαλάσει τη… μαγιά.

Ακόμη και οι δήθεν προοδευτικοί συγκυβερνώντες Σοσιαλδημοκράτες χαρακτήρισαν επικίνδυνες τις απόψεις του Σόιμπλε για την άρση των μέτρων, αλλά όχι τα όσα ξεστόμισε για την ανθρώπινη ζωή, ούτε επέκριναν τον ίδιο. Κανείς δεν του επετέθη προσωπικά, κανείς δεν τον εγκάλεσε, κανείς δεν του ζήτησε να παραιτηθεί ή καλύτερα δεν τόλμησε καν να του ζητήσει να παραιτηθεί.

Τι άλλο να σχολιάσουμε… Μόνο να επαναλάβουμε ότι προφανώς έχουμε την Ευρώπη και τους πολιτικούς που μας αξίζουν, αφού εμείς τους ανεχόμαστε!