Αν ήταν ο γιος σου…
Είχε δίκιο ο φίλος μου ο Ντάλτας στο δελτίο ειδήσεων.
Μετράω τα λόγια μου γιατί ό,τι πω θα είναι εναντίον της Ελλάδας. Όμως όλα θα έρθουν στην επιφάνεια, εκτός από τα 100 παιδιά στ’ αμπάρι που θα μείνουν για πάντα στον πάτο του θαλάσσιου νεκροταφείου μας. Θα μπορούσαν οι ελληνικές αρχές να προλάβουν την τραγωδία. Να σώσουν, ίσως περισσότερους. Είχαμε όλο τον χρόνο. Εγκαίρως εντοπίστηκε το σαπιοκάραβο. Υπήρχε χρόνος να ζητήσουμε διεθνή βοήθεια, επίγουσα συνδρομή της Ιταλίας. Να γίνει κοινή επιχείρηση διάσωσης, Εμπειρία υπάρχει. Ηταν πάλι η κακή η (χ)ώρα. Ατυχία. Γκαντεμιά. Δεν γράφω άλλα. Ένα ποίημα μόνο. Και τα καλύτερα την Κυριακή.
Αν ήταν ο γιος σου
θα γέμιζες την θάλασσα
με όλα τα πλοία του κόσμου.
Θα ήθελες όλοι μαζί, μυριάδες,
να γινόμασταν μια γέφυρα
να περπατήσει πάνω μας
και να περάσει απέναντι.
Αν ήταν ο γιος σου
δεν θα τον άφηνες μόνο του ποτέ.
Θα σκίαζες προσεκτικά το πρόσωπό του
να μην το κάψει ο ήλιος.
Θα τον τύλιγες στην αγκαλιά σου
να μη μουσκέψει από την αλμύρα της θάλασσας.
Αν ήταν ο γιος σου,
θα βούταγες στα κύματα,
θα τα βαζες με τον ψαρά που δεν σας
ανεβάζει στη βάρκα του.
Θα φώναζες για βοήθεια,
θα χτυπούσες τις πόρτες της εξουσίας
για να αξιώσεις τη ζωή του.
Αν ήταν ο γιος σου,
σήμερα θα ήσουν βυθισμένος στο πένθος,
θα ‘φτανες να μισήσεις τον κόσμο,
για τα δεμένα πλοία στα λιμάνια,
για αυτούς που σας κρατούν μακριά,
και για κείνους που σε λίγο,
θα καλύψουν τα ουρλιαχτά με θαλασσινό νερό.
Αν ήταν ο γιος σου,
θα τους έλεγες απάνθρωπους, δειλούς,
θα τους έφτυνες.
Θα έπρεπε τότε να βρουν τρόπο να σε σταματήσουν, να σε κρατήσουν, να σε αποκλείσουν
γιατί η ανεξέλεγκτη οργή σου θα σε έκανε
να τους πάρεις μαζί σου στο βυθό της ίδιας θάλασσας.
Αλλά μείνε ήσυχος, στο ζεστό σου σπιτάκι
δεν είναι ο γιος σου… δεν είναι ο γιος σου…
Μπορείς να κοιμηθείς ήσυχα
και πάνω από όλα ασφαλής.
Δεν είναι ο γιος σου.
Είναι απλώς ένα παιδί της χαμένης ανθρωπιάς,
ένα παιδί της βρόμικης ανθρωπότητας, που δεν κάνει θόρυβο.
Δεν είναι ο γιος σου… Δεν είναι ο γιος σου…
Κοιμήσου ήσυχος, φυσικά
δεν είναι ο δικός σου.
Όχι ακόμα…
| Sergio Guttilla | μετάφραση από τα ιταλικά: Andonis Theocharis Kioukas |
Απο: Βιβλιοπωλειο Μικρο Καραβι
