Εδώ – και πάντα – Πολυτεχνείο

Ήταν Νοέμβρης, 46 χρόνια πριν όταν οι φοιτητές έκαναν το πρώτο, σημαντικό βήμα για να πέσει η Χούντα των συνταγματαρχών.

Ένα 24ώρο που σηματοδότησε για άλλη μια φορά τη δύναμη της λαϊκής θέλησης, όπως αυτή εκφράστηκε από μια χούφτα νέων παιδιών, των αυριανών – τότε- επιστημόνων. Άσχετο αν τελικά για πολλούς αυτή η ‘’γενιά του Πολυτεχνείου’’ εκμεταλλεύτηκε την παρουσία της εκεί όσο δεν πάει άλλο τις επόμενες δεκαετίες.

Εν έτει 2019 και καθώς τα χρόνια περνάνε, αυτή η ημέρα, όσο και αν κάποιοι θέλουν να την ερμηνεύουν με τη δική τους λογική, να την υποβιβάζουν, να την αμαυρώνουν, θα είναι εδώ, πάντα να μας θυμίζει τα ιδανικά της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της ελευθερίας.

Η πιο ελπιδοφόρα εικόνα είναι, αναμφισβήτητα, τα μικρά παιδιά που αφήνουν από ένα λουλούδι στο Πολυτεχνείο. Μας κάνουν όλους να πιστεύουμε ότι αυτός ο αγώνας τελικά δεν πήγε χαμένος.

Από την άλλη πλευρά, το συνεχές κυνηγητό, ο κλεφτοπόλεμος με τα ΜΑΤ στα Εξάρχεια και γενικώς όλο αυτό το ‘’πανηγύρι’’ στο οποίο έχει εξελιχθεί κάθε χρόνο, κάθε άλλο παρά βοηθά τη μνήμη της ημέρας.

 Δεν προάγει ούτε τη δημοκρατία, αλλά ούτε συμβάλλει στο να διατηρείται μέσα μας όπως πρέπει η επέτειος.

Το Πολυτεχνείο έχει περάσει πια στη σφαίρα και στο πάνθεον των αγώνων για τη δημοκρατία και η πάλη των ‘’παιδιών με τα μαύρα’’ με τα ΜΑΤ, ένας αγώνας ψευτοκυριαρχίας, μοιάζει μπροστά του σαν ένα κακό ανέκδοτο.

Ας κρατήσουμε την εικόνα των μικρών παιδιών με το γαρύφαλλο στο χέρι, που μπορεί να μην καταλαβαίνουν ακόμα καλά καλά τι είναι αυτό που γιορτάζεται , αλλά αρκεί που στο μέλλον θα έχουν στην καρδιά τους αυτή την ανάμνηση και θα συνθέσουν το παζλ στο μυαλό τους.

‘’Εδώ -και πάντα – Πολυτεχνείο’’…