Όταν τον Νοέμβριο του 2008, ο Μπαράκ Ομπάμα κέρδιζε τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, δίνοντας τέλος στην οκταετία του Τζορτζ Μπους, στην Ευρώπη και στον κόσμο γενικότερα επικράτησε ικανοποίηση, αν όχι ανακούφιση.
Γράφει ο Δρ. Γιώργος Τζογόπουλος*
Οι περισσότερο αισιόδοξοι ήλπιζαν σε μία ουσιαστική αλλαγή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Οι πιο ρεαλιστές θεωρούσαν ότι ο χαρισματικός ηγέτης θα μπορούσε να διαχειριστεί απλώς καλύτερα το χάος που κληρονομούσε από τον προκάτοχό του.
Σήμερα, οκτώ χρόνια αργότερα, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Ειδικότερα, ο Ομπάμα κατάφερε να βγάλει την Αμερική από την οικονομική κρίση, αλλά χωρίς να αποφύγει τη μείωση του βιοτικού επιπέδου της μεσαίας τάξης. Επίσης, ενίσχυσε την εικόνα της χώρας του στο εξωτερικό και είχε καθοριστική συμβολή σε μεγάλες επιτυχίες, όπως η συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Ωστόσο, απέτυχε να απαντήσει αποτελεσματικά σε νέες προκλήσεις, όπως η Αραβική Άνοιξη και κυρίως η άνοδος του Ισλαμικού Κράτους.
Οι φετινές προεδρικές εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες κρίνουν κατά κάποιο τρόπο το αν θα υπάρχει συνέχεια στη διακυβέρνηση του Ομπάμα.
Από τη μία πλευρά, ο Ντόναλντ Τραμπ αντιπροσωπεύει το άγνωστο, το διαφορετικό. Εκμεταλλευόμενος την εσωτερική κρίση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, κατάφερε να πάρει το χρίσμα του υποψήφιου προέδρου και χάρη στον εκκεντρικό του χαρακτήρα να εκπλήσσει με τις προτάσεις του στα διάφορα κομβικά ζητήματα.
Από την άλλη πλευρά, η Χίλαρι Κλίντον εγγυάται μία σχετική ομαλότητα στην αμερικανική πολιτική. Δεν εντυπωσιάζει με τη ρητορική και το πρόγραμμά της, αλλά η πιθανή της νίκη θεωρείται ως το «λιγότερο κακό» σενάριο, συγκριτικά με την άγνωστη επαύριο μιας προεδρίας Τραμπ.
* Ο Δρ. Γιώργος Τζογόπουλος είναι ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ