Ερντογάν: Καλεί σε Τζιχάντ για να σώσει το τομάρι του!
Η Τουρκία του σουλτάνου Ρ.Τ. Ερντογάν για ακόμα μια φορά αναδεικνύεται σε αποσταθεροποιητικός παράγοντας στην εκ των πραγμάτων πιο ασταθή περιοχή της γης. Όπως και αποδεικνύεται ότι πέρα από τους ψευτομεγαλοϊδεατισμούς και τα ψευδεπίγραφα οράματα για αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο Πρόεδρος της γείτονος το βασικό που έχει στο μυαλό του είναι να παρατείνει τον δικό του πρωταγωνιστικό ρόλο εντός και εκτός συνόρων.
Το ότι ο Ερντογάν θα έβρισκε αφορμή τις εχθροπραξίες στα Ιεροσόλυμα και την αποφασιστικότητα του Νετανιάχου να καταπνίξει την νέα εστία έντασης με την Παλαιστίνη ήταν δεδομένο. Με τη δημοτικότητα του να βρίσκεται στα τάρταρα, την τουρκική οικονομία να βυθίζεται, τις σχέσεις με τις ΗΠΑ στο ναδίρ, ο Ερντογάν άδραξε την ευκαιρία να ξαναρίξει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, κηρύσσοντας τζιχάντ στο πλευρό των αδελφών Παλαιστινίων κατά του γνωστού διαβόλου, του «κράτους τρομοκράτη» των γιών του Ισραήλ.
«Το Ισραήλ, κράτος στυγνής τρομοκρατίας, επιτίθεται με άγριο και ανήθικο τρόπο στους μουσουλμάνους στην Ιερουσαλήμ που προσπαθούν να προστατεύσουν τα σπίτια τους και τη χιλιετή χώρα τους όπως και τις ιερές αξίες τους» είπε ο Ερντογάν ξανανοίγοντας τη βεντέτα με το Ισραήλ και τον Νετανιάχου προσωπικά, μετά από αρκετούς μήνες προσπαθειών εξομάλυνσης των σχέσεων Άγκυρας-Τελ Αβίβ.
Βέβαια Τουρκία και Ισραήλ επί των σημερινών ηγετών τους δεν ήταν ποτέ φίλες. Φτάνοντας στο χείλος του πολέμου τέτοιες ημέρες πριν 11 χρόνια, με την απόβαση ισραηλινών δυνάμεων στο τουρκικό «ακτιβιστικό» πλοίο Μαβί Μαρμαρά που στοίχισε τις ζωές εννιά Τούρκων, και με διαρκείς εντάσεις στο μεσοδιάστημα αλλά και ενεργές φιλοδοξίες για την περιοχή, οι δυο χώρες συμμετέχουν στο να διατηρείται έκρυθμη η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο. Σε αυτό το κλίμα ήρθε η ενεργειακή διπλωματία και η προσέγγιση Αθήνας-Τελ Αβίβ να κάνουν… Τούρκο τον Ερντογάν, που στη σημερινή κατάσταση στη Γάζα βρίσκει τρόπο να ξαναφορέσει τον μανδύα του ηγέτη των Μουσουλμάνων.
Μόνος και έρημος
Για τον Ερντογάν η συγκυρία είναι και καλή και -κυρίως- κακή. Το παλαιστινιακό ως παγκόσμιο ζήτημα έχει πέσει. Η αλήθεια είναι ότι την τελευταία δεκαετία, όπως αναφέρουν και Έλληνες που ζουν στην περιοχή του τρόμου, οι περίοδοι έντασης ήταν σποραδικές και περιορισμένης έκτασης. Οι διαρκείς συζητήσεις ειρήνευσης και μόνιμης λύσης εξελίσσονταν έστω και με ρυθμούς χελώνας και απέμενε μόνο σε έκτακτα γεγονότα, που τις περισσότερες φορές είχαν να κάνουν με την πολιτική πραγματικότητα σε Ισραήλ και Παλαιστίνη, να ξεθάβουν το τσεκούρι του πολέμου.
Με τις επαφές με τη Χαμάς να είναι στενές, η Τουρκία προσπαθεί να ελέγξει τη Γάζα προμηθεύοντας οπλισμό, εκπαιδεύοντας στρατιωτικά και βοηθώντας διπλωματικά. Παράλληλα, βλέποντας την απροθυμία των άλλων αραβικών κρατών να σταθούν ενεργά δίπλα στους Παλαιστινίους αλλά και την προσέγγιση του τελευταίου διαστήματος της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου με το Ισραήλ, ο Ερντογάν ξαναπιάνει το νήμα από εκεί που το είχε αφήσει όταν απέτυχαν οι προσπάθειες του για μια μουσουλμανική Άνοιξη με αυτόν ηγέτη.
Που μπορεί να το βγάλει αυτό τη συγκεκριμένη χρονικά στιγμή; Περισσότερες πιθανότητες έχει να μπλέξει σε μια ακόμα περιπέτεια μετά τη Συρία, τον Καύκασο, τη Λιβύη, το Κουρδιστάν παρά να πετύχει κάτι σημαντικό, μεγαλώνοντας παράλληλα την αμφισβήτηση στο πρόσωπο του εντός των συνόρων.
