Για μια ζωή αιώνια

την 18 Δεκεμβρίου, 2023 11:51

Για το γούρι γράφω σήμερα.

Μπας και ξορκίσω το κακό.

Είμαι 10 μέρες σαν γαμημένοι πάπια (ξεπουπουλιασμένη, να παρπατάει μετά τον βιασμό, από ανώτατο δικαστικό λειτουργό, στο πάρκο το Βασιλικό).

Με καταλαβαίνεις, ελπίζω…

Δεν είναι ο πυρετός, ούτε η αδυναμία που δεν μπορείς να πάρεις τα ποδάρια σου, είναι όλη αυτή η υπνηλία που γίνεται ναρκοληψία και δεν ξέρεις αμα είναι πρωί ή βράδυ όταν ξυπνάς κάθιδρος απ αυτόν τον ξερόβηχα που γκρεμίζει τοίχους.

“Όλα θα πάνε καλά” μου γράφουν στο φείσμπούκι κι όπου αλλού εικονίζομαι με στυλ ετοιμοθάνατου.

Ο καθημερινός θέλει να πιστεύει πως όλα θα πάνε καλά για τον ίδιο τους οικείους και τους φίλους του.

Συνήθως τα πράγματα δεν πάνε καθόλου, μα καθόλου καλά, ιδιαίτερα στο, τετελεσμένο, τέλος.

Αυτή είναι η πιο συνηθισμένη ευχή που κάνουμε όλοι στον τελειωμένο συγγενή μας, τον καρκινοπαθή.

Διανύω την 7η δεκαετία μιας πλούσιας, υπέροχης, ζωούλας που πολλοί θα ζήλευαν. Δεν θα αποτελεί είδηση που θα πεθάνω πριν αλλάξει ο χρόνος.

Θα με κλαίνε οι ρέγκες, οι υπόλοιποι θα υψώσουν το ποτήρι της σαμπάνιας και θα πουν: “ήταν πράγματι αξιόλογος, στο είδος του μοναδικός, μου δίνεις να δοκιμάζω ένα γαρδουμπάκι απ την πιατέλα”.

Όσο για τις έξαλλες πολυοργασμικές γκομενίτσες της πρώτης νιότης μου οι οποίες ήλπιζα πως θα κλαίνε και θα μαλιοτραβιούνται πάνω απ το μνήμα μου, οι περισσότερες έχουν αποθάνει κι όσες ζουν είναι μπαμπόγριες.

Αφιερωμένο

Υπέροχες στιγμές με τον φίλο μου Τσεν Μπίου Φού στην Καμπότζη