Η τέχνη στο τραπεζικό… απόσπασμα, στο «σφυρί» το μουσείο Βασιλείου

Τα όνειρα, ο πολιτισμός και μια ιστορία ενός νεοκλασικού που πολλά έχει να αφηγηθεί βγαίνουν στο «σφυρί» σε μια εποχή που κυριαρχεί απόλυτα η λογική του κέρδους και ο ενταφιασμός των ιδεών.

Η μεγάλη κρίση που το 2010 μας χτύπησε την πόρτα ήταν αρκετή για να γκρεμίσει τις προσπάθειες ετών το οίκημα της οδού Γουέμπστερ να γίνει ένας φάρος πολιτισμού και ένας πόλος έλξης για τους λάτρεις της τέχνης. Το άλλοτε ατελιέ, το σπίτι του γνωστού καλλιτέχνη Σπύρου Βασιλείου βγαίνει ξανά στο πλειστηριασμό τον Σεπτέμβρη και κάθε προσπάθεια να διασωθεί απέβη όπως όλα δείχνουν μάταιη.

Ο Γαλαξιδιώτης ζωγράφος, χαράκτης και αγιογράφος αποτέλεσε έναν από τους γνήσιους εκφραστές της γενιάς του ’30 που μέσα στο οίκημα αυτό δημιούργησε ένα πλούσιο έργο με περίπου 6.000 πίνακες και με μια καλλιτεχνική διαδρομή που τον κατατάσσει ανάμεσα στους σημαντικότερους εικαστικούς του τόπου. Το ταξίδι της ζωής του έφτασε στο τέλος του το Μάρτη του 1985 και από τότε αρχίζει μια τιτάνια προσπάθεια για να μετατραπεί το εργαστήρι του σε μουσείο, έναν φάρο πολιτισμού, ένα όνειρο με εμπνευστή τη συζύγου του Αγγελικής που δεν πρόλαβε να το δει να παίρνει σάρκα και οστά.

Το 2004 με την συμβολή του υπουργείου πολιτισμού το μουσείο έκανε επιτέλους τα εγκαίνια του σε μια ημέρα ορόσημο αφού ήταν Καθαρά Δευτέρα και συμβάδιζε πλήρως με την ιστορία του σπιτιού. Επί δεκαετίες η κάθε Καθαρά Δευτέρα ήταν το σημείο συνάντησης για γνωστές προσωπικότητες του πνευματικού, του καλλιτεχνικού και πολιτικού μας κόσμου. Τι και αν στο σαλόνι του φιλοξενήθηκαν πρόσωπα όπως ο αξεπέραστος Μίκης Θεοδωράκης, ο βραβευμένος μας με Νόμπελ Οδυσσέας Ελύτης, ο Κωσταντίνος Καραμανλής, ο Μόραλης, ο Γιάννης Τσαρούχης, η Μελίνα, ο Φρέντι Γερμανός, ο Μπόστ, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Παπαμιχαήλ, όλα αυτά και μαζί μια τιτάνια προσπάθεια από τα δυο του κορίτσια τη Δήμητρα και τη Δροσούλα και από τις εγγονές του Λούση και Αντωνία γκρεμίζονται ως χάρτινος πύργος αφού το ηλεκτρονικό σφυρί φαντάζει πιο ισχυρό από τις πολιτισμικές μας καταβολές.

Χωρίς τα αναγκαία έσοδα από τα εκπαιδευτικά του προγράμματα που αποτελούσαν και τη σημαντική πηγή των εσόδων του και χωρίς την αναγκαία κρατική μέριμνα, το μουσείο που ατενίζει την Ακρόπολη οδηγείται όπως όλα δείχνουν σε αλλαγή χρήσης. Ένας ιστορικός κύκλος κλείνει και μαζί του ενταφιάζεται και μια ακόμη πολιτιστική κοιτίδα, αφού ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και μάλιστα όταν μια τράπεζα είναι προ τον πυλών.

Αλέξανδρος Κοντοπάνος