Ιντλίμπ: Μια εκεχειρία για τα… μάτια (και κυρίως μόνο του Ερντογάν)

Τα στοιχήματα για το πόσο θα κρατήσει η περίφημη εκεχειρία που ισχύει εδώ και λίγες ώρες στο Ιντλίμπ… πέφτουν βροχή. Οι πρώτες ενδείξεις σήμερα το πρωί δείχνουν πως, έστω και δύσκολα, τηρείται.

Όμως, αυτό συμβαίνει διότι η εκεχειρία ήταν κάτι που και η Ρωσία και η Τουρκία επιθυμούσαν στη φάση αυτή για διαφορετικούς λόγους, εξού και επετεύχθη μετά από ένα πολύωρο παζάρι μεταξύ Ερντογάν και Πούτιν. Όμως ειδικά ο Σουλτάνος δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος όσο κι αν προσπαθεί να μην το δείξει.

Το υπερτροφικό εγώ του Ερντογάν έχει μεν ικανοποιηθεί από την αίσθηση ότι αποτελεί προνομιακό εταίρο και συνομιλητή της ρωσικής υπερδύναμης και πως η χώρα του αναγνωρίζεται μεταξύ των παικτών και των εγγυήτριων δυνάμεων της Συρίας. Αυτό άλλωστε «πουλάνε» σήμερα τα τουρκικά media, μαζί με την κατάπαυση πυρός που σταματά την αιμορραγία σε ανθρώπινες απώλειες μεταξύ των τούρκων στρατιωτών που είχαν αρχίσει να «γράφουν» άσχημα στους τηλεοπτικούς δέκτες της τουρκικής κοινής γνώμης. 

Είναι άλλωστε σαφές πως και οι Ρώσοι αντιλαμβάνονταν πλήρως την ανάγκη του Ερντογάν να διασώσει το γόητρο του για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους και ήταν πρόθυμοι να του το… δώσουν για να τον στηρίξουν και να προστατέψουν έτσι την περίφημη συμμαχία τους, που ξεπερνά τα στενά όρια της Συρίας.

Όμως, ο Ερντογάν υποχρεώθηκε να συμφωνήσει και να… εγγυηθεί την τήρηση ενός  status quo στο Ιντλίμπ που ήταν κόντρα στους σχεδιασμούς του.

Σύμφωνα με τους όρους της εκεχειρίας οι εχθροπραξίες σταματούν αφήνοντας τις αντιμαχόμενες δυνάμεις στο σημείο που βρίσκονται, χωρίς επιστροφή στην πρότερη κατάσταση. Αυτό σημαίνει ότι οι συριακές κυβερνητικές δυνάμεις δεν θα υποχωρήσουν ούτε θα παραδώσουν τα εδάφη που κέρδισαν, περιορίζοντας πρακτικά την τουρκική παρουσία.

Στην δε, περίφημη ζώνη ασφαλείας που θα δημιουργηθεί με περιπολίες ρώσων και τούρκων θα περιλαμβάνεται και ο στρατηγικός σημασίας αυτοκινητόδρομος που ενώνει το Χαλέπι και τη Δαμασκό και ο οποίος είχε περιέλθει υπό τον έλεγχο των κυβερνητικών δυνάμεων. Ουσιαστικά ο δρόμος θα μείνει έτσι ανοιχτός, όπως ήταν και ο βασικός στόχος της Δαμασκού για να καταφέρει να αποκαταστήσει την επικοινωνία με την επαρχία και τον σύνδεσμο της με την υπόλοιπη χώρα, υπό την κυβέρνηση Άσαντ. 

Άλλωστε, όπως και στη συνάντηση του Σότσι τον Οκτώβριο έτσι και τώρα, ο Ερντογάν υποχρεώθηκε να συναινέσει σε ένα ανακοινωθέν όπου βεβαιώνει πως αναγνωρίζει και δεσμεύεται στην τήρηση της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας, που ήταν και παραμένει το βασικό ζητούμενο της ρωσικής διπλωματίας. Μια Συρίας που προφανώς κυβερνάται και θα κυβερνάται από τον προστατευόμενο της, Μπασάρ αλ Άσαντ.

Βέβαια, η Τουρκία διατηρεί για την ώρα την στρατιωτική της παρουσία και άρα τα πατήματα της στην περιοχή και πιθανότατα με την μεταφορά επιπλέον δυνάμεων με την είσοδο της άνοιξης θα προσπαθήσει να εδραιώσει έστω τα κέρδη που έχει αποκομίσει. Όμως, πρακτικά μοιάζει αμφίβολο, καθώς αργά ή γρήγορα η Δαμασκός θα θελήσει να ανακτήσει τον έλεγχο όλης της επαρχίας, στα πλαίσια ακριβώς της αποκατάστασης της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας στα παλιά της σύνορα και της πολιτικής εδραίωσης της ισχύς της κυβέρνησης Άσαντ. Και αυτό είναι κάτι που και οι Ρώσοι γνωρίζουν (και πιθανότατα αναγνωρίζουν) και η Άγκυρα αντιλαμβάνεται.

Η εκεχειρία κέρδισε σε όλες τις πλευρές χρόνο, για πρακτικούς όσο και επικοινωνιακούς λόγους. Όμως, έχει από τώρα ημερομηνία λήξης.