Κ. Μητσοτάκης: Απειλεί την πολιτική σταθερότητα που ο ίδιος ευαγγελίζεται 

Σε ένα υψηλού ρίσκου στοίχημα καταφεύει ο Κυριάκος Μητσοτάκης προκειμένου να υποστηρίξει τον ρόλο του ως θεματοφύλακα των θεσμών, τον οποίο πασχίζει να προβάλλει εδώ και μήνες.

Εμμένοντας στην απόφαση του για εκλογές στο τέλος της τετραετίας και για μη αλλαγή του εκλογικού νόμου -την ώρα που για το δεύτερο «βούιζε» εδώ και ημέρες το Μαξίμου- και έχοντας παράλληλα κόψει κάθε δεσμό με οποιοδήποτε άλλο κόμμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ο πρωθυπουργός επιλέγει να οδηγήσει τη χώρα σε ένα δύσκολο οκτάμηνο μέσα σε προεκλογικό τοξικό κλίμα, υπονομεύοντας επί της ουσίας την σταθερότητα που ο ίδιος ευαγγελίζεται.

Τα πολιτικά μηνύματα που εξέπεμψε ο Κυριάκος Μητσοτάκης το διήμερο από τη Θεσσαλονίκη είναι από τη μια αντιφατικά και από την άλλη συνεχίζουν να αποπνέουν αλαζονεία και λουδοβίκεια αντίληψη της διακυβέρνησης, Αντίφαση, για παράδειγμα, εμπεριέχεται στην αποστροφή του περί «πολιτικής τερατογένεσης», σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας ανάμεσα στα κεντροαριστερά κόμματα ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΜέΡΑ 25, σε μια μίνιμουμ κοινή προγραμματική βάση. Και η δική του κυβέρνηση αλλά κι αυτή που προαναγγέλλει πως θα ακολουθήσει αν κερδίσει τις επόμενες διπλές εκλογές με ακροδεξιούς, σημιτικούς, φιλελεύθερους και συντηρητικούς δεν είναι πολιτική τερατογένεση; Είναι πιο «ανώμαλο» να προκύψει  μια κυβέρνηση ανάμεσα σε κόμματα που ασπάζονται σε μεγάλο βαθμό τις ίδιες βασικές οικονομικές, κοινωνικές και ιδεολογικές αντιλήψεις από μια που έχει στο ίδιο σχήμα τον Βορίδη, τον Πιερρακάκη, τον Γεραπετρίτη, τον Δένδια, τον Χρυσοχοϊδη και τον Πλεύρη;Μήπως ήταν πολιτική τερατογένεση η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, με τα τρία κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ να έχουν ως μόνο κοινό το ότι είναι… κόμματα, και μετά η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλο με τον ίδιο για πρώτη φορά υπουργό; Αλήθεια, πως ακούγονται όλα αυτά στα αυτιά του Αντώνη Σαμαρά;

Συνθήκες ανωμαλίας

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης για ακόμα μια φορά και μάλιστα από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης με τον συμβολισμό που έχει η κάθε παρέμβαση από εκεί, επιτέθηκε στους Αλέξη Τσίπρα και Νίκο Ανδρουλάκη, στον μεν πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης γιατί διεκδικεί εκ νέου την πρωθυπουργία και χρησιμοποιεί ως όχημα τους θεσμούς, το Σύνταγμα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, στο δε Ανδρουλάκη λίγο πολύ επειδή έπεσε θύμα παρακολούθησης και το κατήγγειλε! Κι αυτό είναι ένα ακόμα επικίνδυνο μήνυμα του κ. Μητσοτάκη εισάγοντας τη χώρα σε προεκλογική περίοδο, πως δηλαδή οι θεσμοί, οι ατομικές ελευθερίες, τα δικαιώματα, οι λιγότεροι σε σχέση με τους πολλούς, όλα πάνε «περίπατο» προκειμένου να διατηρηθεί η σταθερότητα!

Ολοκληρώνοντας το υψηλού ρίσκου στοίχημα, ο πρωθυπουργός στεγανοποίησε την περιθωριοποίηση της Νέας Δημοκρατίας ταυτίζοντας τον Ν. Ανδρουλάκη με τον Αλ. Τσίπρα:«όλη η στάση του ΠΑΣΟΚ και του κ. Ανδρουλάκη με κάνει να πιστεύω ότι είναι εξαιρετικά κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ και ότι όλη αυτή η προσπάθεια περί ίσων αποστάσεων μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας δεν ανταποκρίνεται μάλλον στα ειλικρινά αισθήματα και τις επιθυμίες του κ. Ανδρουλάκη» είπε ο Κ. Μητσοτάκης, «κλείνοντας» και το μάτι στον Ανδρέα Λοβέρδο και τους συν αυτώ.

Η απάντηση ήρθε από τον Αλέξη Τσίπρα που επεσήμανε στην βραδινή ομιλία του στο Σπούτνικ, τις συνθήκες αστάθειας που επιβάλει ο Κ. Μητσοτάκης. «Ο μεγαλύτερος παράγοντας αστάθειας σήμερα είναι ένας πρωθυπουργός που υπονομεύει τη θεσμική ομαλότητα, που δεν μπορεί να σταθεί πουθενά στην Ευρώπη» ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στο τι εννοεί ο πρωθιυπουργός περί σταθερότητας:  «Τη σταθερότητα Μητσοτάκη τη ζήσαμε. Σταθερά πρώτοι σε θανάτους από την πανδημία, πρωταθλητές στην ενεργειακή ακρίβεια, στην αισχροκέρδεια. Η σταθερότητα Μητσοτάκη μυρίζει διαφθορά και κοινωνική αδικία. Είναι θράσος να ζητά μια δεύτερη ευκαιρία. Η οικογένεια Μητσοτάκη θέλει μια τρίτη ευκαιρία για να ισοπεδώσει ότι έχει μείνει».

Με το ζήτημα των υποκλοπών ανοιχτό, την εφαρμογή αυστηρότερου πλαισίου αστυνόμευσης από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα μέχρι την καθημερινότητα στο στάδιο εκτέλεσης και την πολιτική αντιπαράθεση στο σημείο της άνευ όρων σύγκρουσης, ο ούτως άλλος δύσκολος χειμώνας γίνεται «καυτός» και στα πολιτικά.